II - Biznesmeni z Over.

Jedyne co, to chciałam przeprosić za wszystkie błędy, literówki i całą resztę, ale rozdział w połowie powstał na telefonie, więc myślę, że zrozumiecie.

***

Cambridgeshire, Anglia, czerwiec roku 1979

Nikki

 Nie spodziewałem się, że tak szybko uwiniemy się z tym całym dziwnym przedsięwzięciem, które zrodziło się przez spontaniczną wypowiedź Micka i moją analizę jego wypowiedzi. Wracając tak z Cambridge zastanawiałem się nad sensem tego wszystkiego co robimy…w teorii od zawsze, ale w praktyce to dopiero od kilku miesięcy. Tak na poważnie. No, naturalnie chodzi mi o naszą przyszłość. Planujemy ją od zawsze, naprawdę. Ale plany to nie wszystko, to zalewie połowa efektu finalnego. I wszystko póki co idzie zgodnie z owym planem, ale to może być mylące. Tak naprawdę, to jeżeli cokolwiek spierdolimy, to całą resztę naszego życia możemy przesiedzieć na ulicy, bo lepiej nie będzie. Jak nam nie wyjdzie to nie dość, że oczernimy się do końca w oczach rodziny, stracimy wszystko co mieliśmy (a i tak mało tego) i pociągniemy młodego Adlera i McKagana za sobą, na degenerackie dno. W sumie to nie mam pojęcia po jaką cholerę oni się tak pchają w ten nasz świat 'bez zobowiązań'. Sami nie wiedzą w co się pakują, ale człowiek uczy się na błędach. Jednak niektórych błędów naprawić się nie da, ale…ale za dużo myślę, a za mało robię.

- Idziesz? – usłyszałem głos Micka, który właśnie wyrwał mnie z tego dziwnego gąszczu myśli. Rzadko takie mam, więc nie obraziłbym się, by jeszcze chwilę w tym gąszczu móc poprzebywać, ale są rzeczy ważne i ważniejsze, jak to mówią.

- Idę, idę… - odpowiedziałem i ruszyłem w stronę drzwi domu Veroniki. Spojrzałem w stronę okna i mimo woli uśmiechnąłem się, z resztą, chyba każdy by się uśmiechnął gdyby zobaczył za szybą dwie rozczochrane blond głowę młodych, głupich jeszcze dzieciaków.

- No to rusz się, i tak będą się droczyć godzinę zanim nas wpuszczą, bo mamy lekkie opóźnienie…

- Ile?

- Półtorej godziny.

- Kurwa, o której w takim razie obiecaliśmy przyjechać?

- No tak gdzieś w okolicach szesnastej, a jest osiemnasta prawie.

- Nie wpuszczą nas, jeszcze się obrażą, że z nami nie pojechały. A młodzi znowu zadadzą milion pytań… - przynajmniej dzięki temu już mogliśmy się poczuć jak sławy udzielające wywiadów, istotnie, młody Steven i Duff MUSIELI wręcz wiedzieć o nas wszystko.

- Tak, właśnie tak będzie, więc chodź już, bo naprawdę będzie problem.

 I w sumie miał rację. Co prawda można było przewidzieć, że pewien problem będzie, więc w miarę szybko dotarłem pod drzwi i w stresie, z niecierpliwością czekaliśmy na kogoś, kto by mógł nam łaskawie otworzyć.

Veronica

- Idźże im otworzyć, Turner – krzyknęłam z kuchni i spojrzałam kątem oka na to, czy Alice zareagowała. No kto by pomyślał, nie. – Aaalice…

- Ale dlaczego ja? – zapytała. – Twój dom, ty otwórz.

- No rusz się, robię coś. Poza tym jak zobaczą, że to nie właścicielka domu im otworzy to niewykluczone, że jeszcze bardziej poczują, że zawalili. I to równo zawalili.

- Tak, tak. Idę, jak mnie zobacz teraz to tym bardziej się przestraszą.

