Ludzie z marzeniami i tacy, którzy za wszelką cenę chcieli je zniszczyć.

Jeżeli ktoś nie widział jeszcze prologu - zapraszam TU.

Ci odmieńcy 

Zacznę jak powinna zacząć osoba poważna, rozważna i inteligentna. Nazywam się Alice Lee Turner, urodziłam się w grudniu 1959 roku w Luizjanie, a dokładniej w Nowym Orleanie. Co takiego mogłabym powiedzieć o sobie? Zasadniczo to nie wiem, nie umiem tak, ale…ale spróbuję. Zatem tak, odkąd zaczęłam coraz bardziej kojarzyć fakty i myśleć logicznie uznałam, że jestem ateistką. Nic, zupełnie nic nie było w stanie przekonać mnie do tego, że Bóg istnieje naprawdę. Nie wierzę ani w niego ani w Szatana. Wierzę w muzykę. Kiedy w ’66 zaczęłam w jakiś sposób interesować się rock n’ roll’em, zaczęłam słuchać, tworzyć…okazało się, że jestem osobą bardzo kreatywną. Potem przyjaciele zaczęli mówić, że jestem szczera i inteligentna. Bardzo, jak na swój wiek. I w końcu wyszło, że jestem…strasznie skryta. Zamknięta w sobie, ale i twarda. Kojarzenie mojego charakteru z moim wyglądem jest, było i będzie bardzo mylne. Włosy w wiecznym 'nieładzie', bransoletki, chustki, łańcuchy i inne zbędne frędzle i podobne pierdoły poprzyczepiane do spodni, pasków, butów. Z jednej strony wyglądam na osobę otwartą, rozrywkową, nie dbającą o nic i o nikogo. Zasadniczy błąd. Wygląd jest tylko moim pancerzem, moim jak i mojej kochanej siostry, ale ona sama o sobie za chwilę powie. I tak na koniec – bo już zupełnie nie wiem co mogę jeszcze powiedzieć – dodam, że z pewnych powodów jestem znana jako Isbell. Zawsze chciałam mieć drugie imię, nie dwa nazwiska. Podobało mi się Isabella. Ale to było za banalne, więc przeszło pewne zmiany i Alice została Isbell. Każdy z nas tak ma. Coś jeszcze…? Zawsze bardzo chciałam być cholernie pijana i pamiętać to co wtedy robiłam. Próbowałam (i próbuję…) ale zawsze kończy się tym, że przyjaciele mi opowiadają jak to wyglądało. A ja bym chciała dowodów. I tyle, generalnie to wszystko tu jest igraniem z ogniem.

Teraz ja. Pójdę na łatwiznę, ponieważ też nie wiem co powiedzieć, jak się przedstawić. A skoro Alice była pierwsza to potraktuję jej wypowiedź jako szablon, ha. Urodziłam się pod koniec marca w 1960 roku w Illinois w mieście Chicago. Jest czego zazdrościć teoretycznie, ale praktycznie to nie bo, parę miesięcy po narodzinach przenieśliśmy się do Anglii. Moi rodzice wraz z małą mną, Veronicą Elizabeth Anderson, i rodziny zaprzyjaźnione z nami. W czym Alice i jej mama, tata. Dalej, czy jestem osobą wierzącą? Nie, nie jestem. Nie wierzę w nic, jedynie w muzykę. Często siedzę z moją Isbell i rozmawiamy na temat wiary. Od ponad dziesięciu lat poruszamy ten sam temat i za każdym razem dochodzimy do nowych tez i stwierdzeń, wniosków. Myślę, że ona jak i chłopaki otaczający nas od zawsze mieli dość duży wpływ na mój tok myślenia i poglądy. Nie ukrywam, że gdyby nie Bob (jak dziwnie mi teraz wypowiadać jego prawdziwe imię) i jego gitara…mogłabym być zapaloną katoliczką słuchającą jazzu czy czegokolwiek innego. Gospel. O ludzie. To teraz najgorsze – charakter. Jestem skryta. Bardzo. Szybko przywiązuję się do ludzi, ale tych wartościowych. Inteligentna też jestem, spostrzegawcza. Szczera. O tych cechach już słyszeliście, wiem. Nie bez powodu ja i Alice jesteśmy…uznawane za siostry. Wszystkim wmawiamy, że nimi jesteśmy. Nie wierzą, bo wyglądamy inaczej, ale kiedy mówimy to zaczynają wierzyć. Albo to oni są tacy…nieogarnięci albo to my naprawdę jesteśmy tak podobne. No i na sam koniec mogę powiedzieć, że skoro jest Isbell – Alice to jest też Cherry – Veronica. Dlaczego? Ponieważ kocham i kochałam zespół The Runaways, a jak wiadomo ich ‘hitem’ jest nic innego jak Cherry Bomb. Zaczęli tak do mnie mówić i tak zostało. A ja nie mam nic przeciwko. W końcu jestem waszą dziką dziewczynką…

