XVI - The bitch is hungry, she needs to tell

TO SIĘ DZIEJE NAPRAWDĘ.

Nie wiem, dlaczego zrobiłam to dopiero teraz, skoro Another Day... jest napisane od samego początku lata, po prostu...coś chyba się zablokowało we mnie, ciężko mi było tu wrócić, ale jednak się udało. Mam nadzieję, że ci, którzy czekali na ciąg dalszy tego raju się ucieszą. 

Co więcej - och. Ten rozdział jest dla mnie taki typowy, w nim dałam sobie kiedyś upust. Zauważyłam, że każde jedno moje opowiadanie ma jakieś odniesienie do następnego. Tak jest i tu, pisząc je zalała mnie fala emocji i pomyślałam - a następne będzie Until the Rain Fall Down!

Zapraszam :)

* *** *

,,Just a slob like one of us 

Just a stranger on the bus 

Trying to make his way home 

Just trying to make his way home''

***

- Zgadnij, kochana, kurwa, siostrzyczko, kto jedzie do Oakland z Mark'iem?! - ryknęłam, wparowując bez zapowiedzi do domu Veroniki w pewno nienaturalnie gorące, lipcowe popołudnie 1984 roku.
- Czy ty nie czujesz się czasem za bardzo ,,jak u siebie"? - Zeszła po schodach na dół i spojrzała na mnie zaskoczona, chociaż nawet nie starała się udawać oburzenia. Były już gorsze akcje, ale cóż...rodzina.
- Odpowiadaj!
- No skoro wdzierasz się do mojego domu i pytasz mnie o coś takiego...ty?
- Perfekcyjna odpowiedź! - Siadłam na kanapie w salonie i uśmiechnęłam się szeroko do siostry, ta zaś usiadła obok, przysuwając bliżej talerz z resztką ciasta.
- Zjedz to, bo inaczej będę musiała wyrzucić.
 Spojrzałam na nią pytająco.
- No zjedz, długa historia. I powiedz mi teraz, bo widzę, że jajo zniesiesz zaraz: po co jedziesz z Mark'iem do Oakland?
- Na koncert.
- Kto gra? I kiedy?
- Trzydziestego pierwszego sierpnia, Aerosmith. - Doskonale wiem, że miałam znaczący błysk w oku. Czułam go, rozcinał mi gałkę oczną, odkąd tylko Mark powiedział mi wczoraj, że kumpel załatwił dwa bilety dla niego i osoby towarzyszącej. Jakież ja miałam szczęście.
- No w końcu! Tyle żeś za nich wyjęczła, że w końcu ci się należało chyba.
- Tak też myślę, może nie to samo co Stonesi albo Purple, no ale...
- Boże, ta wiecznie niezadowolona! - Wywróciła teatralnie oczami i uśmiechnęła się do mnie. - Z Mark'em jedziesz, mówisz, tak?
- Tak, trzydziestego pojedziemy i pewnie się chwilę zatrzymamy tam, odskocznia mi dobrze zrobi.
- Na pewno, ale...czy nie uważasz, że najlepszą odskocznią byłoby...no nie wiem, uwolnienie się od tego człowieka?
- Nie mogę.-  Pokręciłam przecząco głową i wzięłam na kolana talerz z resztą wysychającego już cista. - Uwolnię się, kiedy dopnę swego.
- Alice, już to zrobiłaś. On się męczy i stara się za wszelką cenę kamuflować, on jest święcie przekonany, że ty nic nie wiesz i kochasz go jak przedtem, już udowodniłaś nie raz i nie dwa, że jesteś dobrą aktorką. I tak już wyjdzie na kretyna, na co ty się masz jeszcze męczyć? W ogóle dlaczego nawet nie starasz się znaleźć kogoś innego? Chyba nie odpuściłaś, nie ty.
- Nie każdy będzie miał tyle szczęścia. Na mnie nie wpadnie mój anioł, jak polecę do Las Vegas. W zasadzie ja sama nie wiem, czy chcę mi się teraz kogokolwiek szukać. Za dużo na moje nerwy, nie mam szczęścia do tego, chyba jeszcze nie teraz. A on...ja się śmieję cały czas, widząc jak on kręci, Boże, kurwa, ja nie wierzę, że ludzie są tacy naiwni. Jak jakiś zagubiony szesnastolatek. Jeszcze chwilę poczekam i dam sobie spokój, rzeczywiście. Tu masz rację może, wyjątkowo. - Puściłam do niej oko.
- Podziwiam twój stoicki spokój i opanowanie w tym wszystkim. Ja Nikki'ego od razu odprawiłam, bez zbędnych kłótni, słów. Tylko łez za dużo, ale potem było już tylko lepiej.Chociaż kiedy powiedziałaś mi po raz pierwszy o swojej grze, myślałam, że zwariowałaś. W sumie nadal tak uważam, to jest paranoją, wiesz?
- Wiem. Ale odkąd wróciłaś do Los Angeles jest mi lepiej. - W rzeczy samej, nie kłamałam. Veronica z Richie'm  przez ponad rok mieszkała w Reno, gdzie Danny kończył studia. W czerwcu ona znów wyszła za mąż, również w Nevadzie. I pierwszego lipca stawiła się ze swoją nową rodziną w Los Angeles, co było dla mnie pewnym zbawieniem, bo w zasadzie...siedziałam tutaj sama. Pomiędzy Tommy'm a mną powstał ogromny mur, lustro weneckie. On widział mnie ze swojej połowy, ale ja jego już nie. Byliśmy innymi ludźmi, prawie wszystko nas dzieliło, co się stało z naszymi bratnimi duszami? Dlaczego on mnie tak ranił? Dlaczego nie było go stać na prawdę? - Chociaż...ja tak myślę, że my nie możemy mieć nie wiadomo jakich pretensji. Jednak.
- Rozmawiałyśmy o tym, Alice... - westchnęła cicho. - Ale tutaj z kolei ty masz też rację. Wychodząc za muzyków, którzy na naszych oczach miażdżyli inne wschodzące zespoły i teraz osiągający sukcesy...rzeczywiście mogłyśmy się liczyć, że dojdzie do tego. Tak, masz rację. Same się wepchałyśmy do tego świata, więc konsekwencje też wzięłyśmy na siebie. Koniec tematu.
- Hej, nie złość się. A jak tam z mężem? I z młodym?
 Te pytania były dla niej jak balsam z najwyższej półki. Od razu się uśmiechnęła. Ostatnio taka szczęśliwa naprawdę była pod koniec lat siedemdziesiątych, kiedy chodziła z nim po dachach starych garaży i nieelegancko paliła papierosy.
- Danny od rana biega po całym mieście, szuka jakiegoś niewielkiego lokalu na pracownię, jest strasznie napalony na to. I w sumie słusznie, jego obrazy są naprawdę bardzo dobre. - Nie mogłam się nie zgodzić. - A Richie jest w przedszkolu. Młody, dzielny i, co najważniejsze, mój mężczyzna.
 Cieszyłam się, kiedy ona była w takim nastroju. Znowu żyła, nie martwiła się, bo najzwyczajniej nie miała czym. Wreszcie miała swojego wymarzonego, idealnego męża, miała dziecko, o którym zawsze tak gadała. Miała dom, miała mnie, miała wszystko. Jej się ułożyło, nadeszła pora na mnie i pytanie: czy kiedyś? Cóż, okazało się, że tak. Ale musiałam jeszcze raz wejść do tej samej rzeki, chociaż ta zostawiła mi dobre wspomnienia, nadal czasem do niej wchodzę, choć już tylko do kolan.

