VII - Najtańsza woda i plastikowe szyby.

Weronice, bo ma tu te 'swoje chwile' - wiesz o co chodzi! 

Stany Zjednoczone, lipiec, rok 1979

Nikki

 Wierzycie w przyjaźń damsko-męską? Ja też nie. Zawsze jest tak samo. No, chociaż jak któreś z nich jest homo to może nie, ale to jest wyjątek. Domyślać się już pewnie domyślacie, ale powiem. Mam się w końcu czym pochwalić. Może raczej KIM, ha!

 Darujmy sobie opis tej pierdolonej podróży samolotem, cały czas lecieliśmy przypięci pasami, bo rzekomo były turbulencje jakich mało. Darujmy sobie to, że niespodziewanie dołączyli do nas Steven i Duff. Darujmy sobie to, że po opuszczeniu lotniska znaleźliśmy się na zupełnym teksańskim zadupiu. Nic dziwnego, w końcu lotnisko było NIECO oddalone od najbliższego miasta, tak szczerze, to nawet nie wiedzieliśmy jakiego. Ważne jest to, co było.

- Dobra, wszyscy słuchajcie teraz – powiedział Mick, a ja stałem obok niego powtarzając to, co on powiedział. Mieliśmy brzmieć poważnie. – Jest tak, że tędy jeżdżą ci, którzy zmierzają do naszej Świętej Kalifornii. Rozumiemy co mam na myśli?

- Że jak złapiemy tutaj jakiegoś stopa, to pytamy tylko kontrolnie dokąd jedzie i jak tam, gdzie mamy zamiar dotrzeć  - wsiadamy – uściśliła Veronica i spojrzała z politowaniem na dwóch uradowanych blondynów.

- Jedziemy chłopak z dziewczyną, a Duff i Steven…wy razem, tak?

- Jak najbardziej! – Pokiwali twierdząco głowami.

- W jakiej jedziemy kolejności? – spytałem.

- Od najstarszego – szef zadecydował, wiadomo.

- Z kim jedziesz, szefie?

 Najwyraźniej zadałem dziwnie niezręczne pytanie, bo zapadła grobowa cisza, jedynie przejeżdżające samochody wydawały jakieś dźwięki.

- Straszy ze starszą, młodszy z młodszą – powiedziały dość niepewnie dziewczyny, a ja…ja, no cóż. Jak dla mnie ten układ był…satysfakcjonujący. Lubiłem i Alice i Veronicę, ale na blondynkę patrzyłem nieco inaczej. 

- Ustalone, to wystarczy tylko złapać ten cholerny autostop – i wyciągnąłem rękę w bok. W stronę jezdni, teraz wystarczyło już tylko czekać na naszych szoferów. 

***

- W głowie mi się to nie mieści, jedziemy do Kalifornii, a potem prosto do Los Angeles! – Veronica była w szoku, nie dało się tego ukryć. Wciąż powtarzała, jak bardzo jest to wszystko nierealnie realne, niemożliwe i tak dalej. A ja siedziałem obok i przytakiwałem.

 Siedzieliśmy z tyłu jakiegoś niebieskawego vana. Jego kierowca zgodził się nas łaskawie zabrać, ale pod jednym warunkiem: zatrzymujemy się na noc pod jakimś przydrożnym motelem i my zostajemy w aucie, a on do pokoju idzie spać. Oczywiście się zgodziliśmy, a co mieliśmy zrobić?

- Chcesz się napić? – zapytałem jej, pokazując butelkę najtańszej wody mineralnej, jaką udało mi się znaleźć w sklepiku na stacji benzynowej, na której byliśmy jakieś trzy godziny temu. Pytając ją o to, staliśmy już na parkingu pod wspomnianym motelem, a noc była chyba bezgwiezdna. Puste niebo, nic, zupełnie nic.

- Daj – wzięła butelkę i momentalnie pochłonęła całą jej zawartość, czyli jakieś pół z tego co było.

- Gorąco tu – stwierdziłem po chwili. – Otworzę okno.

- Otwórz.

 Otworzyłem i zapadła niezręczna cisza. Znowu. Ja pierdolę, wtedy pomyślałem, że nie umiem rozmawiać w nocy z kobietami, siedząc z nimi w podstarzałym vanie. Siedzieliśmy tak obok siebie w zupełnej ciszy i nagle poczułem na swoim ramieniu jej głowę. Blond włosy łaskotały mnie w szyję, ale się nie ruszyłem. Zamarłem.