Bob, zasadniczo to Robert, Alan Deal. Urodzony w Indianie, dokładniej w Huntington, na początku maja roku 1951. Bardziej poważnie się prawdopodobnie nie dało. Zacznę inaczej niż poprzedniczki, bo najpierw powiem o tym, że jestem typem człowieka nie mogącego zaakceptować swojego prawdziwego imienia. Dlatego zostałem Mickiem, wiedzę, że dziewczyny nie zdradziły swych ‘dobranych nazwisk’, więc ja i swoje zachowam dla siebie. Choć niewykluczone, że ktoś się go domyśli. Szczerze mówiąc to irytuje mnie kiedy ktoś zwraca się do mnie ‘Bob’. Ale dalej, sprawa…wiary? Nie, jestem osobą kompletnie nie wierzącą. Nigdy nie wierzyłem. Jedyne to…miałem kiedyś moment załamania i stwierdziłem, że jedynie Bóg mi pomoże, więc wierzyłem, nie wiem, z dwa miesiące? I dałem sobie spokój, bo nic to mi nie dało. Poza tym większą satysfakcję mam jeżeli poradzę sobie sam, nie z pomocą kogoś innego lub tym bardziej – nieistniejącego. Kontynuując, gram na gitarze. Dzięki mnie Alice i Veronica też grają, ale nie raczyły się powiedzieć kto tracił dla nich nerwy i czas przez te kilka lat. Aczkolwiek mam świadomość, że nawet jak tego nie okazują to do końca swojego degenerackiego życia będą mi wdzięczne, będę ich mentorem. To jasne. Zawsze byłem najstarszy. I w moim wypadku to sprawiło, że byłem wśród przyjaciół najrozważniejszy, myślałem trzeźwo, zaplanowałem całe przedsięwzięcie dotyczące naszego obecnego życia. Duży wpływa na to też miał fakt, iż jestem wyjątkowo wytrwały i twardy. Wolę silną też mam i nie raz bardzo mi to pomogła. I nie tylko mi, ha. Mógłbym ewentualnie wspomnieć, że byłem bardzo często posądzany o to, że gryzę. Dłuższa historia… I w tym miejscu kończę swoją wypowiedź.

Nie wiem kto z nas wybierał zdjęcia, ale mogę śmiało powiedzieć, że jest kretynem. Zawsze jest tak, że dziewczyny mają zdjęcia, na których wychodzą korzystnie i ładnie. Natomiast tak zwana płeć ‘brzydka’ zawsze musi wyglądać jak ostatnia nadpobudliwa kaleka akurat wtedy kiedy pasowałoby się zaprezentować z jak najlepszej strony. Ale nie ważne, zmarnowałem połowę czasu. Wolałbym przedstawić się jako Nikki. Ale muszę powiedzieć prawdziwe imię…Frank Carlton Serafino Ferrana. Pytanie, dlaczego wolę być tylko Nikki’m? Dlatego, że to trzyczłonowe prawdziwe imię wymieszane z nazwiskiem kojarzy mi się z jakimś tępym Latynosem z włosami na żelu. Generalnie i najprościej mówiąc to bardzo nie lubię prawdziwego nazwiska i imion. Urodziłem się w Kalifornii, dokładniej to w San José. Urodziny mam dzień po Alice, więc kiedy je obchodzimy to jest…hucznie. Jedyne co to ja jestem rocznik ’58. Dalej…nie, nie wierzę. Od paru lat nie widzę w tym sensu, tak samo jak Mick i dziewczyny. Ale za to gram na basie, czyli idąc za stereotypami jestem idiotą. Powinienem być, a to, że nie jestem to znaczy, że od każdej reguły jest wyjątek. Aczkolwiek mój zaprzyjaźniony basista jest nie do końca rozgarnięty, wiec jednak się sprawdza. Nigdy nie umiałem pojąć jak to jest możliwe, że Mick jest w stanie grać na gitarze z sześcioma strunami i nie może ogarnąć takiej z czterema. Jednak zrozumiałem w czym rzecz kiedy poznałem bas lepiej, bo nie jestem taki głupi. Zatem jaki jestem? Wytrwały, zawzięty, twórczy (ktoś musi)…pomocny, podejrzliwy. Nie można w tym przypadku powiedzieć, że ja i Mick jesteśmy jak dwie krople wody pod względem charakteru, ale on jest dla mnie jak brat. I tyle, koniec.

