II - Old folks say, you a poor little fool

Po dwóch tygodniach jestem znów, przepraszam, że się opóźniłam, ale siła wyższa. Staram się dodawać wszystko to regularnie. 

* *** *

,,She don't like slavery, she won't sit and beg 

But when I'm tired and lonely she sees me to bed 

What set you free and brought you to be me babe 

What set you free I need you here by me'' 

***

 Siedzę i strzepuję popiół z wypalonego już do połowy papierosa. Marlboro, kto mi zabroni? Wszyscy to palą, wszyscy to palili, teraz się podniecają tymi fajkami, nie mam pojęcia, dlaczego. To, że są dobre jeszcze chyba o niczym nie świadczy, jest wiele dobrych rzeczy poza nimi. Patrzę na szare gródki na końcu, które chwilami prześwietla pomarańczowe światełko od papierosa, patrzę jak spadają do szklanej popielniczki, kiedy ja uderzam lekko palcem w tego cholernego peta i uświadamiam sobie, że niemalże identyczny ruch wykonywała to X lat temu kobieta, od której usiłowałam niezdarnie pożyczyć zapałki. Jakie to było głupie, chociaż wtedy było to mistrzostwo w moim i siostry przedsiębiorczym fachu, zabawne. Jak te dzieci szybko rosną, jak szybko schodzą na złą drogę i jak szybko się na tym potykają.

 Patrzę w okno, pada deszcz. Wyjątkowo dziś brzydko. Ale ta pogoda jest związana z tym papierosem. I znów na niego patrzę. Z zażenowaniem. Tak samo patrzył na paczkę fajek nasz ojciec tego pamiętnego dnia, w którym przyłapał swoje aniołki na podpalaniu.

- Co wam, do jasnej cholery, strzeliło do głowy, żeby w ogóle to ruszać? – Machnął na nas nerwowo ręką i w końcu wskazał nią na swoją  paczkę z papierosami, która tu była rekwizytem. To było chyba największe przedstawienie, w jakim kiedykolwiek uczestniczyłam. Co prawda były bardziej agresywne wymiany zdań, ale ta była pierwsza taka i jedyna w swoim rodzaju. Zaczęło się wtedy, powiedzmy. I w dodatku sama sceneria tego, no sami oceńcie: w tle stoi choinka poubierana w najróżniejsze bombki, które w dodatku w ogóle do siebie nie pasowały, jakieś już ledwo dające radę lampki ‘świąteczne’, telewizor grający w tle, ciemno za oknem, nawet uliczne lampy i blask miasta wtedy nie oświetlał naszego domu. Ojciec zakrył go swoim bulwersem. W zasadzie poza jego dudnieniem i cichym, sporadycznym stukaniem kropelek deszczu, nie było słychać nic z wyjątkiem niezupełnie spokojnych oddechów, mojego i Alice, oraz smutnym i regularnym wzdychaniem matki.

- Nie powiesz mi, że znasz kogoś, kto pierwszy raz sobie zapalił na studiach albo po skończeniu liceum? – Alice spojrzała najpierw na mnie, a potem na ojca i uniosła, charakterystycznie dla siebie, brew.

- Udam, że tego nie słyszałem.

- Odpowiedz, no śmiało. Skoro my jesteśmy te złe, to co ci szkodzi odpowiedzieć? – powiedziałam w miarę spokojnie i uniosłam lekko głowę.

- Nie poznaję was, na litość boską, nie poznaję.

- Bo?

- Nie dość, że paliłyście, to jeszcze przy jakichś melinach. Macie jeszcze całe życie, a już się tym trujecie? – Znów wskazał dramatycznie na paczkę. Pff.

- To nie były twoje papierosy – zauważyła i spojrzała znów na mnie, skrzyżowała ręce.

- Ani nie twoje zdrowie, swoje już sam od dawna spalasz. – Pokręciłam głową.

- Ale wy jesteście moimi dziećmi i wasze zdrowie jest dla mnie najważniejsze, w dodatku ja nie wiem, skąd nagle takie odzywki. Pyskate małolaty przyłapane przez ojca na paleniu papierosów. Ja bym w życiu nie pomyślał, że mnie coś takiego spotka.

- Jakie ty masz, tatusiu, smutne życie.