***

- Co nasz lowelas powiedział, kiedy mu oznajmiłaś, że jedziesz na czas bliżej nieokreślony do Oakland? - Siedziałam na miejscu pasażera i wychylając głowę przez okno jadącego samochodu, wdychałam powietrze, ile sił w płucach, hej, czy tak właśnie smakowała wolność? Jeśli tak, to zostajemy w Oakland na półroczną kurację! 

- Był w lekkim szoku, bo powiedziałam mu o tym dopiero wczoraj wieczorem. Ale potem uśmiechnął się, jak to on, i po sprawie. 

- A mówiłaś mu, że jedziesz tam ze mną? 

- A skąd, to by było za proste! Powiedziałam mu, że znajomy z pracy miał dwa bilety i nie miał z kim pojechać, a że wiedział, że mnie na Aerosmith czy inne giganty, klasyki, długo prosić nie trzeba. Żyje sobie w nieświadomości, z kim pojechałam, może pomyśli, że i ja mam romans, ale szczerze mówiąc, to nie sądzę, by go to zbytnio przejęło. Już dawno obydwoje zrezygnowaliśmy. 

- To masz w sumie luz, nie masz się czym martwić, nie masz nic na głowie. Jutrzejszy wieczór pewnie ci na długo w pamięci, zostanie, co? - zaśmiał się i spojrzał na mnie. Odpowiedziałam mu tym samym i znów wychyliłam głowę przez okno. 