- Właśnie dlatego idziesz ty, a nie ja – powiedziałam dumnie wyciągając jakieś różne kieliszki z szafki nad zlewem.

 Stałam tak w kuchni i słuchałam imponującej rozmowy dobiegającej z holu. Co chwilę któryś z chłopaków podnosił piskliwie głos, a Alice nieugięcie mówiła swoim zimnym tonem nie reagując na ich rozpacze i zawodzenia. Jakże sztuczne, hah. Czekałam z niecierpliwością kiedy przyjaciółka łaskawie im wybaczy i za mnie, i za siebie i przyprowadzi skarconych do mojego niezwykle stylowego salonu. Szczerze to dobrze wiem, że nawet jakby nas wkurwiali cały miesiąc to…to nie potrafiłybyśmy się na nich pogniewać czy obrazić. W prawdziwym rodzeństwie wciąż wybuchają kłótnie, ciągle jakieś sprzeczki, więc u nas to też było jak najbardziej normalne. Tylko Duff i Steven tego nie mogli zrozumieć, ale oni…oni to co innego.

- Gospodyni łaskawie wybaczy? – zapytał Mick, który właśnie wszedł do salonu i wyrywał mnie tym ze swoich rozważań. – Jak gospodyni się dowie dlaczego mężczyzn jej życia nie było to może wybaczy.

- Taki stary, taki głupi – powiedziałam z udawanym oburzeniem i spojrzałam na Nikki’ego, który razem z Alice właśnie przyszedł do miejsca spotkań w tym domu. – Ale gospodyni posłucha.

- W takim razie ominiemy fragment dotyczący tego gdzie byliśmy i jak się tam dostaliśmy, bo już to wiemy. To znaczy ty wiesz, a skoro tak…to Alice i chłopaki też już wiedzą.

- Że niby plotkuję?

- Tego nie powiedziałem, skądże znowu…! Ale dobra, Nikki, zaszczyć panie historią życia, co?

- Ależ oczywiście – powiedział podchodząc do kanapy i usiadł na niej dając nam do zrozumienia, że też mamy usiąść.

- Słuchamy – krzyknął z entuzjazmem Steven, który ni stąd, ni z zowąd znalazł się tuż obok opowiadającego.

 Alice

 Siedziałam tak pomiędzy Mickiem i Veronicą, a naprzeciwko Nikki’ego otoczonego przez Stevena i Duffa, którzy wyglądali jakby byli uczniami Jezusa słuchającymi jego opowieści. Z kolei ja i przyjaciółka nie wiedziałyśmy co mamy myśleć. Historia, którą nasz wspomniany Jezus właśnie kończył wydała się być…głupia, za głupia. Przemyślana jednak, ale głupia. Trochę bez sensu i ryzykowna. Odnosiłam wrażenie, że Mick mimo swojego wieku zachowuje się tak, jak młodszy o siedem lat Nikki.

- Dobra – zaczęłam kiedy skończył opowiadać. – Podsumowując…pojechaliście o Cambridge tylko po to, by ukraść kilka…kaset?

- Kilka?! – zawołał Nikki mający oczy jak talerze. – Dziewczyno, jakie kilka! Z piętnaście!

- No i po cholerę wam była kradzież piętnastu kaset?

- Zajebiście, może ich policja jeszcze złapie, wtedy na pewno dopniemy swego – westchnęła z ironią Veronica, a ja przytaknęłam.

- Sprzedamy je tutaj. U nas, za cenę wyższą niż w Cambridge – powiedział dumnie Mick wstając z kanapy.

- A chociaż jakie ukradliście?

- I komu wy je tu chcecie sprzedać? – wtrąciłam. – I jak je ukradliście?

- A, wiedziałem, że się zainteresujecie – Nikki pękał z dumy i wyszczerzył się do najstarszego. – Mamy kilka Aerosmith, coś Kiss’ów i Deep Purple. Sprzedamy, przecież ci kretyni lubią posłuchać dobrej muzyki i chyba tylko przez to jeszcze żyją i nie wpadli pod auto.