- Lubię cię – powiedziała po chwili i tym razem poczułem jej rękę na swojej.

 Zmroziło mnie, czułem jak pot zalewa moje czoło. Jednak po chwili opamiętałem się i pomyślałem ,,Jesteś mężczyzną, kurwa, zachowaj się!’’.

- Też cię lubię – powiedziałem szybko i momentalnie podniosłem głowę i wpiłem się w jej usta, tak po prostu. Kiedy odwzajemniła pocałunek, to poczułem się pewniej.

- Na lubieniu się kończy?

- Nie. – I kiedy moja ręka wylądowała na jej tyłku…wszystko poszło.

 Poszło i doszło. Pierdolę, dla mnie ‘pierwsze podejście’ było totalną porażką. Może i zabrzmi to dziwnie, ale to był ‘pierwszy raz’, jak to ładnie mówią, i dla mnie i dla niej. Co nie zmienia faktu, że dziewczyna dobrze robiła dobrze, a ja sprawiłem, że aż polała się krew. Niewiele, ale było. Wchodząc w nią…czułem się nieco jak debil. Byliśmy przyjaciółmi. PRZECIEŻ BYLIŚMY PRZYJACIÓŁMI. Ale potem pomyślałem sobie ‘chrzanić to, ona też chce tego. Ty też!’. W trakcie, że tak powiem, myślałem jeszcze, że romantykiem to ja jestem takim średnim. Kochałem się z nią z tyłu cudzego, zagraconego w dodatku, auta, a mogliśmy to zrobić parę dni później w tym, co mieliśmy jakoś wynająć, na łóżku. Po ludzku. Zasadniczo to ja się nawet wtedy z nią nie kochałem. Kocha to się w domu, na łóżku, namiętnie i z klasą. W sposób cywilizowany. Ja ją po prostu niezdarnie rżnąłem w jakimś syfie.

 Ale jej się podobało, jej ciche i potem nieco głośniejsze jęki mi o tym powiedziały.

 Jestem zajebisty.

Alice

 Jechałam z Mickiem i z jakąś nawiedzoną kobietą, która siedziała za kierownicą. Nie wiem czemu, ale lusterko było całe uwalone jakimś kremem, z sufitu zwisały dziesiątki już nie zapachowych breloczków, pod siedzeniami i na podłodze było pełno pousychanych liści i starych gazet, butelki po niegazowanych wodach i jakiś przedpotopowy kapelusz. Rzekomo ciotki. Babka cały czas gadała jak najęta, a najdziwniejsze w tym wszystkim było to, że nas i ją dzieliła cieniutka szybka, która potem okazała się być plastikiem. Nie wiem na cholerę jej to, ale przynajmniej tłumiło to ją do tego stopnia, że tylko słyszeliśmy, że coś mówi, ale nie wiedzieliśmy co. Ona nas też tak pewnie słyszała, ale to dobrze.

- Nie ma końca ta droga – powiedziałam, patrząc w ciemne już niebo.

- Może i lepiej – odpowiedział i spojrzał tam, gdzie patrzyłam ja.

- Co? Czemu?

- Boję się, że jej koniec może się okazać końcem naszych marzeń.

- Sądzisz, że Los Angeles nas wciągnie za bardzo i będziemy nieudacznymi ćpunami jak nasi rodzice wtedy?

- Mam szczerą nadzieję, że nie, ale trudno powiedzieć. Trzeba się będzie przebić i nie dać, po prostu. – Wzruszył ramionami i popatrzył na mnie.

- Wy się będziecie musieli przebić, my będziemy musiały tylko znaleźć odpowiednich ludzi.

- Do zdjęć?

- Do zdjęć – westchnęłam.

 Siedzieliśmy tak i prowadziliśmy rozmowę zupełnie nie mającą sensu, byleby tylko coś mówić. Odpowiadając banalnie na równie banalne pytania i takie też zadając, myślałam nad jego osobą. Dziwak, na pewien sposób dziwak. Prawie trzydziestoletni ojciec znający swoje dziecko i ich matkę praktycznie tylko z widzenia. Bardzo dobry gitarzysta, którego grę słyszało tylko parę, paręnaście osób. I najdziwniejsze w nim było to, że raz był totalnie nieodpowiedzialny (dziecko), a raz najodpowiedzialniejszy z nas wszystkich (całe to kalifornijskie przedsięwzięcie). No i mój przyjaciel. Przyjaciel. Matko, a dlaczego tylko przyjaciel?

