IX - Girl, she got style - boy, she got sleaze

W mej głowie urodziło się ostatnio wiele młodziutkich tworów. A że opowiadanie piszę na bieżąco - czekają nas wszystkich tutaj bardzo drastyczne zmiany, ożywimy to. Będzie lepiej.

Ożywicie i Wy, zostawiając drobny komentarz.

* *** *

,,The bitch is hungry

She needs to tell

So give her inches

And feed her well''

***

- I co się tam dzieje, Dave…?

- Od dziesięciu minut powtarzam ci, że nie wiem, siedzi u starego i nie wychodzi, więc pewnie wciąż mu pieprzy urocze pierdoły, żeby ją przyjął.

- Powiedz mi, kiedy wyjdzie…

- To już ci obiecuję odkąd przyszedłem, kobieto, opanuj się i daj sobie pracować a mi daj się skupić, ze mną nic ci nie ucieknie, wiesz przecież.

- No wiem, wiem…

 To, co robiłam wtedy ja i mój Dave jest porównywalne do zabaw zawistnych dziewczynek z podstawówki, które namolnie śledzą jedną ze swoich ‘’przyjaciółek’’, jeśli wiecie, co mam na myśli. Teraz czuję się co najmniej dziwnie z tym wspomnieniem, ale wiem, że wtedy była to bardzo zorganizowana akcja. ,,Akcja’’, dobra.

 Tydzień wcześniej Alice opowiadała mi o wszystkim, co wyciągnęła od Mark’a wtedy w domu i jak się okazało, młodemu przypomniało się jeszcze kilka innych ciekawych ekscesów, mniej istotnych, ale za to bardziej kompromitujących. W dzień, w którym ja grzecznie myłam szkło i potem rozlewałam do niego trunki a mój szanowny przyjaciel siedział przy ladzie i pił na ,,koszt firmy’’ (czyli w tym przypadku – na mój), Alice nie było. Wzięła wolne, odsypiała coś, leczyła kaca – nieważne. Przekazała mi wtedy te tajne przez poufne newsy i jedyną rzeczą, którą ja wtedy chciałam zrobić było dowiedzenie się, czy Claudia dostanie pracę. Bo jak okazało się, rzeczywiście się o nią ubiegała i szło jej to bardzo ładnie, niestety.

 Widziałam, jak to wszystko wraca. Widziałam, jak faceci gapili się na nią, kiedy kroczyła na tych patyczkowatych nóżkach po klubie, widziałam głodne spojrzenia kolegów zza lady, widziałam pogardę w oczach koleżanek i podejrzenie w oczach tych tanich panien, których twarze były niewiele gorsze od jej. One zauważyły, że to jest ta liga i niekoniecznie im to odpowiadało, zawsze to więcej hien na towar, pewnie. Zaczęła mącić, ledwo się pojawiła. Co ona takiego w sobie miała? Dlaczego tak pociągała mężczyzn w każdym wieku, ja tego nie rozumiałam i nie wiem dalej. Miała jakiś seksapil wyczuwalny tylko dla gości, czy jak? Hej! Co się działo? Do tej pory nikt tego nie wie, choć każdy by chciał. Wszyscy na tym źle wyszliśmy, dorosłe dzieci.

- Wyszła, młoda, wyszła i idzie, kurwa, w stronę lady, więc nie wiem, czy to dla ciebie dobrze. – Odwrócił się nagle w przeciwną stronę, w celu niepoznaki, że mnie i zna. Mądre posunięcie. Sama chciałam wtedy zrobić coś, co mogłoby wskazywać, że ja nie znam Claudii, bałam się, że ona mnie rozpracowała, te wścibskie oczy przeszywały wiele.

- Nie sądziłam, że takie miłe spotkanie jeszcze mi się przytrafi. – Kurwa, a jednak poznała, przeszyła i pamiętała. Uniosłam głowę w jej stronę, choć miałam wrażenie, że ważyła ponad dwadzieścia kilo. Poczułam się jakby ktoś wbił mi szpilę w kark, kiedy spojrzałam na jej ciemną twarz. – Dzień dobry, Veronico.

- Cześć – odparłam oschle po chwili milczenia. – Masz zamiar pracować tutaj, z nami?

- A, to już stara bajka, żaden zamiar.

- Tak?

- Pewnie. To już jest ustalone, od jutra zaczynam. Długo tu robisz?

- A pracować jako kto, że spytam? Trzeci rok mi leci, jeśli coś ci to da.

