XIV - And the land that I once loved is not my own

Z początku trzeba będzie przebrnąć przez czyste gadanie i z pozoru bezsensowne, ale myślę, że się opłaca - zapraszam!
Sam ten rozdział chciałabym zadedykować Kathi z najlepszym, co mogłabym jej powiedzieć - weź się, kurwa, w garść, po prostu.
Co więcej, zapraszam jeszcze na moją desperacką twórczość pseudo poetyczną.

* *** *

,,I wait for you until the dawn 

My mind is ripped my heart is torn 

And love is strong and your so sweet 

Your love is bitter it's taken neat '' 

***

 Trzydziestego kwietnia o godzinie dwudziestej dwadzieścia cztery koła samolotu musnęły pas na lotnisku w Las Vegas, dwadzieścia minut później po raz pierwszy od blisko dwóch miesięcy poczułam, że jeszcze gdzieś we mnie tli się życie i natura, która tylko czeka na uwolnienie. To miasto wydawało się dobre, by to zrobić i dać sobie na luz, puścić w zapomnienie wszystko, co złe i zacząć od nowa. Richie spokojnie przesiedział w samolocie, niezmiernie zafascynowany wszystkim, co się działo, także poczułam się dumną matką, w końcu udało mi się wychować takiego grzecznego małego mężczyznę!
 Las Vegas było miastem, do którego lubiłam wracać i lubię nadal, ponieważ mogę śmiało powiedzieć, że zawsze spotykało mnie w nim pewne miłe zaskoczenie. Pierwszy raz pojechałam tam ze znajomymi w lipcu '79, samej podróży nie zapomnę do końca życia, mordowaliśmy się kilka dni, nim udało nam się dotrzeć na miejsce starym vanem Rona Blooma, tego samego, którego wcześniej podsłuchiwałam, gdy wraz z Ianem Jonesem prowadził zawziętą wymianę zdań na temat Claudii. Pamiętam dobrze, że jadąc tam po raz pierwszy - przeszyła mnie jedna myśl: Nevada. Jadę do Nevady. Prawdopodobnie już wiecie, czemu tak zapadło mi to w pamięć, prawda? Istotnie, gdzieś tam liczyłam, że może spotkam swoją miłość, ale nie doszło do tego. Może lepiej.
 Drugi raz pojawiłam się w Las Vegas w kwietniu 1982, ale była to w pewnym sensie ,,podróż słuzbowa'', zabawiłam tam niecały tydzień. I po roku stawiłam się znów. Stałam przed budynkiem, będącym częścią Portu Lotniczego Las Vegas - McCarran, jednego z najpotężniejszych portów lotniczych w Stanach, trzymając za rączkę swojego kochanego synka, który bacznie obserwował wszystko, co działo się wokół niego. Czekaliśmy na taksówkę, mającą zawieść nas pod hotel, w którym planowałam pozostać przez czas bliżej nieokreślony, na pewno dwa tygodnie.
 Pokój, w którym znaleźliśmy dziesięć po jedenastej był bardzo przestronny, miał spore okna wychodzące na wiecznie żywe miasto. Położyłam Richie'go na dwuosobowym łóżku, po czym stanęłam przy długim parapecie, patrząc przed siebie. Przez moją głowę przewijało się wiele myśli i drobny niepokój. Wszystko miałam idealnie zaplanowane, ale mój plan kończył się akurat na przybyciu do hotelu. Nie wiedziałam, co dalej. Nie wiedziałam, co robić. Nic. Odwróciłam się i spojrzałam na małą kulkę, leżącą na łóżku, oddychającą spokojnie. We śnie wyglądał prawie tak bezbronnie jak jego ojciec, nie chciałam o tym myśleć, ale ten fakt był niestety za bardzo widoczny. Westchnęłam cicho, bo cóż mi pozostało, i poszłam wziąć prysznic, zimny, że podkreślę. A potem położyłam się obok mojej prawdziwej miłości i tuląc ją do siebie, zasnęłam z myślą, że jutro będzie dobry dzień i że od tej pory każdy już będzie dobry.
 Chyba się nie pomyliłam.