 Spojrzałam na niego znów. ,,Raz się żyje, co ci szkodzi?’’ – i z tą myślą przyciągnęłam go do siebie (w zasadzie robiłam to bezmyślnie) i powiedziałam coś w stylu ‘przepraszam, ale muszę to zrobić’. Zdezorientowanie w jego oczach było bezcenne, ale nie mogłam się na nie zbyt długo gapić, bo czułam, że nie mam czasu. I z tym poczuciem usiadłam okrakiem na jego kolanach i najzwyczajniej zaczęłam całować. Kurwa, odwzajemnił. Tak też czułam, czułam i wiedziałam, że odwzajemni. Wiedziałam, że nie jestem w tym dziwnym uczuciu sama.

 Siedzieliśmy tak sama nie wiem ile, ale czułam jak języki się spotkały przez bardzo długo. A może najzwyczajniej dla mnie czas się zatrzymał? Kto to tam wie. Nie całowałam go dlatego, że go kochałam. Nie całowałam dlatego, że lubiłam. Całowałam, bo nie wiedzieć czemu, ale poczułam, że po prostu muszę. Nie wiem, jakbym miała umrzeć i jedyny ratunek to pocałowanie go. Nie wiem tego do tej pory, ale to było piękne.

- Kochasz mnie? – zapytał kiedy się od siebie odkleiliśmy. Zastrzelił mnie tym pytaniem.

- Nie wiem – odpowiedziałam i popatrzyłam raz jeszcze w te oczy.

- To dobrze, bo ja też nie wiem.

 I bardzo dobrze, nie było zobowiązań. On nie wiedział, czy mnie kochał, ja nie wiedziałam, czy kochałam wtedy jego. Całowaliśmy, bo poczuliśmy, że taka nasza powinność. Nie ukrywam, że przeczuwałam, że Nikki z Veronicą też poczuli jakąś swoją powinność.

 A kiedy minęliśmy następnego ranka wielką tablicę z napisem ‘Los Angeles’, to pocałowałam go raz jeszcze.

 Za powinność.

Veronica

- Ooo! Tu niech się pan zatrzyma, oni, to jest nasi tam stoją, zatrzymaj się pan tutaj, już! Widzę ich, Nikki, znaleźliśmy się od razu, zajebiście, tutaj, stop, no JUŻ! – gadałam jak nakręcona, ale to wszystko było ode mnie silniejsze. Stało się, sama chciałam i…mniejsza z tym, o tym kiedy indziej, nie ważne.

- Panienko, spokojnie, zrozumiałem. Zaraz zjadę na pobocze, no nie zatrzymam się przecież na środku drogi, prawda? – zapytał mnie kierowca, był lekko poirytowany moją nieustającą paplaniną i widziałam ulgę na jego twarzy, kiedy tylko ja i Nikki opuściliśmy jego vana, który przeszedł do mojej i mojego towarzysza skromnej historii, co cóż…

 Czym prędzej podbiegłam do Alice i Micka, którzy siedzieli na walizkach i kucnęłam obok przyjaciółki. Po chwili dołączył do nas i Nikki, którego zostawiłam dziesięć metrów za sobą wraz z torbami. Spojrzałam na twarze siedzących i w ich oczach zobaczyłam błysk. Taki sam błysk, który widziałam w oczach mojego adoratora i taki sam, jaki był w moich oczach, czułam go.

- Alice, chodź na słówko – oznajmiłam i chwyciłam brunetkę za rękę.

- Co? – spytała i uśmiechnęła się, kiedy tylko byłyśmy w bezpiecznej odległości od chłopaków.

- Co z nim zrobiłaś?!

- Mniej niż ty.

- A skąd wiesz, co my zrobiliśmy?!

- Widzę po tobie, kochana…!

- Jak to ‘widzisz’? – Pobladłam. Czy coś było widać czy jak?

- Po oczach i masz tak poburtaną fryzurę, że trudno jest się nie domyślić. A poza tym jechałaś w vanie razem z Nikki’m, a ja jestem bystra ! – Uśmiechnęła się triumfalnie. – Jak było?

- Za klimatycznie to nie, ale myślałam, że umrę. Pięknie, oryginalnie…podobało mi się… - Rozmarzyłam się i oblizałam dolną wargę. Nieświadomie.