- To już chwilę, pewnie cię tutaj lubią… - Puściła oko do Sebastiana, jednego z naszych młodych barmanów. – I pytanie…jako kto? Jako twoja koleżanka po fachu, będziemy się spotykać tutaj…za tą ladą. Pewnie codziennie, od wieczora.

- Och, to pech, bo ja akurat na wieczory wychodzę, zostawię cię samą w swoim żywiole.

- Wolnego, czy ja cię naprawdę samą swoją obecnością prowokuję do takiego czegoś? Co, boisz się, że jeszcze ukradnę ci tego pięknego męża? – Uniosła lekko brew i oparła się o blat, czym tylko dolała oliwy do ognia, wznieconego przez nią samą.

- O to się akurat nie martwię, nie spojrzałby na taką wysuszoną wywłokę, skoro wie, że ma na wyciągnięcie ręki mnie.

- Tak? Naprawdę myślisz, że jemu się podoba siedzenie z jedną kobietą i jeszcze z małym dzieckiem? – Uśmiechnęła się szeroko i odgarnęła włosy z twarzy, a ja czułam, że zaraz rozpierdolę te jej zarysowane i piękne kości policzkowe, które prezentowała mi w całej okazałości.

- Słuchaj, nie wtryniaj się w moje małżeństwo, rodzinę. Kurwa, wiedziałam, że nic z ciebie dobrego tutaj nie wyniknie, ale nie sądziłam, że tak szybko ci pójdzie! Idź, wynoś się stąd, tam za rogiem masz koleżanki, ostatnio mało dziwek tu się kręci, panowie są smutni, a ja nie chcę cię znać!

- Ale skąd te nerwy…

- Powiedziałam coś, wypierdalaj stąd nędzna pizdo, wynoś się! Wszyscy cię już tutaj znają, won, wara, nie ma tu miejsca dla takich jak ty, WYNOŚ SIĘ. - Nie chciałam tak mówić, nie lubiłam tego robić, ale naprawdę nie mogłam się kontrolować. Ja chciałam płakać. 

- Hamuj się, piękna! – Wstała i zmrużyła oczy. – A ty co, masz się za lepszą? Cały kraj widział twoje półnagie zdjęcia! Tylko nazwisko ci może służyć, Sixx. Dla niewtajemniczonych może to być równie dobrze część pseudonimu jakiejś taniej zdziry, a ty przecież tak nimi gardzisz, ty jesteś takiej klasy, kurwa, czysta dama, księżniczka! Fotomodelka jest równie upokarzającym fachem. 

- Zamknij się i wara, powiedziałam! Wykurwiaj stąd i nie odzywaj się do mnie nigdy więcej, idź, kurwa, wynoś się!

- Słownictwo masz bardzo bogate, skarbie. Wynoszę się, ale tylko do jutra. I radzę ci sobie uważać zarówno na posadę, jak i na męża, cześć! – I wyszła, zabierając ze sobą kilkanaście przelotnych i żądnych spojrzeń.

- Kelly, zostawię was godzinę wcześniej – powiedziałam do koleżanki i sama wyszłam zza lady, zabierając szybkim ruchem torebkę. – Dave…ja…do zobaczenia.

 Wyszłam z Whisky, popychając przy tym kilka osób, ale czułam, że nie dam rady tam dłużej usiedzieć, że moja psychika po prostu tego nie zdzierży. Chciałam zapomnieć o tym, co usłyszałam i widziałam, nie sądziłam, że ktoś będzie w stanie aż tak spierdolić mi świetny nastrój i przyjemne życie. Wszystko sobie poukładałam, wszystko miałam, byłam szczęśliwa i nagle taka pijawa wlezie pomiędzy wszystkie plany i gówno, nic nie ma. Nie wiedziałam, co winnam z sobą zrobić, dokąd pójść. Nie miałam nastroju, by wracać do domu, póki mały siedział w domu z moją dobrą koleżanką i nie wykluczam, że z Nikki’m, to było w porządku, nie musiałam się martwić.

 Koleżanka, Nikki. Nikki, koleżanka. W domu.

 Zrobiła mi pranie mózgu i pewnie była z siebie teraz nieziemsko dumna, a jak, oczywiście. Za co mnie tak naprawdę nienawidziła? Czy był jakiś inny powód z wyjątkiem tego, że rzeczywiście byłam lepsza? Chociażby pod względem moralnym. Wszyscy wiedzieli, że się puszcza, wszyscy wiedzieli i widzieli, dlaczego ją tak bolała prawda, dlaczego była taką suką.