- Nie tak was wychowywaliśmy z mamą, nie tak chcieliśmy was wychować, może to ktoś was zaciągnął na tego papierosa? W ogóle to były wasze pierwsze?

- Nie. Nie pierwsze i nieostatnie.

- Co to miało znaczyć?

- Skąd w tobie jest tyle takiej durnej nienawiści nagle? – Alice założyła nogę na nogę i pochyliła się lekko do przodu.

- A to? Co to miało znaczyć?

- Nie każ nam jak dzieciom powtarzać wszystkiego, co powiedziałyśmy i tobie się to nie spodobało. Już jesteśmy na tyle duże, że wiemy, co mówimy i jesteśmy na tyle duże, że myślimy nad tym, co robimy i zdajemy sobie sprawę, że jak będą jakiekolwiek konsekwencje, to wina nie spadnie na ciebie ani na mamę, tylko na nas i naszą głupotę.

- Schodząc na wasz poziom, mógłbym cię spytać, czy długo nad tym myślałaś. Dziwnym trafem przyłapuję was na tym akurat po tym, jak jedna z was, ty, poszła do liceum. – Pokręcił głową i spojrzał na mnie. – Ona ci to dała? – Znów wskazanie na fajki.

- A czy ona jest moją niańką czy kimkolwiek takim, żebym szła za nią jak ten baran, ślepo? – Zacisnęłam dłonie na kolanach. Wkurwiłam się wtedy. Potraktował mnie niepoważnie, już nieistotne, że chodziło o papierosy. Czasy, kiedy jedna robiła kropka w kropkę to, co druga skończyły się już dawno. Ponad dziesięć lat temu, może troszkę więcej. Nienawidzę, kiedy ktoś mi mówi, że kogoś naśladuję. Nieprawda, nie naśladuję jej ani nikogo innego. Mówiąc mi coś takiego, zawsze odnoszę wrażenie, że ktoś zarzuca mi, że ja nie mam swojego zdania ani mózgu, zdolności używania go w miarę sprawnie. W życiu, absolutnie! – Do szału mnie doprowadzają takie głupie pytania, dobrze wiesz, że nie robię tego, co inni. Wszystko to, co robię, robię z własnej i NIE PRZYMUSZONEJ WOLI, ROZUMIESZ? – Uniosłam się, emocje sięgały tego pieprzonego zenitu.

- Nie podnoś na mnie głosu!

- Ale to ty robisz problem z niczego, no kurwa, nie wierzę, że nie robiłeś w młodości NIC głupiego! – powiedziała TO.

- A kto opowiadał kiedyś znajomym o tym, jak opił się za miastem i kilka dni do domu nie wracał? Nie patrz tak na mnie, słyszałam, co opowiadasz znajomym. – Wydało się, dziecko podsłuchiwało!

- W zasadzie, to nie masz za wielkiego prawa do tego, by nas tak teraz traktować, za wyjątkiem tego, że jesteś ojcem. Wiesz czemu? Bo się nami średnio interesujesz i nie powiesz, że nie. – Podchwyciła pomysł na szybkie i wymienianie zarzutów, ciskanych prosto w niego.

- Zawsze chciałeś mieć takie świetne, przykładne córeczki. Ale w ogóle nigdy nie było takiego zainteresowania, co z nimi poza tą szkołą. ‘’Wychowaliśmy was z mamą inaczej’’, o serio?

- Mnie nie wychowałeś z MAMĄ, z całym szacunkiem. – Spojrzała szybko na moją matkę, nie chcąc jej tymi słowami urazić, nie ona była tu winna.

- W ogóle nam nie powiedziałeś, że coś jest nie tak z mamami, tylko same zauważyłyśmy, że za wielkiego podobieństwa w urodzie to między nami nie ma. – Zmarszczyłam brwi.

- A poza tym, sam palisz! Mogłeś się domyślić, że nastolatki mają tendencje do pchania się po rzeczy, które są im zbędne.

- Sam nim byłeś, takim nastolatkiem. Pijackie zapędy, pamiętasz?

- I w ogóle, sam nam kiedyś powie…

- Dobra, starczy – powiedział nagle, przerywając jej i zmroził nas wzrokiem. – Idźcie już do siebie i jak macie coś takiego mówić, to nie mówicie nic, jak macie palić, to nie w tym domu.

