VIII - Don't you mess around - no, no, no!

W pierwszej kolejności chciałam Was zaprosić na bloga, którzy urzekł mnie już od pierwszych słów prologu:

Cause I'm blowin' out the flame

A w drugiej chciałabym poprosić wszystkich, którzy czytają moje opowiadanie o pozostawienia najmniejszego komentarza, chociażby samej kropki z anonima. Jakiś znak. To ważne.

* *** *

,,Please don't take him just because you can

You could have your choice of men

But I could never love again

He's the only one for me (...)''

***

- Alice… Alice, kurwa, podejdź no tu, chwila tylko. – Pamiętam jak dziś, kiedy tego pamiętnego dnia w końcu czerwca 1982 roku zawiesiłam się na ladzie w Whisky i z nienaturalnie wytrzeszczonymi gałkami ocznymi, patrzyłam, jak moja stara znajoma, ''lady Claudia'', przemyka z wysiloną gracją poprzez klub, w którym JA, między innymi, pracowałam. To było niesamowite, w pewnym sensie, widzieć ją znów. Minęło dobre kilka lat a nic się nie zmieniła. Wciąż była chuda jak ten kij, jeszcze ciemniejsza (czy to aby na pewno naturalna opalenizna?), ciuchy identyczne jak w liceum i twarz…bardziej pusta i martwa. Nie chciałam wydawać sądu już wtedy, widząc ją przez zaledwie kilkadziesiąt sekund, ale gdzieś w podświadomości czułam, że ćpa. Musiała sobie nieźle zwiększyć dawkę.

- Co jest? – spytała, podchodząc do mnie i odstawiając szklankę pod ladę, dźgnęła mnie w bok. – Coś się tak rozwaliła w miejscu pracy?   

- Ty teraz nie prowadź dochodzenia, tylko przypatrz się uważnie ludziom przed tobą.

- A co…?

- Patrz się w stronę wyjścia, uważnie…

- Ale…no bez jaj, kurwa, nie powiesz mi, że to jest naprawdę to, o czym myślę, myślimy? – Wisiała już na głównym obiekcie naszego ‘’miejsca pracy’’ tak jak ja.

- A kto inny! Sądzisz, że łatwo by nam było ją z kimkolwiek innym pomylić? Nam, które mordowały się z nią tyle czasu?

- Wywłoka, pieprzona wywłoka! Co ona tu robi?

- Nie wiem, ale jeśli coś ci to da – wyszła stamtąd. – Pokiwałam głową i wskazałam palcem na lewo.

- Była u niego? Czego chce, pracować tu? Jako kto, jeśli już? Sprzątać będzie, giąć się jak dziwka na rurze, czego chce?

- Nie mam pojęcia, zauważyłam ją dosłownie na chwilę przed tym jak cię zawołałam. – Nie wiedziałam sama, dlaczego poszła do szefa. Jeśli naprawdę chciała tu pracować, to…nie wiem. Rozsadzała mnie taka myśl, że po pięknej przerwie znów miałybyśmy ją widzieć dzień w dzień, nie będę ukrywać, że nawet przez myśl mi nie przeszło, iż mogłaby się zmienić. Nierealne, tacy jak ona pozostawali tacy sami zawsze. Tak uważałam.

- Nie będzie tu pracować, nie zgadzam się. Nikt się na to nie zgodzi, a już na pewno nie, jak się dowiedzą o niej czegoś więcej!

- Ale ona nie nadaje się tutaj nawet, przecież on na pewno widział jej twarz, jak bardzo jest nieobecna, ma…dwadzieścia trzy lata? A wygląda na trzydziestkę, no proszę cię!

- Chyba, że się puści. Ciało ma nienajgorsze, jakby na to nie patrzeć. Niestety. – Pokręciła głową i podniosła się, nalała piwa. – Chcesz?

- Chcę, jak nalałaś już…

- A schodząc na bardziej przyjemny temat, co u małego?

 Przestałam karmić stosunkowo szybko, jakieś problemy. Nie wiem. Napiłam się.

 Bum.

 Bum, bum, bum.