- A ukradliśmy to w następujący sposób – wtrącił Mick – laska pracująca w sklepie miała może z osiemnaście lat, więc niestety byłem dla niej za stary, więc to Nikki poszedł ją dyskretnie zagadać.

- Jaka laska? – zapytała nagle Veronica. Spojrzałam na nią, a ona na mnie. Wiedziałam, widziałam już od pewnego czasu jak reaguje na każdą wzmiankę, że Nikki do jakiejś panny coś powiedział, zagadał, uśmiechnął się, lub, nie daj Boże, dotknął.

- Brzydka… – mruknął jej szybko do ucha Mick.

- A, no…dobrze, kontynuujcie…już.

- I w sumie tyle, on ją zagadał, opowiadał jakieś pierdoły, trochę prawy, trochę…zwłaszcza kłamstwa. Podczas gdy ja chodziłem, szukałem…zabierałem.

- I zabrałeś Kiss. Naprawdę musiałeś być zdeterminowany – zauważyłam i uśmiechnęłam się do niego lekko.

- Tak, byłem. Chyba nawet kilka tej ich twórczości mamy.

- Dobra, ale wracając do tematu, ukradliście to tylko po to, by kasę jaką za kasety dostaniecie dołożyć do pieniędzy na nasze lepsze życie, tak?

- Tak, dokładnie – zakończył Nikki – a gdybyśmy jeszcze jakoś zarobili to już w ogóle. Bilety do Ameryki są trochę drogie, ale nie potrzebujemy lecieć od razu do Kalifornii. Przecież każdy z nas ma rodzinie w innym stanie, wystarczy jak jakoś polecimy do tego, do którego najtaniej wyjdzie i tam już sobie jakoś poradzimy.

- No, no…niby tak. Akurat w łapaniu autostopu nie jesteśmy najgorsi.

- Ale mielibyśmy trochę większy bagaż – zauważyła Veronica.

- Tak, ale można jechać dwoma autami. Na pewno się trafią – powiedział nagle Duff i zapadło milczenie. Chyba każdy pomyślał o tym samym, nie braliśmy po uwagę tego, że McKagan i Adler mieliby jechać z nami.

- Nie…niegłupie, Duff.

 - Dobra, o tym pogadamy kiedy indziej – ucięłam nagle temat i spojrzałam raz jeszcze na blondynkę, a potem na czarnowłosych. Chyba po raz pierwszy w życiu Duff zbił mnie z tropu. Chyba po raz pierwszy raz ktoś młodszy mnie z niego zbił.

 I mniej więcej w taki sposób atmosfera nieco opadła, ale jeszcze nie wszystko było stracone, w końcu już wszyscy byli na miejscu. Młodzi, kobiety i…biznesmeni z Over.

 Mick

 Co dzieci myślą kiedy przebywają ze starszymi? Może za dużo powiedziane, z nieco starszymi. W końcu oni mają po piętnaście, szesnaście lat, podczas gdy my obracamy się w okolicach dwudziestki…niektórzy trzydziestki. Ja pierdolę, jak to trzydziestki. Ale mniejsza z tym, Steven zadał mi pytanie dotyczące życia bez zobowiązań. I w sumie dobrze zrobił, niby dziecko, ale mądre…wbrew pozorom to chyba niekiedy mądrzejsze od nas.

- Mick, ale dlaczego wy ciągle się zachowujecie się jak wieczne nastolatki, życie bez zobowiązań…skoro ty masz dziecko?

 Zadał mi to pytanie i mnie po prostu tym zastrzelił. Właśnie, dlaczego ja mam dziecko z kimś…kimś kogo kochałem zaledwie miesiąc i ten miesiąc był jakieś sześć lat temu? 

- Kiedyś byłem jeszcze głupszy niż teraz jestem. Kiedyś wydawało mi się, że nie będzie problemów. Ale były, są...będą. Dziecko. Dziecko kocham, ale w jakiś inny sposób, za to jego matki nie. W ogóle. Zupełnie nie.