- Ty też palisz w tym domu – zauważyłam dyskretnie.

 Jednak dyskrecja nie wypaliła – odwrócił się do nas napięcie i jak robot wskazał ręką na schody.

- Powiedziałam na górę i to JUŻ, natychmiast! Póki mieszkacie w moim domu to macie za OBOWIĄZEK SŁUCHAĆ I PILNOWAĆ SIĘ ZASAD, które WASI RODZICE tutaj ustalają. JUŻ! – huknął. My zaś siedziałyśmy jak takie dwa kamienie, które ktoś położył na krzesłach, zamurowało nas. Pierwszy raz to my doprowadziłyśmy go do szału. Stał i patrzył gdzieś ponad naszymi głowami, a my z kolei patrzyłyśmy tak na niego, patrzyłyśmy jakby był co najmniej niezrównoważonym psychopatom. Chociaż po jakimś tam czasie uznałam, że nim jest, ale mniejsza z tym teraz. Minęło z pięć minut, aż wstałyśmy i udając wielką obojętność i opanowanie, poszłyśmy dumnie po schodach i wchodząc do jednego pokoju, mojego tym razem, z impetem trzasnęłam drzwiami. 

 Tak w ramach podkreślenia naszej obojętności i spokoju.

***

 Siedziałam na parapecie w pokoju Veroniki i patrzyłam przez okno na wiecznie dudniące miasto, które tej nocy wydawało mi się wyjątkowo przez mnie znienawidzone. To było taką zabawną ironią, to wszystko. Z jednej strony LA od dawna cieszyło się pewnego rodzaju ,,złą sławą’’. Tak wielu tu grało, a ilu zostało na zawsze przez głupotę. Głupotę… Wielu chciało mieszkać w Mieście Aniołów (o zgrozo) pić tu, palić tu, kochać, pieprzyć, wszystko – żyć. Tu się żyło, nie istniało. Jest różnica? Jest. Co drugi nastolatek w tym mieście wydawałby się być zwykłym skurwielem i zwyrodnialcem, który mógłby bez skrupułów zabić swego ojca i pieprzyć swoją matkę, według przykazania Jima Morrisona, tak śpiewał z The End, nie mam racji? Nie mogłam w stanie zrozumieć, że tata zrobił nam kazanie na temat papierosów, których wcale nie paliłyśmy dużo. I w zasadzie nie mogłyśmy nic zrobić, bo przecież jakbyśmy mu powiedziały, podpierając się na nieskomplikowanych wyliczeniach, ile papierosów przypada nam na dany okres czasu, i tak by nam nie uwierzył. Założę się, że był przekonany, że jarałyśmy spokojnie paczkę na głową, i to tygodniowo – a może i mniej. Paranoja, nie sposób było wtedy NIC zrobić. Przyłożyłam głowę do zimniej szyby, potem odwróciłam ją w stronę łóżka, na którym Veronica leżała z podkurczonymi nogami i tępo patrzyła w sufit ze skwaszoną miną. Pewnie myślała o tym samym, w zasadzie nie widziałam niczego innego, o czym osoby w naszej sytuacji i wieku mogłyby wtedy myśleć.

 W pewnym momencie podniosła się i usiadła po turecku, patrząc w moją stronę. Przekręciła głowę i otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć, ale nie powiedziała nic. Odgarnęła blond włosy z twarzy i otworzył usta znów.

- Takie mam jedno pytanie.

- Dajesz – odparłam i kiwnęłam głową, odwracając się bardziej w jej stronę.

- Za ile chcesz się stąd wynieść?

- W sensie, że z domu?

- Tak.

- Nie wiem, najpóźniej po tym, jak skończę liceum. To jest mi najwygodniejsze.

- Nie myślałaś, by wcześniej? By uciec, nie wiem?

- Pytasz po prostu? Czy coś sugerujesz?

- Nie wiem już sama, pogubiłam się. – Pokręciła głową i zmarszczyła lekko brwi. – Bo jak o coś takiego nam zrobił awanturę życia, to pomyśl sama, co będzie dalej, jeśli o czymś się dowie.