 Tak. Tak właśnie było. Miałam dziecko. Z Nikki’m. A on został moim mężem jeszcze w lutym ubiegłego roku. To było bardzo spontaniczne, ale ładnie się trzymało. W zasadzie…oświadczył mi się zaraz na początku lutego ’81. Jeszcze w styczniu wyszło, że jestem w ciąży, ucieszył się. Z jednej strony powiedziałam mu od razu, że chce mieć z nim dziecko, co było z kolei dziwne, z drugiej strony on się zgodził i związał ze mną w zasadzie od razu i ja do tej pory nie wiem, czy umiał chlać tak, że ja tego nie widziałam, czy po prostu nadal coś brał, choć ja mu powtarzałam bez przerwy, żeby przestał, bo się zabije i zostawi mnie samą. A że on zarzekał się na wszystko, że mnie kocha – słuchał mnie. I nie brał, przynajmniej nie przy mnie, nie na mieszkaniu. Kamuflował się może, nie wiem, nie myślę o tym. Ważne, że ja nic nie widziałam…nie zwracałam uwagi? Cóż, byłam tak zakochana, zaślepił mnie. A w październiku urodził się nam synek, Richie. Urodził się w noc, w którą odbywało się wesele mojej siostry i Tommy’ego, co również było szybką akcją. A ich relacje były bardzo wzburzone, choć i tak zawsze kończyli w łóżku.

 Ja z Sixx’em zresztą też. Byłam nawet zaskoczona faktem, że mnie nie zdradził, kiedy ja byłam w ciąży. A może też się dobrze krył…

 Tak czy inaczej – moje małżeństwo wydawało się przetrwać, pomimo naszego młodego wieku. Sądzę, że mały też swoje zrobił w tym wszystkim.

- Richie ma się świetnie, rośnie, coraz bardziej się rozwija. A ja tak na to patrzę i się cieszę.

- O, kochane. – Uśmiechnęła się. - Przyjdźcie z nim kiedyś do nas. Tommy uwielbia to dziecko, aż jestem zaskoczona, że do tego stopnia.

- On by nie chciał mieć dziecka?

- On? Nie wiem, nie rozmawiałam z nim o tym nigdy. Jest młodziutki, ale ja bym nie chciała, a na pewno nie teraz. Zresztą sama nie wiem, czy w ogóle.

- Dzieci są kochane, małe, własne. – Uśmiechnęłam się i wyszłam zza lady. – Tak tylko mówię, cześć. – Nachyliłam się przez blat, całując ją w policzek. – Trzymaj się.

- Hej, hej. Do jutra.

 Odkąd urodziłam, wychodziłam z pracy wcześniej. Załatwiłam to sobie na spokojnie, nie było problemu. Szef mnie lubi, na początku nie chciał mnie przyjąć, wiedział, że jestem siostrą Alice, która mnie mu poleciła, a sama początkowo sprawiała niewielki problem, ze mną też tak było. Tylko problem był większy, ale się wyrobiłam. Bardzo dużo Richie’mu zawdzięczałam i zawdzięczam do tej pory, zmienił mnie na lepsze, czuję, że dorosłam i dojrzałam przy nim na dobre. Nikki może też, w pewnym stopniu.

 A Alice nigdy nie chciała mieć dzieci. Jako mała, jako nastolatka, teraz. Nie wiem, dlaczego, może ona do tego akurat jeszcze nie dojrzała? Śmiesznie wyszło, do wszystkiego innego tak, do tego nie.

 Zupełnie na odwrót jak było u mnie, haha.

***

- Ej, piękna, co taka wkurwiona chodzisz? Jeszcze nam odstraszysz klientów! – Zawsze wiedział, kiedy zagadać, ha.

- Mark, proszę cię. Nie mam dzisiaj, teraz, nastroju. – Odwróciłam się w jego stronę i poczochrałam po kasztanowych włosach. – Kiedy kolor zmieniasz, już z miesiąc masz ten sam.

- Nie zmieniaj tematu, Claudia cię i Veronicę z równowagi wyprowadziła, co?

 Zamarłam.

- Znasz ją?

- Chcąc nie chcąc, ale znam. Ona…ona chodziła z moim bratem. W zasadzie to jest chyba za mocne słowo, ja wiem, że z nim spała. To na pewno.

- Z młodszym czy starszym?

- Nie, no z Harry’m. – Ze starszym, mogłam w ogóle nie pytać.

- Wiesz coś o niej?

- Weź, byli razem z ponad pół roku, ja się dużo dowiedziałem. Mam kontakty w całym mieście, kochana!

- Mam na myśli, czy wiesz coś, co mógłbyś mi powiedzieć. Takie przyjacielskie pogaduszki, rozumiesz… - Uśmiechnęłam się znacząco.

- Jest piętnaście po szóstej, mąż nie będzie zły, jeśli bym cię wyciągnął gdzieś na chwilę w celu rozmowy, przyjacielskiej?