***

 Kiedy tylko czternastego marca znów zalazłam się w Los Angeles, poczułam smutek. Nie chciałam wracać, w Sztokholmie było mi cudownie, okazało się, że Astrid jest prawie kropka w kropkę jak ja, odkąd ją zobaczyłam, to modliłam się, by zestarzeć się tak jak ona. Urodziła mnie mając blisko dwadzieścia lat, skończyła wydział psychologii na Uniwersytecie Sztokholmskim, miała własny gabinet kilka kamienic w bok, przystojnego faceta z równie dobrym zawodem, wspaniałe mieszkanie w centrum i... Wchodząc jakąś godzinę po wylądowaniu na parking przy lotnisku i łapiąc taksówkę, dosłownie czułam szarą rzeczywistość, która na mnie spadła. Siostra zdradzona przez męża. Mój mąż, który nie był łaskaw przyjechać po mnie na lotnisko. ''Rodzice'', którzy podawali mi się całe życie za zbawicieli. Przesiąknięte alkoholem, papierosami, kobiecymi perfumami, potem i dymem innych substancji odurzających Whisky A Go Go. Miasto, które nigdy nie śpi. To był ten sam świat, ta sama mentalność. Z wolnej Europy znów trafiłam pod amerykański klosz, niech żyje Los Angeles. 

 Wróciłam do domu i nie miałam nawet co liczyć na cud, było dokładnie tak jak przed moim wylotem, ale tym razem był przynajmniej temat do rozmów na jakieś dwa tygodnie. 

- Powiedz coś jeszcze, jak było!

 I opowiadałam, w zasadzie cały czas o tym samym, czasem coś dodałam, czasem ubrałam w inne słowa. Potem ja spytałam coś o zespół, odpowiadał mi w ten sam sposób. Kiedy z kolei poruszyłam temat Nikki'ego - on milkł. W sumie mogłam się po nim spodziewać tej męskiej solidarności, przecież byłby ciotą, gdyby uznał, że Veronica słusznie postąpiła, biorąc rozwód. Temat zdrady w domu Sixx'ów był tematem tabu w naszym domu. Nie rozmawialiśmy o tym, jakbyśmy nie chcieli ściągać na siebie złej passy, uchronić się przed takimi wyskokami. 

 No cóż...

 Dwudziestego marca mijał kolejny piękny dzień w Whisky, Veroniki wtedy nie było, wzięła wolne do końca marca, bo sama uznała, że nie jest absolutnie w formie, by latać z kieliszkami od stoliku do stoliku i więcej by wylała na ladę niż do szkła, a że szef bardzo ją lubił i cenił - nie było problemu. Jednak tego dnia moi znajomi ,,po fachu'' podkopali grunt, na którym stałam, przeprowadzając ze mną poważną rozmowę. Szczerze mówiąc bardzo im za to później dziękowałam. Dzięki nim mój suczy plan, który uknułam na balkonie przed wylotem do Astrid był już istotnie podły, a ja i Tommy żyliśmy już zupełnie innymi rytmami, choć wciąż maż i żona. Łgaliśmy sobie prosto w oczy przez rok, ale tylko ja wiedziałam o wszystkim, co było niezwykle zabawną grą. Toksyna?

- Alice, idziesz zapalić? - Dochodziła siedemnasta, kiedy podszedł do mnie Sebastian z tą kuszącą propozycją. 

- Z tobą zawsze, Mark! Pilnuj tu! - Uśmiechnęłam się do kasztanowej głowy przyjaciela i poszłam na zaplecze, gdzie już czekał na mnie kolega z fajkami. - Dzięki - powiedziałam, kiedy podał mi i odpalił papierosa. 

- Ej...głupio się trochę czuję z tym wszystkim, ale jest jedna rzecz, o której powinnaś wiedzieć, razem z Kelly doszliśmy do tego wniosku już jakiś czas temu. 

- Coś się stało?

- Tak, coś niekoniecznie...ciekawego. 

- A to mnie dotyczy w jakiś bardzo dokładny sposób?

- Chodzi o twojego męża.

- Co z nim? - Uniosłam brew i wypuściłam dym, czując, że ta rozmowa rzeczywiście jest ważna i dobrze, że mam takie znajomości a nie inne. 

- Śpi z inną. 

 Zaskoczyło mnie to, że walnął prosto z mostu, patrząc mi przy tym w oczy. Skłamałabym, jeżeli powiedziałabym teraz, że w ogóle to na mnie nie zadziałało, bo zadziałało zajebiście bardzo, ktoś mi wywiercił dziurę w okolicach lewej piersi, wyrywając serce z zawiasów, jeśli przyjmiemy, że takie zawiasy istnieją. Nie miałam wątpliwości, Sebastian nie kłamał. Oczywiście miałam jakieś nadzieje, że to nieprawda, ale spojrzałam na to wszystko z tej racjonalnej strony i to było kurewsko oczywiste, że kogoś miał. Czułam, że spadłam w jego notowaniach. 

