IV – Miłosierna rodzina, która nie jest rodziną dla sierot, które nie są sierotami.

*Współtwórcy, którym dziękuję z całego serca*

***

Cambridgeshire, Anglia, czerwiec roku 1979

Mick

 Idąc wolno w stronę domu rodzinnego czułem się co najmniej tak jak czuje się osoba, która idzie na ścięcie. W głowie miałem zupełną pustkę. Seryjnie, nic tam nie było, pustka. Nie wiedziałem co powiedzieć, jak się przywitać. Kiedy zaczynałem dostrzegać zarys domu, to zacząłem się zastanawiać czy w ogóle tam iść. Czy nie lepiej byłoby się po prostu odwrócić i pobiec w zupełnie innym kierunku. Okolice domu Veroniki byłyby nie najgorszym wyjściem. Ale jej rodzice chyba już wrócili. Może Nikki? Ale kto tam wie gdzie on się szlaja… Mimo, że powinien być u siebie. Alice? Nie, nie Alice…nie jestem chyba miło widzianym gościem w jej domu.

 Rozważałem wszystkie te opcje z pięćdziesiąt razy, ale kiedy zorientowałem się, że stoję tuż przed białymi drzwiami frontowymi prowadzącymi prosto do miejsca, w którym się wychowałem, to miałem wrażenie, że zaraz się rozpłaczę. Po cholerę tam poszedłem? Już miałem odchodzić, ale coś mnie powstrzymało, sam nie wiedziałem co robię. Nacisnąłem tylko klamkę, usłyszałem ciche kliknięcie oznaczające, że drzwi się otwarły.

- Kto tam? – mama.  Poczułem się jakby mi ktoś przywalił czymś twardym w głowę, prawie pół roku nie rozmawiałem z rodzicami, prawie pół roku nie byłem we własnym domu. Nawet nie wiem czy nie ponad pół roku. – Kto przyszedł?

- Ja – oczywiście, kto inny? Tylko ja jestem w stanie tak przywitać się z mamą po półrocznej nieobecności.

- Robert…?

- Mick…mamo. Tak, ja.

- Wejdź, zaraz tata wróci, to się zdziwi…

- Może uda mi się do tego czasu już pój… - miałem skończyć, ale opamiętałem się. Z ojcem też można by przecież porozmawiać znów i jeszcze. Popatrzyłem na matkę i przeszedłem wolno obok niej, prosto do salonu, który nie zmienił się zupełnie nic; na oparciu kanapy wciąż były dziury, a poduszki wyblakłe, tak jak wtedy. Wolno usiadłem i znów popatrzyłem na rodzicielkę.

- Napijesz się…czegoś?

- Nie.

 Uśmiechnęła się lekko i krótko, po czym poszła do kuchni. Słyszałem jak nerwowo chodzi, jak wyciąga kubek, gotuje wodę, upuszcza łyżkę, podnosi ją i znów upuszcza i znów podnosi. Potem cisza, a po ciszy powiedziała szybo, że tata przyjechał z pracy. A skoro tata przyjechał, to za maksymalnie pięć minut miał pojawić się w domu i zobaczyć swojego zdziczałego syna.

- Co dziś na obiad? – zapytał bardzo wesołym głosem wchodząc do mieszkania i wieszając płaszcz na wieszaku. Przechodząc jednak do salonu stanął jak wryty. Popatrzył na mnie, a ja patrzyłem jak radosna twarz zmienia się w zdezorientowaną.

- Syn nas odwiedził – powiedziała mama i stanęła obok ojca. 

 Zapanowała taka popieprzona cisza, że miałam nawet już wstać i wyjść. Siedziałem na kanapie i patrzyłem na stojących naprzeciwko rodziców patrzących się na mnie jak na lwa, którego ktoś wypuścił z klatki. Jakby mnie nie znali i wiedzieli pierwszy raz w życiu. Tak, wiem. Nie było mnie tu od pół roku, ale nie tylko z mojej winy. Kiedyś odwiedzałem ich raz w tygodniu, potem raz w miesiącu… Zmieniali się. Przestawali być moimi rodzicami, a ja szukałem kontaktu.