- A czy ja wyglądam na taką, co jest zależna od męża?

- A skąd… - Zaśmiał się. Kochany idiota, zazdrościłam mu. On żył pełnią życia, ale tak w każdym znaczeniu tego słowa. A z drugiej strony był cholernie szlachetny. Kochany, dobrze, że tak się zżyliśmy, zawsze z nim chętnie gdzieś wychodziłam, czasem to się nawet zdarzało, że bez jego kolegów, co było ciężkie, bo praktycznie każdy w Los Angeles jego kolegą rzeczywiście był. Koleżanek ten nie było mało, hm. – To zapraszam cię, w zasadzie możemy iść do mnie, powiem ci, co wiem.

- O, widzę, że trochę tego jest, skoro tak kameralnie się spotkamy! Dobra, to chodź, odmienisz moje życie.

- Będę zaszczycony. – Uśmiechnęliśmy się do siebie, po czym wyszliśmy z Whisky, idąc do bardzo artystycznego mieszkania mojego kochanego przyjaciela, Mark’a Daniels’a.

 Siedziałam u niego od osiemnastej trzydzieści do dwudziestej trzeciej i dowiedziałam się znacznie więcej niż kiedykolwiek podejrzewałam, że będzie mi dane o niej wiedzieć. I tak największym szokiem było to, że ta pijawka spała z bratem mojego Mark’a, to nie mogło być przypadkiem, że akurat to ja się z nim tak zżyłam, tak czasem myślę.

 Patrzyłam na obraz na ścianie, piłam wolno piwo, myślałam o wszystkim, co usłyszałam. Analizowałam to i doszłam do wniosku, że Claudia to bezduszna kretynka, idiotka. Ale mimo wszystko należałoby mi jej przyznać, iż miała głowę do tego, by układać bieg sytuacji tak, aby wyjść na tym jak najlepiej i z korzyścią. Nienawidziłam jej, ale pomyślunek jakiś miała i to niestety bolało. Jednak…jej dobra passa nie miała potrwać długo, jak się później okazało. Co prawda musiała ładnie spierdolić w życiu innych kilka ISTOTNYCH spraw, ale potem sama się doszczętnie zjebała, także niech będzie...

- Nie sądziłem, że chodziłyście do tego samego liceum. Zawsze podejrzewałem ją o jakąś niską szkołę, jak nie żadną – powiedział po chwili milczenia.

- Wiesz, w zasadzie to…to była szkoła nie…no, ona nie była bardzo dobra. Zwykłe liceum. Claudia mogła trafić do każdego, trafiła do pierwszego lepszego i takim okazało się być moje. I tak jej się tam spodobało, że w trzeciej klasie została na dłużej.

- Czyli twoja siostra się załapała na jeden rocznik z nią!

- Ta, ja już byłam wtedy w Whisky, a ona na swoim dowodzie fałszywym do mnie po lekcjach przychodziła i opowiadała mi wszystko, co ciekawego się działo.

- Fałszywe dowody to jest złoto, nie ma co. – Zaśmiał się i otworzył sobie drugie piwo. – Ale czekaj, bo…mówiłaś, że miała romans z nauczycielem, nie?

- Bo miała! Jeszcze jak ja chodziłam do szkoły. Z gościem od geografii, przykładnym mężem i ojcem, panem W. Burrows’em. To znaczy…ona miała z nim romans, ale on z nią już niekoniecznie, sam rozumiesz. On traktował ją jako nadmiernie przymilną i głupią dziewczynkę, a ona chciała z nim pójść do łóżka, na pewno w jakimś celu. I w zasadzie nie wiem, czy poszła. Te jej igraszki ciągnęły się długo, z tego co wiem, ale nikt nie wychwycił nigdy jakiegoś przełomowego momentu, który mógłby wskazywać na to, że jednak do czegoś doszło. – Pokiwałam głową i zapaliłam papierosa. – Pozwolisz, że zapalę.