- A miał…wiesz co…

- A zaskoczę cię: miał. Nie wiem skąd, ale miał. Nie będziesz ciocią, a ja matką, nie bój się. Poza tym, nie trwało to jakoś długo, nie mieliśmy…warunków, sama rozumiesz.

- Rozumiesz, rozumiesz. –Zaśmiała się i odgarnęła włosy.

- A wy co? Też widzę, że COŚ.

- Zgaduj.

- Przelizaliście się.

- Strzał w dziesiątkę, potem zapytał mnie…czy ja go kocham.

- I co?!

- Powiedziałam, że…że nie wiem.

- Ja pierdolę, głupia jesteś!  A on co na to?

- Że też nie wie.

- Czy cię kocha?

- No tak. Nie wiemy tego i to jest najlepsze.

- To po chuj, że tak dobitnie zapytam, się całowaliście?

- Bo taka była moja powinność! – Nie wiem sama, może oni coś w tym aucie wzięli? Chwilami jej nie rozumiałam, miałam ochotę jej przywalić. Ale ją kochałam, ta głupota nie znała granic. Miłość też nie zna, jest ślepa. A zwłaszcza ta siostrzana, hah.

- Twoja powinność jest taka, że będziesz ze mną pozować do zdjęć – odpowiedziałam i dałam jej kuksańca w żebra. Lubiłam to robić i patrzeć jak momentalnie odskakuje w tył, wydając bardzo dziwny dźwięk.

- Dobra, moje panie – powiedział Mick, który razem z Nikki’m nagle do nas podszedł – teraz prosto, jak z bicza strzelił, idziemy przed siebie.

- Walimy prosto do domu! – ryknął Nikki, a my wszyscy spojrzeliśmy na niego pytająco. – W sensie idziemy do domu.

- Nie mamy domu – powiedziałyśmy z Alice równocześnie i uśmiechnęłyśmy się.

- Nam się nikt nie oprze. Wam nie i nam, nie Mick?

- Tak, oczywiście…

 Zapadła cisza, aż nagle coś mnie olśniło:

- A gdzie Duff i Steven?

- Dobre pytanie – westchnął Mick. – Powinni już tu być, założę się, że złapali stopa niedługo po was.

- Czyli powinni rzeczywiście już być, skoro ja z Nikki’m mimo przerwy was dogoniliśmy…

- Czyli i tak wyszło na nasze – skomentowała Alice po chwili.

- Tak, jak dojadą to trafią do miasta i jakoś nas odnajdą.

- Witamy w wielkim mieście – uciął temat Nikki i spojrzał na nas. Zatrzymał wzrok na Micku. – Nie wiedziałem, że się malujesz, stary.

 Istotnie, na dolnej wardze został delikatny ślad po szmince. Spojrzałam na Alice, a ta lekko się zarumieniła. Nikki z kolei się uśmiechnął odsłaniając zęby.

- A ja nie wiedziałem, że ci szczęka krwawi - odgryzł się Mick.

 TAK, ISTOTNIE. Na jego zębie były bardzo malutkie plamki krwi. Tak, wszyscy tu jesteśmy nieczyści, nieślubny seks, lizanie się ‘bo mnie tak naszło’ i cała reszta tych rzeczy.

 Ale zrozumcie sami, byliśmy młodzi i przed nami rozciągało się największe miasto, jakie widzieliśmy. ‘Miasto Aniołów’, to była tylko przykrywka, która miała na celu zwabienia niewinnych ludzi. Tak naprawdę to było istne piekło.

 I o tym właśnie mieliśmy się już wkrótce przekonać.

***

Wiem, że część z Was się wkurza za to, co się dzieje z Adlerem i McKaganem, ale nic nie zrobimy. Albo się z tym pogodzimy albo przestaniemy czytać, a ja pisać. Nie zamierzam przestawać pisać, żeby było jasne. 

A Ronnie jeszcze będzie, więc też spokojnie. 

Mam nadzieję, że nadrobiłam i skomentowałam wszystko, co skomentować miałam, prawda?

BARDZO UPRZEJMIE WAS PROSZĘ O NAJMNIEJSZY KOMENTARZ, CHOCIAŻBY SAMĄ KROPECZKĘ -> .

1. Oczywiście zapraszam na... - facebook'owa strona twórczości.

2. Zapraszam do albumu - album

3. W razie pytań - http://ask.fm/Isbell1313