 Wyciągnęłam z torebki paczkę fajek, wzięłam, podeszłam do jakiegoś miłego człowieka, użyczył mi ognia i poszłam w stronę mieszkania Alice, bo co mi pozostało? Tylko ona była w stanie zrozumieć to wszystko, była w tej samej sytuacji, jakby na to nie patrzeć. Gdyby tego dnia była w pracy – oberwałaby jadem tak jak ja. Może mniej, może więcej, ale ta pinda by jej też nie oszczędziła.

 Zapukałam kulturalnie do drzwi. Cisza.

 Raz. Dwa. Trzy. Otwórz, kurwa.

- Alice, rusz się!

- No już, już… - Słyszałam przekręcany w zamku klucz i po chwili zobaczyłam siostrę, opierającą się o framugę drzwi. – Co tu robisz, nie byłaś w pracy?

- Byłam, ale coś mnie wytrąciło z równowagi. Wpuścisz mnie czy będziesz tak rozmawiać przez próg?

- No wchodź, wchodź. I tak sama siedzę.

- Dziękuję. – Upuściłam niedopałek na posadzkę przed wejściem do jej mieszkania i wgniotłam go w nią obcasem, po czym weszłam do środka. – Tommy poszedł?

- Tradycyjnie...

- Nalej mi whisky albo lepiej wódki, jak masz.

- To poważna kuracja, co jest? – Skierowała się w stronę kuchni i wyjęła z szafki dwa kieliszki.

- Wiesz…rozmawiałam dzisiaj z kimś w Whisky i trochę mi to nerwy poszargało.

- Mów dalej, ja słucham… - Usiadła obok mnie, nalewając nam wódkę. – Masz już coś na odstresowanie, a teraz relacjonuj mi wszystko.

- Claudię przyjęli, zaczyna od jutra i dzisiaj postanowiła sobie ze mną  zamienić parę słów, powspominać dawne czasy i pogratulować mi małżeństwa, rodziny…

 Do dna.

- Sama do ciebie zagadała?

- No nie, kurwa, ja do niej. Sama, pewnie. Chciała się popastwić nad kimś z dawnych lat.

- Co ci powiedziała?

- Zaczęło się niepozornie. Ale potem wróciła do swojej prawdziwej natury, zaczęła od pracy i dyskretnie zeszła na temat Nikki’ego. – Znów rozlała do kieliszków. Do dna. – Zaczęła pluć mi w twarz słowami, że na pewno mnie zdradza, że ma na boku inne, że co on może mieć ze mnie, skoro raz, że siedzę w pracy, dwa, że urodziłam mu dziecko, które go ogranicza i jest tylko zbędną kulą u nogi. W zasadzie wyszło na to, że jest ze mną dla mieszkania i dla seksu. Jeszcze więcej seksu. Powiedziałam jej, co ja uważam o tym wszystkim, o niej. O tym, co robi. I obróciła to przeciwko mnie, mówiąc, że sama jestem nie lepsza, skoro moje zdjęcia, nawet półnagie, mogą zobaczyć na łamach magazynów całe Stany, nawet świat, jeśli by chciał. Przecież to jest zupełnie co innego, inna liga i ranga, ale wtedy miałam wrażenie, że coś w tym jest, zrobiła to specjalnie, żeby mnie upokorzyć. Jak upokarzała wtedy.

- Pierdolenie takie, nie przejmuj się nią. Jak ona w ogóle ma czelność, gdzie ma honor, cokolwiek. Narkotyki i inne gówna wyprały jej mózg już dawno. Boli ją, że tobie robią zdjęcia, bo masz ciało pełne, ładne. Nie suchy wrak.

- To mnie akurat wali, ja myślę o tym, co ona mówiła o Nikki’m. Kazała mi go pilnować, ona mi go jeszcze odbierze, kurwa, zobaczysz. – Do dna, zamknęłam oczy.

- Wiesz, że on cię kocha.

- Ale sama sobie zobacz! On i Mötley z tygodnia na tydzień rosną w siłę jeszcze bardziej, oni rozpierdolą ten kraj i świat, ludzie tego chcą. Ludzie chcą tego słuchać, panny chcą to oglądać, one tam łażą z chęcią, by się z nimi przespać, tylko po to! Skąd ja mam pewność, że on z nimi potem nie łazi do łazienki, może on już mnie zdradził pięćdziesiąt razy? A ja zadowolona siedzę z dzieckiem, no kurwa, przecież to by było oczywiste!