- Zjesz z nami? – ojciec przerwał milczenie, a ja poczułem się dziwnie. Nie takiego pytania się spodziewałem. Jeszcze ten drętwy i bezemocjonalny głos, nie…

- Nie.

- Napijesz się czegoś może?

- Nie – tak się nie dało, oni nie potrafili rozmawiać, ja nie potrafiłem rozmawiać. Wszystko się spierdoliło, a kiedy ja wyciągałem rękę, to oni ją perfidnie odrzucali. – Ja w zasadnie chciałem się pożegnać.

- Jak to ‘pożegnać’?

- Synu? – przerażenie w oczach matki mówiło samo za siebie.

- Mamo, nie popełniam samobójstwa – uspokoiłem – ja tylko chcę powiedzieć, że wyjeżdżam z Over. Jadę do Londynu. A z Londynu lecę do Ameryki. Do Stanów. Nikki, Veronica, Alice i ja. Wyjeżdżamy.

- Ale co to znaczy, jak to wyjeżdżasz? Na ile? Dokąd dokładnie?

- Over to nie miejsce dla nas, jedziemy. Wreszcie wyrwiemy się z tej dziury, chciałem powiedzieć o tym planie wcześniej, o wiele! Ale nie, bo wy nie porozmawiacie z rodzonym dzieckiem, po co… Na ile? Nie wiem ile lat będziemy żyć. Dokąd? Miasto Aniołów, kochani rodzice. Wiem, że wiele wam to mów. Miejcie satysfakcję, że poszedłem waszymi śladami choć trochę. Jednak my nie jedziemy się tam spić i zapomieć, by potem udawać świętych. Jedziemy żyć.

- Ale Robert...bo to nie tak, że…

- Wiem, pora na tłumaczenia. Nie. Idę, a ty leć już do matek innych opowiadać o tym wszystkim, wyżal się im! Mamo, tato – podszedłem do nich – do zobaczenia – i ruszyłem w stronę drzwi. Pewnie jak nigdy dotąd.

Veronica

- Postradałaś zmysły, dziewczyno! – krzyczała wciąż moja mama, a ojciec siedział z tym swoim zniesmaczonym wyrazem twarzy przy stole i uderzał kluczami w kasztanowy blat. – Jaki Londyn do cholery, jaki LONDYN?!

- Londyn jest, droga mamo, stolicą naszego przecudnego kraju – odpowiedziałam rzucając jej pogardliwe spojrzenie.

- Nie pyskuj, nawet się nie waż! Nie obchodzi mnie to, że masz dziewiętnaście lat i od roku jesteś pełnoletnia – zachowujesz się jak rozwydrzona gówniara, nigdzie nie jedziesz, nie ma takiej opcji!

- Nie ma też opcji, że mi tego zabronisz. Mamo, spójrz na to tak: Alice, Mick, Nikki i ja sobie pojedziemy, a wy uwolnicie się od patologicznych dzieci, które wciąż i tak siedzą poza domem.

- Tak, ale do kogo przychodzisz kiedy czegoś ci brakuje? Do domu, do nas!

- No to pora nauczyć się żyć w stu procentach na własną rękę.

- Veronica…

- Hm?

- Nigdzie nie jedziesz, jedyne co, to na studia! – powiedział donośnie i stanowczo ojciec. Wciąż się łudził, że ja pojadę na uczelnię…?

- Nie pojechałam wtedy, więc nie pojadę i teraz. Nic nie wskóracie tym nędznym szantażem. Jestem dorosła i wiem co robię – odparłam unosząc brew.

- Dalej nie odróżniasz dorosłości od dojrzałości! Co ty chcesz tam robić?! Nie masz żadnego wyższego wykształcenia, a do Ameryki się wybierasz? Alice i Nikki tak samo, o Micku nie wspomnę. To jest jakieś żałosne, wierzyć się nie chce, że macie tyle lat ile macie. Zachowujecie się na maksymalnie dwanaście.