- Nie wiem, nie mam za co żyć, nie chcę się nikomu na głowię zwalać, nikt mi teraz nie da poważnej roboty, nie wiem sama.

- Nie mówię nic na poważnie, po prostu pytam z czystej ciekawości, spokojnie.

- Ale dałaś mi coś do myślenia, w zasadzie. – Założyłam włosy za ucho. – A ty? Kiedy chcesz rzucić to miejsce w cholerę i żyć po swojemu?

- Jak najszybciej w zasadzie – odpowiedziała od razu, ale potem zamilkła. – Tylko, że też nie wiem jeszcze sama, co i jak.

- Może mi się uda stypendium jakieś dostać… - Uniosłam brew i uśmiechnęłam się lekko, choć wiedziałam, że raczej go nie dostanę. Uczyłam się dobrze, ale nie aż tak dobrze, by dali mi stypendium.

- Mi się nie uda, nie dadzą mi za nic, nawet jakbym same najlepsze oceny miała, nie ma szans. Wiem, że nie. Poza tym, nie chce mi się. I nie wmówisz mi, że ty będziesz siedzieć i wkuwać to wszystko tylko dla głupiego stypendium.

- Nie, no już bez przesady, jakoś inaczej sobie z tym można dać radę.

- Ale czekaj, bo powiedziałaś, że nikt nie da ci poważnej roboty, czemu tak myślisz? Bo nastolatka spieprzy, bo jest głupia i można jej płacić i się nie zorientuje?  - powiedziała po chwili.

- W zasadzie, to tak.

- A po znajomości?

- W sensie, że popytać znajomych, którzy pracują?

- Tak, użyłaś jednego trafnego słowa, kluczowego.

- Znajomi?

- No, no…myśl dalej. – Uśmiechnęła się dumie. Patrzyłam na nią kilka sekund i zrobiłam to samo, a ona zarzuciła włosami i spojrzała na mnie z dumą. – Już masz to?

- Pewnie – zaśmiałam się. – Ale nie wiem, czemu o tym nie pomyślałam przedtem.

- Bo ty o tym konkretnym znajomym nie myślisz jako o kimś, kto ci załatwi pracę. – Pokazała mi język.

- Ty jesteś wredna, mówiłam? – Siadłam obok niej i popchnęłam ją, śmiejąc się.

- Nie jestem, ja po prostu jestem baczną obserwatorką!

- Ja też!

- Ach tak?! – Pchnęła i mnie. – Proszę o przykład!

- Czekaj, jak on miał na imię…

- Kto znowu?

- Przykład!

- Nie mam pojęcia o czym mówisz! – Śmiała się bardziej, czyli wyczuła, że ja wiem.

- Danny…?

- O ty, kurwa, skąd wiesz?

- Bo faceci plotkują bardziej niż laski chwilami. – Uśmiechnęłam się do niej.

- On ci powiedział?

- Pewnie!

- To ja z nim inaczej jeszcze porozmawiam. – Zaśmiała się i podniosła się z łóżka, wstała i spojrzała na mnie. – Lepiej się bój!

- Ja? Ja nie mam czego, ja się mam prawo teraz tylko cieszyć, ty zresztą też.

- No ja mam… - Uśmiechnęła się i spojrzała w stronę okna. – Idę się wymyć.

- Okej, tylko szybko. – Popatrzyłam jak wychodzi z pokoju i wstałam, siadając znów na parapecie. Nie podejrzewałam, że coś, co zaczęło się raptem we wrześniu, rozwinie się tak szybko. Ale poszło, to mnie cieszyło. Cieszył mnie wtedy fakt, że jutro miała być wigilia i że komuś chyba na mnie zaczynało zależeć. Wszystko zapowiadało się pięknie, nic nie miało prawa mi wtedy tego niszczyć, tak myślałam.

 A to, że nie wyszło, to już inna sprawa. Ojciec znów wybuchł. Wybuchło i serce, nawet dwa. W sumie trzy, cztery. 

 Cztery serca poszły się pieprzyć, ale życie toczyło się dalej, no bo co innego miało robić?

* *** *

Proszę o samą reakcje, wiem, że ktoś czyta, nie każę Wam się mi ujawniać, po prostu chcę wiedzieć, czy się komuś podoba. Jedno kliknięcie, nie więcej.