- Panikujesz… - Powiedziała po chwili namysłu, ale ja nie panikowałam i ona o tym już wiedziała. Widziałam, jak zgasła jej twarz. Myślała o tym, co jej powiedziałam, analizowała to. Musiałam jej uświadomić, że coś rzeczywiście może nie grać.

- Nie panikuję. Gdzie jest Tommy?

- Wyszedł, mówiłam, na co ci on?

- Często wychodzi! Gdzie jest, kiedy ty siedzisz w pracy?! Gdzie jest po koncertach, z kim?! Zanim do siebie wróciliście znów, wtedy…przed tym z nim nie spałaś. Wierzysz, że nie zrobiła to jednorazowa żadna inna?

- Spotykałam się z nim jeszcze przed tym, jak Los Angeles ich poznała, wtedy nikt się nim nie interesował. Był nikim.

- Tylko to go może bronić, ale rozstaliście się - dlaczego? Bo zaczęło mu odwalać, zlewał cię. I pękło. A potem on do ciebie przyleciał, bo wiedział, że ty jesteś i byłaś dla niego dobra, mimo wszystko, i z tobą zawsze miał jakąś tam utrzymankę. Mieszkał z tobą, ty głównie to wszystko utrzymywałaś. I zresztą dalej tak jest.

- To…

- Oni mogli tak o tym pomyśleć. Wiesz o tym bardzo dobrze, ale ja z kolei wiem, że i ty nigdy do siebie takiej myśli NIE dopuszczałaś, bo to brzmi kurewsko podle i tylko skurwysyn by tak zrobił. Mogą nas kochać, ale nie mamy pewności, że nie pierdolą się z tanimi lafiryndami po kątach, nie wiesz tego.

- Rozpierdoliłaś mi grunt, na którym stałam od ponad… - Patrzyłam jak ze stoickim spokojem zalewa sobie kolejny kieliszek. Do dna. – Od ponad dwóch lat. Blisko trzech. – Spojrzała na mnie. – Skąd…to brzmi jak teoria spiskowa z taniego filmu, banalny schemat, wiesz o tym?

- Wiem, dlatego właśnie tak bardzo mnie to zbiło z tropu. To są świetni faceci, ale ich nie stać na schematy filmów wysokobudżetowych. Najprostsza linia oporu, kochana.

- Wiedzą, że laski na nich lecą, wiedzą, że my ich kochamy. Dlaczego tego nie połączyć, pewnie. Ale…a co jak ona nas podpuszcza?

- Hm?

- Może ona wiedziała, jaka będzie reakcja i specjalnie wypaliła z tymi zdradami?

 Spokój...

- Ja… - Wypuściłam powoli powietrze i opadłam na kanapę. – Zresztą, nie wiem sama. Może też masz rację. Może wzięłam to tak do siebie tylko dlatego, że jej nienawidzę i wiem, że ona zawsze chciała niszczyć wszystkich, z których nie mogła mieć pożytku.

- Dlatego może za bardzo da…łyśmy się ponieść emocjom... Ufasz mu?

- Nikki’emu? Ufam, chyba. W zasadzie nie miałam nigdy jawnych powodów, żeby tego nie robić.

- Właśnie. Nie, dobra. Ja się nie odzywam, przeczekać to można niby. Impuls, mówię ci…

- Bez przekonania jakiegoś większego.

- Bo nie jestem przekonana, muszę przeczekać. Ty też. Wracaj do niego.

- Dobra, idę. Bądź jutro, przeczekamy i przetrzymamy to wszystko razem. – Wstałam z kanapy i ruszyłam się leniwie w stronę drzwi, otwierając je. – Cześć.

-Hej, trzymaj się.-  I wyszłam, zostawiając ją samą.

 Poszłam do domu, do męża. Do dziecka.

 Kochałam ich. Oni mnie. Chociaż w głowie wyrosła mi bariera – kochałam. Z wzajemnością.

 Ale… Czy na pewno? 

***

Odpowiadam na pytanie: dlaczego używam kursywy?

- cóż, używam jej, kiedy chcę podkreślić pewne gry słów, sformułowania, które uważam, że zostały trafnie użyte i dobrze sformułowane. Kreuję formę graficzną. Używam jej tak po prostu, ma zwracać uwagę na to, gdzie została zastosowana.

Życzę miłych wakacji, wszystkim!

Proszę o drobny komentarz, reakcję.

Tacy Pozostaniecie