- Dobra, dosyć – wiedziałam, że tak to się skończy, niepotrzebnie się w ogóle do nich odzywałam. Mogłam najzwyczajniej pojechać, nawet by nie zauważyli, może założyliby, że się wyprowadziłam z Rodzeństwem do jakiejś taniej rudery w Cambridge, cokolwiek. – Widzę, że nie ma to najmniejszego sensu, więc powiem tylko ‘do widzenia, mamo i do widzenia, tato’.

- Zobaczysz, że poża…

- Nie pożałuję – przewidziałam co chciał powiedzieć. Znam już te durne teksty rodzicielskie. – Nie pożałuję, ba! To wy pożałujecie, że tak myśleliście. Najbliższa okazja do zobaczenie mnie będzie prawdopodobnie na łamach jakiegoś magazynu. Zobaczycie tam dwie najpiękniejsze kobiety; mnie i Alice i WY pożałujecie, że nie wierzyliście.

- Veronica, no zastanów ty się nad sobą…

- Kości zostały rzucone, cześć.

 I powiedziawszy to ruszyłam w stronę drzwi tak, jakbym wychodziła tylko do sklepu. Jakbym miała tam zaraz wrócić. Nie spojrzałam na nic, po prostu wyszłam. I dobrze, po co patrzeć na coś takiego jak durne meble w domu? Już niedługo miałam mieć swój…dom. Nie wiem czy będzie to taki ‘dom dom’, ale własny kąt na pewno. Poczułam się dziwnie z siebie dumna. Nie wiedziałam, że stać mnie tak kontrowersyjne w stosunku do rodziców posunięcie, ha!

 Kolejnym punktem naszego programu, zaraz po oficjalnym pożegnaniu się z rodzicami, było udanie się w stronę domu Nikki’ego. Tak też zrobiłam, tam ruszyłam. Idąc tak pamiętam, że układałam sobie w głowie nasze życie tak za trzy lata. Wiedziałam, że na początku może być ciężko, ale potem będzie z górki, więc nie było się czym przejmować. Dom w jakiejś fajnej dzielnicy Los Angeles, imprezy, kluby i my. Sprawy biznesowe sobie darowałam, bo stwierdziłam, że to się opracuje dokładnie w drodze do Londynu, potem Stanów i na końcu – do Kalifornii - Los Angeles. I mniej więcej wtedy, kiedy myślałam tak o tej przyszłości zobaczyłam biegnącego przed siebie i bynajmniej zdezorientowanego młodego McKagana i Adlera kilka metrów za nim.

- Veronica! – ryknął któryś z nich.

 W odpowiedzi zatrzymałam się i patrzyłam jak zbliżają się w moją stronę.

- Ja pierdolę… - wydyszał wyższy z blondynów kiedy tylko się przy mnie zatrzymali. – Veronica…my potrzebujemy pomocy, tak się nie da. Błagamy was…no kurwa, weźcie nas ze sobą. Chociaż tylko do Londynu, nawet i Cambridge, jak to jest po drodze jakoś, ale weźcie nas z Over!

- Ale co się takiego stało? – spytałam bezemocjonalnym głosem.

- Rodzice! Im totalnie odbiło, Adlera nam prawie w klatce by zamknęli! Nie wiedzą, że tu jesteśmy, powiedziałem, że idę do Stevena. A kiedy on wyszedł mi otworzyć, to powiedziałem mu, by on powiedział rodzicom, że będziemy przed domem. I tak powiedział i my pobiegliśmy…uciekliśmy, bo nie chcemy wracać, kurwa…rozumiesz?! Oni nam dali jakiś szlaban jak dla pięciolatka – NIC NIE MOŻEMY, nie możemy wychodzić nigdzie.

- To jak poszedłeś do Stevena?

- Poprosiłem ich, że niby chce się pożegnać. Rozumiesz, do końca roku ojciec by mnie zawoził do szkoły i potem z niej odbierał, całe wakacje musiałbym się uczyć i nigdzie nie wychodzić!

- Przykro mi...