- Kelly ci o tym powiedziała?

- Kelly widziała ich razem, laska ma na imię Elaine chyba. 

- Dzięki, że mi o tym powiedziałeś. 

- Nie jesteś zła? Nie znienawidziłaś go nagle? Nie popędzisz do niego naubliżać mu jak tylko się da? - Zdziwienie na jego twarzy było bezcenne, ale ja chcąc dalej realizować swój plan musiałam przynajmniej zachować pozory, że ,,nic się nie stało''.

- Mam ochotę przejechać jego twarzą po rozgrzanym asfalcie. 

- Stawiałem na ten kobiecy trik z kopnięciem sama wiesz gdzie. 

- Tam nic nie ma, Sebastian, nie uważasz? - Upuściłam peta i wgniotłam go obcasem w ziemię. - I ja o niczym nie wiem, jak coś. - Kiwnęłam głową i wróciłam do Whisky, słysząc za sobą jego ciche ,,Kurwa, co się stało...''. 

 Czułam się jak totalny wrak,  ale nie mogłam się po tym wszystkim poddać. Musiałam mu pokazać, że to ja zejdę jako zwycięzca z tej sceny, ktoś w małżeństwie musi mieć jaja i skoro on nie podołał, musiałam ja. 

***

- Mamaaa - Czułam jak coś ponad dziesięć kilo żywej wagi wpełza na mnie, dając do zrozumienia, że szósta rano minęła jak nic i trzeba zaczynać żyć. 

- Richie, mama umiera... - mruknęłam. 

- Nie, mama pi. 

- Nie, mama nie śpi, bo ją ktoś obudził - Popatrzyłam na niego ospale i z wyrzutem, on tylko dumnie się uśmiechnął. - Zejdź ze mnie, a wstanę. 

 Posłusznie zwlókł się z mamy i usiadł na poduszce, patrząc, czy rzeczywiście wstaję. Tak też się stało, wstałam, ubrałam się, potem jego, uczesałam się, jego również i poszliśmy na śniadanie, gdyż ku mojemu wielkiemu zdumieniu było po dziewiątej. Później wróciliśmy do pokoju, pobawiłam się z nim wedle obietnicy wcześniej złożonej i o trzynastej młody padł jak długi i spał równo dwie godziny i trzydzieści jeden minut, podczas gdy ja się umalowałam i myślałam, co można zrobić, jak się obudzi. 

- Richie, pójdziemy na spacerek? 

- A kupis mi ciatko? 

- Kupię ci ciastko. 

- Pódziemy na pacelek.

 I tym oto sposobem, za sprawą drobnego przekupstwa, poszliśmy na spacerek. Całe Las Vegas co prawda jakby było zbudowane ze światełek (jak trafnie zauważył Richie), ale udało nam się dotrzeć do parku (,,a te dzewa som zywe, mama?'') i potem do całkiem sporej kawiarni, w której kupiłam dziecku obiecane ciastko, będące naszym tematem do rozmów od jakichś dwóch godzin. 

 Było po osiemnastej, kiedy siedzieliśmy przy stoliku w głębi lokalu, mały mordował się zawzięcie z czekoladową kulką. A ja siedziałam z kawą i choć patrzyłam przed siebie, widziałam coś, co zostało bardzo daleko za mną. I wtedy mój świat zawirował i obrócił się o sto osiemdziesiąt stopni. Nazwijcie to cudem, niesamowitym przypadkiem lub tym, że głupi ma szczęście, ale to wszystko jest prawdą. 

- Harrison? - Usłyszałam za sobą czyjś głos, zupełnie jak przez mgłę. Odwróciłam się i zmierzyłam wzrokiem szczupłego mężczyznę. Miał pomierzwione, jasnobrązowe włosy za ramiona, na sobie wytarte, jasne jeansy i wetkniętą w nie czarną koszulkę, na szyi połyskiwał delikatnie złotawy łańcuszek, ginący za cienkim, ciemnym materiałem. Znoszone białe (kiedyś na pewno białe) buty idealnie dopełniały całą stylizację. - Co ty tutaj robisz? 

 Patrzyłam na niego chwilę, aż nagle przeszył mnie przeraźliwi dreszcz, a po nim zalazła mnie fala potu. Chyba przestawałam oddychać. Ktoś uderzył mnie niewidzialną pięścią w twarz, ktoś niewidzialnym nożem poderżnął mi gardło. 