 Odpowiedziałem mu na to po kilku minutach, musiałem się dobrze zastanowić nad odpowiedzią, bo naprawdę…nigdy nie spodziewałem się takiego pytania z ich, a zwłaszcza Stevena, strony. A potem jeszcze Duff wypalił z tymi autami, jazdami na dwa, bagaże…wszystko się komplikuje. Młodzi zadają pytania wymagające coraz głębszych przemyśleń, gubią nas myśląc, że od początku planowaliśmy wyjechać z Anglii razem z nimi…ukradliśmy, tym razem całkiem sporo. Znów oszukaliśmy ludzi. I nas to bawi, jeszcze tylko brakuje znalezienia kolejnej dziwki. Za mało mamy dzieci, pewnie.

 Ale to jest tylko nasz pewien interes. Kiedy się uda – skończymy.

 Kogo ja oszukuję…

- Co tak stoisz, chodź do środka! – zawołała nagle Veronica, a ja obróciłem się w jej stronę. Chyba zorientowali się, że palę jednego papierosa od dziesięciu minut. Ale taka prawda, że stojąc w środku nocy w ogrodzie można się wyłączyć.

- Zaraz – mruknąłem siląc się na uśmiech i wesoły ton. Nienawidzę chwil, w których mój mózg zaczyna działać tak jak wtedy. Myślę, zastanawiam się… na co to komu, nie. Ja mam póki co ambicje i żadne rozważania mi ich nie spierdolą.

- Chodź – poczułem czyjąś rękę na ramieniu i założyłem, że należy ona do Alice, która właśnie pojawiła się obok mnie.  – Potrzebujemy odpowiedzialnego, dorosłego mężczyzny, który zapanuje nad dziećmi… - zaśmiała się.

- A co się dzieje, co robicie?

- Oj, no siedzimy, pijemy. Słuchamy, śmiejemy się…a ty poszedłeś zapalić i już pół godziny cię nie ma, chodź...

- Młodzi piją z wami…nami?

- Tak, ale z umiarem, jesteśmy odpowiedzialni. Sam wiesz i sam rozumiesz, prawda?

- Ależ oczywiście, jesteście bardzo odpowiedzialni.

 I cholerna cisza. Nienawidzę nagłego milczenia, a zwłaszcza takiego pomiędzy mną i przyjacielem, kimś bliskim, bardzo bliskim. 

- O czym myślałeś? - wypaliła nagle.

- Skąd wiesz, że o czymś myślałem? – spytałem zaskoczenie.

- Stoisz tu sam w środku nocy, ja znam cię nie od dziś…wiem, że o czymś myślałeś.

- Duff i Steven. Oni…oni nie mogę przecież z nami jechać, nie do Ameryki. Za młodzi, co z takimi zrobić? W Los Angeles zginą, tam nie będzie czasu na niańczenie głupiutkich nastolatków. Tam z trudem obronimy samych siebie, zaczynamy wchodzić w coś nowego, lata osiemdziesiąte. Każde dziesięciolecie to coś nowego, teraz tam będzie masakra. Ale potem z kolei może być za późno. Dla nas…wszystkich.

- Oni są święcie przekonani, że braliśmy ich pod uwagę. Nie podoba mi się to, bardzo nawet, ale trzeba im jakoś powiedzieć ‘NIE’. Jedyne czego się obawiam to to, że się wkurzą, obrażą…wydadzą.

- Wydać nie wydadzą. Ale mogą się obrazić. Chociaż to by było typowe szczeniackie zachowanie. Sami sobie coś ubzdurali, sami sobie naobiecywali złotych gór, więc mogą mieć pretensje tylko do siebie samych.

- Skąd wiesz, że nie wydadzą?

- Bo za bardzo lubią. Baliby się wydać, bo wtedy i my moglibyśmy się obrazić na nich, w ich mniemaniu.