- Za ile będziemy? 

- Jakieś pół godziny do miasta, do hotelu szybko się dostać powinniśmy. 

- Będę ci dłużna do końca życia za te bilety, wiesz? Inaczej bym pewnie zdesperowana leciała do Bostonu w grudniu. 

- Kochana, ja mam wtyki wszędzie, czasem nawet sam o tym nie wiem! Jakoś się kiedyś odpłacisz, spokojnie - zapewnił mnie, a w jego głosie wyczułam zabawną beztroskę. Spojrzałam na niego i myślałam chwilę, jak to jest możliwe, że w osobie tak nieposkładanej znajdowało się tyle różnych cech. Wspominałam chyba kiedyś, że był niesamowicie inteligentny i doskonale potrafił odróżnić, kiedy się śmiejemy, a kiedy płaczemy. Czasem odnosiłam wrażenie, że w połowie mógłby być kobietą, w pozytywnym sensie, jeśli mogę to tak nazwać. Był beztroski, a ludzi dla siebie ważnych, rzeczy, na których mu zależało, pilnował jak smok swej jamy. Mark był i jest przeogromnym zbiorem cech przeciwstawnych. Nie miałam nigdy pojęcia, jak to się dzieje.

 ,,On nie jest stąd'' - pomyślałam i uśmiechnęłam się sama do siebie, patrząc z jaką lekkością prowadzi auto, trzymając jedną rękę na kierownicy, w drugiej trzymał papierosa, którego co jakiś czas strzepywał na drogę poprzez otwarte okno. Wiatr rozwiewał nasze włosy, rozpierała mnie energia, jakiej już dawno we mnie było. Czułam, że w Oakland miało stać się coś dziwnego, wiedziałam, że znów miałam zrobić coś głupiego i nieodpowiedzialnego. 

 Tak też się stało, ale tego nie żałuję. Nikt z naszej obecnie trójki tego nie robi. 

***

 Szanowni państwo, wracam do sedna mojego bieżącego spowiadania się ze swojego życia, wracam do rozpoczętego przeze mnie wątku z ponownym wchodzeniem do tej samej rzeki, zrobiłam to po raz trzeci. Jak wiemy, albo przynajmniej się domyślacie, pierwsze dwa razy tyczą się Tommy'ego. Weszłam raz, wyszłam, potem zrobiłam to znów i prawie się wtedy utopiłam. Weszłam do niej po raz trzeci drugiego września w '84. Tym razem rzeka miała włosy całkiem podobne do moich, zarówno w kolorze jak i w strukturze, posiadała idealnie, zbudowane ciało i prawdziwie męskie rysy... Można powiedzieć, że był moim ideałem (nie, to nie młody Jagger. Naprawdę to powiedziałam?). To był Joe Perry, tak. Przyznaję się do tego. Przez część swojego życia po, tak zwanym, fakcie, uważałam, że to wszystko jest żałosne. Spotykałam się z nim od września do końca czerwca następnego roku. To jest bardzo poruszająca historia, tak z drugiej strony, ponieważ nasz związek trwał dziewięć miesięcy, a tyle samo trwa ciąża, w której byłam! Bum! Tak, tak własnie się stało. Rozstaliśmy i to było naszą wspólną decyzją. Rozeszliśmy się w zgodzie, każdy w swoim kierunku, ale wpadaliśmy na siebie co chwila w sposób zamierzony. Dziecko było co prawda nieplanowane, ale kochane. Ojciec chciał je widywać, co było dla mnie od początku oczywiste, ponieważ wyszłam z założenia, że gdyby było inaczej, to nie nazywalibyśmy siebie ,,parą'' przez pewien okres czasu. Z początku sama nie wiedziałam, czy powinnam mu mówić o dziecku. Nie sądziłam, że będę traktowana poważnie, jakkolwiek strasznie to nie brzmi. Ale...ale chyba mówię za bardzo chaotycznie. Cóż, historia naszej miłości sama w sobie nie należy do tych najbardziej skomplikowanych. 