- Newton... - wykrztusiłam, pochłaniając wzrokiem jego coraz bardziej promienną twarz.

- Może ci wody przynieść? 

- DANNY! - ryknęłam nagle, błyskawicznie podniosłam się z kanapy i rzuciłam mu się na szyję, co groziło wspólnym upadkiem, ale na szczęście do tego nie doszło. Poczułam na plecach jego dłonie, umarłam. - Danny, kurwa, Newton! - Czy ja płakałam?

- Czarownica z Los Angeles! Niesamowite... - powiedział po kilku minutach i spojrzał na mnie, oczy szkliły mu się tak samo jak w grudniu '78, kiedy wyjeżdżał z LA. A ja płakałam, tak. - Jezu, kobieto! Co ty robisz w Las Vegas, akurat dzisiaj?! Akurat dzisiaj, teraz, kiedy i ja tu jestem?! - Śmiał się i kręcił z niedowierzaniem głową, robiłam dokładnie to samo, aż opadłam bezwładnie na kanapie, przysuwając się bliżej Richie'go i robiąc przy tym miejsce dla Danny'ego. 

- Musiałam złapać powietrza zza Kalifornii, że tak powiem. 

- Cholera jasna, a ja tak wyklinałem przez cały zeszły tydzień to miasto, musiałem tu przyjechać z powodu kumpla, inaczej w życiu bym tego nie zrobił, bo nienawidzę Las Vegas z całego serca, ale...ale chyba trochę się to zmieni! 

- Kto to? - spytał nagle Richie, patrząc to na mnie, to na moje objawienie. 

- Właśnie. - Wzięłam małego na kolana. - Richie, to jest Danny, mój...dawny znajomy. Danny, to jest Richie...mój synek. 

- Ceść Danny. 

- Cześć, Richie. - Uśmiechnął się do niego, potem się zaśmiał, a młody zrobił to samo. 

- Skarbie, idź się tam pobawić, ja chwilę porozmawiam, hm? - Popatrzyłam na synka, który nie dał się długo prosić i pobiegł do innych dzieci, szwendających się po innych kanapach do tego właśnie przeznaczonych. 

- Ile ma twój mężczyzna? - spytał mnie Danny, kiedy tylko młody się oddalił. 

- Blisko dwa lata, chociaż gada jak trzylatek. 

- W zasadzie tak samo jak z tobą było i jest. - Uśmiechnął się, ja pokazałam mu język. Byliśmy tacy sami. Czułam się jakby znów był '76. - Nie chciałbym być wścibski, ale przyleciałaś tu sama z nim?

- Tak. 

- A co z jego ojcem? Masz męża? - Spojrzał na moją dłoń, jakby szukał obrączki. Cóż, jak się później okazało...on unikał świata sław jak ognia i nie za bardzo interesowało go, co dzieje się na obecnym rynku muzycznym, może to i lepiej.

- Miałam męża, Danny. Rozwiodłam się na początku miesiąca, byliśmy razem od stycznia '81. Zdradził mnie. Z Claudią. 

- Lacroix?! 

- Tak. A ty co tutaj sam robisz?

- To samo co w Panace i w Reno. Jestem. 

- Nie masz nikogo? I zaraz...co robisz w Reno? - Pomyślałam sobie, że w Reno jest przecież uniwersytet, ale z drugiej strony... Danny jako student? Nigdy nic mi nie wspominał, że myśli o uczelni.
- Studiuję. Akademia Sztuki, Uniwersytet w Nevadzie, w Reno. Sama wiesz, ja światowy człowiek jestem! - zaśmiał się, puszczając do mnie oko. Umarłam.
- No to mnie zaskoczyłeś teraz...nazwisko swoje zrobiło jednak...a co z dziewczyną?

- Pamiętasz Jane Dawson? - spytał jakby zażenowany tym, co mi mówił, a ja tylko pokiwałam twierdząco głową. Pamiętałam ją, istotnie. Przyjaciółka Sandry Lee, dwie wzorowe uczennice. 

- Z nią chodziłeś? 

- Kilka miesięcy w zasadzie. Uczyła się może świetnie, ale to zimna suka, tak prywatnie...

- Ludzie, których kochasz, zaskakują...a więc jesteś sam. 

- Dokładnie tak jak ty. 

 Och, nikt mi teraz nie powie, że to był jakiś tam głupi zbieg okoliczności...

***

Chyba nie ma sensu się powtarzać, ja proszę o to...co zawsze (komentarze).

Dziękuję bardzo z góry.