- Ależ proszę, choć myślałem, że nie palisz. Dobra, wracając do niej…ona…Harry brał chwilę. Wiesz, ma teraz trzydzieści pięć lat, ale jak miał dwadzieścia zaczął brać. Z kolegami. Zaczęło się jak zawsze, ,,przecież wziąłem troszkę, przecież mam kontrolę, przecież mogę z tym skończyć zawsze, kiedy tylko będę chciał’’. Problem w tym, że nie było widać, by chciał. Skończył dwadzieścia pięć lat, zniknął z domu, nikt o nim nie słyszał przez długi okres czasu, potem się okazało, że…daj jednego. – Popatrzył na paczkę papierosów, którą mu podałam. Wziął jednego, odpalił go i spojrzał na mnie. – Wyszło, że sprzedawał sam jakiś gówniany towar. A w końcu władował w siebie tyle tego, że wylądował w szpitalu, cudem go odratowali, był w takim stanie, że trumnę można było już wybierać. To było sześć lat temu, tylko ze mną utrzymywał kontakt. W końcu się odezwał. Potem z tym skończył, już liczyłem na to, że ten wypadek przemówił mu do tej pierdolonej głowy, zwyczaju ćpunów. I rok temu znowu się zaczęło i wtedy ja po raz pierwszy zobaczyłem tę pannę. Kumple mi powiedzieli, że widują ich po jakichś spelunach, ładują sobie w żyłę równo. On jej załatwiał darmowy towar, prawie że darmowy. Spała z nim za dragi może, nie wiem. Uznałem wtedy, że nie mam brata, on wiedział, że ja go kocham i jest dla mnie mega ważny, był długo jakimś…idolem. Aż przejrzałem na oczy. Ja miałem takie momenty, że chciałem brać, bo myślałem, że to takie fajne i zajebiste. Ale mniejsza z tym. Wiem, że strasznie się o coś z nią pożarł. Phil mi powiedział. Kojarzysz go pewnie, podobał ci się. On mieszka w nieciekawej dzielnicy, tam często nasze gołąbeczki siedziały. Było ich słychać na całą ulicę rzekomo i od tamtej pory słuch zaginął o nich. No, przynajmniej jako o parze. Ja z Harry’m mam jakiś kontakt. Odzywa się czasem do mnie, rodzice się go jakby wyrzekli. A tej ciemnej pizdy nigdy nie lubiłem. Nie miałem z nią jakiegoś kontaktu, ale kilka zdań ze sobą wymieniliśmy. I w zasadzie tyle. Ona była wplątana w różne afery narkotykowe. Ewidentnie lubiła robić szum wokół swoich skandali. I…w zasadzie tyle. Puszczalska narkomańska szmata z dobrego domu, nic poza tym.

- Mhm… - Wypuściłam dym i zgasiłam papierosa. – Nie sądziłam, że aż tyle mi o niej opowiesz. Ja się tylko boję, że ona się nam wpieprzy do pracy i znowu będą problemy.

- Dobrze będzie, nas nie wygryzie. Kogo jak kogo, ale nas? Kochana, my jesteśmy jak weterani w tej branży!

- Ta, a zwłaszcza ty. – Zaśmiałam się i pokazałam mu język.

- Uważaj sobie na słowa! – Zrobił to samo. Urocze.

- Ja uważam, mój drogi. – Zarzuciłam włosami i podniosłam się z kanapy. – Ale że jest już…po jedenastej, to ja się będę zbierać, bo mój duży-mały syn pewnie tęskni. Nie przywykł, że ja też mogę późno wracać do domu.

- Kiedyś trzeba, mamo. Dobra, to…to do jutra, korzystaj mądrze z wiedzy, jaką ci przekazałem i liczę, że niedługo znowu wyskoczymy gdzieś na piwo, czy coś.

- Ja mam do ciebie masę pytań jeszcze, ale teraz nie mam już z kolei czasu. I pójdę z tobą, jak weźmiesz i Phila… - podpuściłam go, haha.

- Wredna jesteś, spadaj już! – Tym razem on mnie poczochrał i dyskretnie wypchnął z mieszkania. – Leć, bo się rano do pracy nie wyrobisz!

- A idź ty już, daj mi spokój!

 I śmiejąc się – poszłam do domu. Do siebie. W mojej głowie bardzo dużo się działo, więcej niż bym chciała. Ale miałam teraz znacznie więcej informacji o tamtej suce, co poprawiło mi nastrój, wszystko stało się jaśniejsze. Spała dla narkotyków. Wciągała w to tych, co nie brali, bo wtedy i oni by zaczęli i też chcieliby mieć towar. Łatwiej się byłoby w tym poruszać w dwójkę, zawsze to więcej prochów. Pewno.

 Ale dlaczego, po cholerę. Po cholerę sobie tak życie pierdolić, będąc tak młodym. A może ze mną coś nie tak było?

***

Jeszcze raz chciałabym poprosić o jakikolwiek komentarz i tradycyjnie o reakcję, z góry Wam dziękuję i życzę miłego tygodnia szkoły, dla większości przynajmniej, haha.

Tacy Pozostaniecie