 Koncert był dla mnie ucieczką z tego bagna, w którym utknęłam w dniu, w którym Sebastian powiedział mi o zdradzie Tommy'ego. Było cudownie, byłam tam z osobą zajebiście dla mnie ważną, Aerosmith jest jednym z zespołów, które szanuję i cenię nad wyraz bardzo, także już samo to szufladkowało ten dzień do mojej specjalnej półki z etykietką ,,życie ma jeszcze sens, Alice. Nie daj sobie wmówić, że jest inaczej, a sama nigdy tak nie pomyślisz''. Dzień po nim dochodziłam z Mark'iem do normalnego stanu, ponieważ nasza zabawa naturalnie nie skończyła się wraz z zapaleniem zwykłych lamp i z zejściem zespołu ze sceny. Także można się domyślić, że pierwszy września był ciężkim dniem, myślałam, że już nigdy nie będę czuła się gorzej jak po blisko piętnastogodzinnym locie samolotem i drastycznej zmianie czasu, ale pomyliłam się. W życiu się nie spodziewałam, że alkohol potraktuje mnie, barmankę i kelnerkę, w tak perfidny sposób. Jednak los zwrócił mi to następnego dnia. 

 Nie mam pojęcia, dlaczego stało się tak, nie inaczej. Nie mam pojęcia, dlaczego padło na mnie. Nie mam pojęcia, czemu akurat on. Pamiętam tyle, że pamiętnego drugiego września patrzył na mnie jak głodny, dziki pies. Niby niczym nie wyróżniający się klub w Oakland, w stanie Kalifornia. Właśnie tam spotkałam gościa, w którym kochałam się jako nastolatka (a w którym to ja się nie kochałam, zresztą...), co ciekawe, on mnie kojarzył. Zdjęcia, wszystko załatwiły te pierońskie zdjęcia w gazetach. Załatwiło to też, że od '81 stałam w drugim rzędzie za chłopakami z Mötley i za swoim nazwiskiem zawsze dopisywałam jeszcze ,,Lee'', chociaż od dłuższego czasu wtedy starałam się jednak tego unikać. Wracając - cóż. On patrzył na mnie, ja na niego. Pogadaliśmy, potem po kieliszku, potem się pośmialiśmy, po kieliszku. Potem zaszłam w ciążę. W październiku płakałam na jego ramieniu i śmiałam się za razem, że życie jest popierdolone i gdyby nie to, że ich koncert w Oakland był ostatnim przed kilkumiesięczną przerwą - moje życie potoczyłoby się zupełnie inaczej i możliwe, że w fatalnym kierunku. 

- Tommy, mam dla ciebie dwie wiadomości, dobrą i złą - powiedziałam do mojego męża pewnego wrześniowego wieczoru. 

- Co się stało? - spytał z niby przejęciem. 

- Pozwolisz, że zacznę od złej?

- Tak, tak będzie chyba lepiej. 

- Zła jest taka, że jestem w ciąży, a dobra, że nie z tobą. 

 Odstawił wtedy ładną szopkę, wyzywając mnie od najgorszych i w zasadzie wszyscy wiemy, jakie obelgi mogły polecieć. Wtedy był świętym, oczywiście. 

- Powiesz mi łaskawie chociaż, kto jest tym ojcem?!

- Joe Perry. 

 Klamka zapadła, a on pobladł. Powiedziałam mu, że wiem o jego romansie, że cały rok o nim wiedziałam i liczyłam, że mi się przyzna. Nic nie powiedział. Spojrzeliśmy na siebie w milczeniu i to było pierwsze spojrzenie bez kłamstw od marca ubiegłego roku. Rozwiedliśmy się szybko, niby w spokoju, ale nie utrzymujemy za wielkiego kontaktu. Nikt go chyba od nas nie wymaga. 

 Dwunastego czerwca 1985 roku urodziła się moja i Perry'ego córeczka, której dałam na imię Victoria. Pod koniec miesiąca ja i on - rozstaliśmy się, ale od tamtej pory widujemy się regularnie. Najpierw chodziło, wiadomo, o dziecko. Potem już o czysto przyjacielskie relacje. On ożenił się z uroczą blondynką o imieniu Billie. 

 A ja? Ja chwilowo byłam samotną matką z dzieckiem, widującą się regularnie z gitarzystą Aerosmith i z kochanym, bystrym przyjacielem.

 Victora pokochałam jako pierwszego i kocham po dziś dzień, dramat. Tommy'ego kochałam, ale on okazał się nie być wart mojego uczucia, porażka. Joe'ego...nie wiem, czy kiedykolwiek naprawdę go kochałam, ale czas, który z nim spędziłam był dla mnie bardzo dobry, odbiłam się od dna. I...pozostał jeszcze jeden ktoś, kogo nie doceniłam tak jak powinnam. 

 Nazywał się Mark Daniels i był ode mnie rok młodszy.