- Przecież do nas to niepodobne. Wyśmialibyśmy ich pogrążając tym równocześnie.

- Dokładnie tak, ale oni tego nie wiedzą.

- Może i lepiej – spojrzała w niebo, po czym chwyciła mnie za rękę – chodź.

 I poszliśmy. Wróciliśmy do tego rozgardiaszu, który panował w spokojnym podczas obecności państwa Anderson domu. Ale kiedy Veronica przejmowała w nim dowodzenie...było inaczej. I to cała magia tego właśnie domu. 

 Veronica

- Jak się rozmawiało na ogrodzie? – zapytałam Alice leżącą na moim łóżku. Co prawda już zasypiała, ale wiedziałam, że to pytanie ją rozbudzi.

- Co…? – spojrzała na mnie zdezorientowanym i lekko wystraszonym wzrokiem. A ja w odpowiedzi uśmiechnęłam się opadając na kanapę.

- Mów, drzwi do pokoju zamknięte, a chłopaki śpią w salonie. Przynajmniej powinni.

- No... Normalnie, lubię z nim rozmawiać. Jak chce to mądrze mówi…a co?

- Robisz ze mnie ślepą? Przecież widzę jak na niego patrzysz…

- A ja widzę jak reagujesz na wzmianki o tym, że Nikki rozmawiał z jakąś nieznaną ci dziewczyną – kurwa, nie…nie mów drugiej co tobie nie miłe.

- Dobra, nie ma co…

- Ale co chcesz? No lubię Micka, lubię Nikki’ego…w tym, że…

- Pamiętasz jak kilka lat temu zadałam ci pytanie czy przyjaźń pomiędzy chłopakiem i dziewczyną ma prawo bytu?

- Pamiętam, nawet przez kilka lat mnie o to pytałaś… - widziałam po jej mimice twarzy, że wbrew woli wie do czego dążę.

- Czy jakbym ci teraz zadała to pytanie odpowiedziałabyś mi twierdząco? Tak jak wtedy?

- Veronica! – pisnęła siadając na łóżku i patrzyła na mnie jak…w jakiegoś księdza. – Ale to minie, tobie, mi…wszystkim.

- Spierdoliłyśmy przyjaźń?

- Nie…

- Aaalice…

- Tak. Spierdoliłyśmy przyjaźń. Udajemy, że tego nie ma, nie było? – zapytała ze skwaszoną miną.

- Tak, spróbujemy – odpowiedziałam tłumiąc śmiech.

- No, to dobranoc. Jutro rozmawiamy z przyjaciółmi.

- Tak, dobranoc.

 W rzeczy samej, spierdoliłyśmy przyjaźń. A tak bardzo chciałyśmy uniknąć związków, miłości w tym gronie, ale chyba oczywiste było, że nam się nie uda. Drugich takich facetów nie było i nie będzie. Jednak to był dopiero początek początku wszystkich przyszłych komplikacji. To w zasadzie było nic, może dobrze, że ludzie nie znają przyszłości? O kilka zmartwień mniej. Kilkadziesiąt…tysięcy...nie ważne. 

***

Stwierdziłam, że informację będę teraz pisać na końcu. Chociaż w sumie najważniejsze już napisałam. Nie wiem czy jakieś błędy zostały, bo nie mam nerwów do telefonu i nie sprawdzałam drugi raz. Przepraszam, w razie czego. Leniwa, niecierpliwa w stosunku do techniki Isbell. Ale nic, po kolei. Chciałam zaprosić na:

I - facebook'owa strona mojej twórczości

II - Różowy Pałac (opowiadanie inne, niż się tego spodziewałam)

III - kolejna część albumu

I w razie pytań zapraszam na ASK'a. Odpowiem na wszystko, wbrew pozorom.

Nic, tyle. Nadrabiam, komentuję...za zaległości przepraszam. 

BŁAGAM, ZOSTAWCIE NAJMNIEJSZY KOMENTARZ!

Pozdrawiam Was wszystkich, dziękuję za miłe słowa ;*