- WIEM PRZECIEŻ, ŻE GDYBYŚ BYŁA NA NASZYM MIEJSCU TO BYŚ SPIERDOLIŁA DO MICKA, BO ON JEST DOROSŁY I COŚ TAM, ALICE ZROBIŁABY TAK SAMO I NIKKI TEŻ, WIĘC BŁAGAM! – wydarł się na połowę miasteczka i niewykluczone, że to włączyło jakąś część mojego mózgu. On miał trochę racji, więc postanowiłam  troszkę  zainterweniować.

- Chodźcie – mruknęłam i popatrzyłam na milczącego Stevena, który wciąż rozglądał się nerwowo dookoła, jakby wypatrywał czy nikt ich nie śledzi.

Nikki

 Siedziałem w tym wiecznie nieogarniętym domu zupełnie sam i czekałem na Veronicę, Micka i Alice. Wciąż miałem przed oczami obrazek rodziców, którym mówię o tym, że wyjeżdżam z kraju. W ogóle inny kontynent. Sam nie mogłem uwierzyć w to, jak zareagowali.

,,- Wyjeżdżam do Los Angeles... – Po co? – Ja, Mick i dziewczyny tego potrzebujemy, uznaliśmy, że Anglia nie jest naszym światem, nasze ambicje zaczynają się w sercu Kalifornii, zrozumcie... – Za co tam wyżyjecie? Przecież nie macie studiów! – Ale mamy siebie, mamo – Jedźcie w takim razie... – Do zobaczenia...? – Do zobaczenia, Frank’’.

 Powiedziałem im, że lecę za ocean, miliony mil od domu, a oni zareagowali tak...jakbym powiedział, że jadę na tydzień nad morze i wrócę. Dotknęło mnie to, aż sam się sobie dziwię, ale dotknęło. Jakby im nie zależało. Tutaj odezwał się też ten dziwny głos, którego nienawidzę, Ten, co siedzi w mojej głowie. Powiedział, że ja ich olewam od trzech lat, więcej nawet, więc dlaczego ja mam pretensje kiedy oni olewają mnie? Czasem to mnie irytują te mądre wywody tak, że nie wiem. Wolałem więc mówić, że to oni olali mnie. A mój stosunek do nich też nie wziął się tak z powietrza... Z zamyślenia wyrwało mnie pukanie do drzwi. W kolejne z kolei mnie wprowadziło to, że kiedy je otwarłem, to zobaczyłem Veronicę i ewidentnie zmordowanych, młodych blondynów.

- Wejdźcie – powiedziałem i rzuciłem dziewczynie pytające spojrzenie – Veronica, chodź no na słówko.

- Co?

- Chodź – chwyciłem ją za rękę i pociągnąłem za sobą na pierwsze piętro.

- Mogę się domyślać o co chcesz mnie zapytać? – powiedziała w miarę cicho i spojrzała na mnie.

- Co tu robi Duff i Steven?

- Spotkałam ich na ulicy, mają taki jakby…problem rodzinny.

- No, mają. Przez nich my też mieliśmy, nie powiesz mi, że twoi rodzice byli dla ciebie mili jak kiedyś?

- Nie, byli właśnie wyjątkowo bardzo cięci. Zakładam, że uważasz, że ma to związek z tym…co powiedział Adler swojej matce i z tym, jak McKagan ponakręcał w domu sytuację swoim zbędnym kłamstwem, tak?

- Nie uważam tak, tylko ja wiem. Wiem, że to właśnie przez to stało się tak, a nie inaczej. Oni spieprzyli nieco sprawę, nie uważasz?

- Nikki, ale popatrz na to tak: co ty byś zrobił gdybyś znów miał szesnaście lat i powiedział rodzicom niewygodną dla nich prawdę, taką co leżała tobie na sercu i oni przez to daliby ci szlaban na samodzielne wychodzenie z domu do końca wakacji, a może i dłużej? Tak bez zmiłuj się, wiesz jakich rodziców mają młodzi, nie? Wiem, że wiesz. Więc pomyśl tylko.

- Veronica, ale… - kiedy zaczynam tak swoje wypowiedzi, to jasne jest to, że nie wiem co powiedzieć.

- Powiedzieli, że im wystarczy tylko Londyn, a nawet Cambridge. Dalej jechać nie potrzebuję, tylko być poza Over.

- No, ale co…uprowadzisz Coletti’m syna? Albo weź takiego Duffa…pomyśl trochę, jak by to…

- To by wyglądało tak, że blondynka cię zagięła – skomentował Mick, który pojawił się obok nas nie wiadomo skąd, a za nim na górę wychodziła brunetka.

- Owszem, zagięłam go…ej – parsknęła moja rozmówczyni i pokazała najstarszemu język.

- Brawo, zrozumiałaś!

- Zamknij się, wracamy do tematu: więc jak, Nikki?

- To jest takie pierdolenie, nie wykręcaj się już – Alice stanęła po stronie blondynki, a rękę położyła na moim ramieniu. Zmarszczyła brwi po czym lekko się uśmiechnęła – wszyscy, jak tu stoimy, widzimy, że nie masz argumentów na to, co właśnie powiedziała Veronica. A wiesz co to znaczy?

- Wiesz co to znaczy, Nikki?

- To znaczy, że dzieciaki jadą z nami, chociażby tylko po to, by rozwalić psychicznie ich już upośledzonych rodziców. Najmądrzejszych i najświętszych, trzeba pokazać im wszystkim, że dzieci się w nich wdały – zakończył Mick stając pomiędzy dziewczynami i patrząc na mnie tym swoim wzrokiem mówiącym o jego zwycięstwie.

- Ale ty jeszcze wczoraj byłeś pierwszy do zostawienia ich tu, przyjacielu-bracie – zauważyłem. Starałem się robić wszystko, by wyjść z odrobiną gracji z tej sytuacji, ale to było niemożliwe. Veronica mnie zepchnęła do dołka, Alice przysypała ziemią, a Mick wbił to wszystko łopatę. Wygrali, kurwa, znowu!

- Ale ze swoimi rodzicami rozmawiałem dziś, potem powiem resztę, bo nie będziemy psuć tej chwili. A poza tym, ty też maiłeś zupełnie inne zdanie. Broniłeś ich.

- Dobra, nasz mądry starcze już nie dolewaj benzyny do ognia.

- To idziemy im powiedzieć, że wygrali życie? – spytała rozpromieniona blondynka.

- Ta, zejdźmy tam jak miłosierni bracia i siostry, zstąpmy im tak z tego piętra, ukażmy się jak anioły i powiedzmy im…,,Stevenie, Duffie – jedziecie ze swymi zbawicielami do centrum Anglii’’ – powiedziałem wzniosłym tonem i unosząc brew spojrzałem na uśmiechnięte twarze przyjaciół. – Dobra, idziemy. Niech też mają ten swój Dzień Dziecka.

 I tego dnia nasze bardzo stałe plany znów odwróciły się o sto osiemdziesiąt stopni. Czyli zupełnie tak samo jak odwróciło się życie Stevena i Duffa.

***

 Witam po mojej chwilowej nieobecności. W pierwszej kolejności chciałabym powiedzieć, że mam nadzieję, że już nadrobiłam zaległości na Waszych blogach, a jak nie - upomnijcie się w komentarzu bądź na GG (44790286 ). Co więcej...hm, tak może przechodząc do rozdziału. Przypuszczam, że większość z Was jest usatysfakcjonowana tym, co się wydarzyło. Przypuszczam też. że większość czeka na to, co wydarzy się już Los Angeles, bo ja też na to czekam. Ale jedyne co mogę zdradzić, to to, że w następnym rozdziale będziemy już w stolicy - Londynie, w którym będziemy mieć styczność z kolejnym bohaterem. I z gadania chyba tyle. 

1. Tradycyjnie zapraszam tu - facebook'owa strona twórczości.

2. Kolejne dwa zdjęcia w albumie. (Od następnego rozdziału zdjęć pojawić się pojawi więcej)

3. W razie pytań - http://ask.fm/Isbell1313

Proszę uprzejmie o komentarz, chociażby najmniejszy i pozdrawiam :)