Istotnie, niewdzięcznik wybierał zdjęcia. Ale nawet najgorsze zdjęcie przedstawiające Michaela Andrew McKagana nie może być aż takie złe. Urodziłem się w cudnym Seattle w stanie Waszyngton, dokładnie piątego lutego roku 1964. W porównaniu do przedmówców jestem dzieckiem, nie? Właśnie niezupełnie. Mimo tego, że jestem prawie najmłodszy w naszym gronie to były sytuacje, w których starsi dziękowali właśnie mi. Muszę się zatem bronić przed zarzutami Nikki’ego. Tak, gram na basie, ale nie jestem taki głupi jak to powiedział mój kolega ‘po fachu’. Niestety muszę mu przyznać, że…że mam w sobie pewien…pierwiastek głupoty i nie mogę się go zupełnie pozbyć. Za to jak widać jestem szczery, stosunkowo twardy, mam silną wolę. I lubię się bawić. Od najmłodszych lat. Nie owijając w bawełnę moi starsi towarzysze mieli na to dość spory wpływ, ale zapewne oni o tym wspomną nie raz. Chcąc się pokazać w dobrym świetle, w przeciwieństwie do dziewczyn, powiem, że Nikki dawał mi z początku jakieś wskazówki dotyczące gry na basie. Ale ponieważ sam umiał tyle co nic to można powiedzieć, że jestem…prawie samoukiem. Teraz kolejna rzecz, którą poruszyli wszyscy: czy wierzę w Boga? Chyba nie. W dalszym ciągu nie jestem w stanie stwierdzić jednoznacznie. Ciągle czegoś szukam, nie wiem czy wierzę. Po prostu. Moje ‘przedstawienie się’ wydaje mi się być krótsze od pozostałych, ale…ale trudno. W ogóle to mówią na mnie Duff i tak jest najlepiej.

Czuję się wyjątkowy w tym całym chorym, ale i barwnym gronie pod wieloma względami. Dlaczego? Jako jedyny nie mam swojego pseudonimu, który wolałbym bardziej od prawdziwego imienia i nazwiska. To znaczy - już nie. Urodziłem się pod koniec stycznia w Cleveland, stan Ohio w 1965 roku jako Michael Coletti, ale zmieniłem imię i nazwisko zostając Steven Adlerem i tak jest do tej pory. Jestem nim oficjalnie, Michela nie ma. Jestem też najmłodszy z naszej szóstki. Jako jedyny z nich nie gram na instrumencie strunowym, gram na perkusji i uwielbiam to robić. Tym co mnie do nich upodabnia jest to, że również chyba nie wierzę w istnienie Boga, przynajmniej nie teraz. Przyszłości nie znam, więc się nie wypowiem. Dalej, jaki mam charakter? Zasadniczo to bardzo trudny i mogący nie przypaść do gustu ludziom z ambicjami. Wiem jaki jestem, więc nie będę zaprzeczał. Nierozgarnięty, napalony, narwany, wszędzie mnie pełno. Mało kto jest w stanie wytrzymać z taką osobą tydzień, więc co tu mówić…o całym życiu. Przynajmniej dotychczasowym, ale mam nadzieję, że i przyszłym. Ale jestem też bystry i to się ceni! Mógłbym dodać jeszcze kilka rzeczy, chociażby to, że przez przyjaciół zostałem ochrzczony Popcorn. Wzięło się to rzekomo od moich włosów. Nie mówią do mnie za często w ten właśnie sposób, chyba, że chcą mnie zirytować. Nie będę ukrywać, że wkurza mnie to przezwisko. Ale przyjaciół ma się między innymi od tego, by cię pogrążali, więc cóż.

Światło w tunelu

W moim przypadku nie da się ukryć faktu, iż jestem osobą rozpoznawalną, nawet bardzo. Ale można zapytać tak: co Ronnie James Dio robi wśród tych ‘dzieciaków’? I tu, już w samym pytaniu, jest błąd. Otóż oni nie są tacy dziecinni jak myślałem. Widziałem już wiele młodych ludzi, teoretycznie do nich podobnych, ale ta szóstka była…ewenementem w moim życiu. Okazało się, że młodzi w latach osiemdziesiątych nie myślą TYLKO o używkach czy o tygodniowych miłostkach, że tak powiem. Może na tą ich inność od innych wpłynęło to, że różnica wieku wynosi nawet i czternaście lat? Może to, że poszli w nieco inne gatunki muzyczne? Może to, że przyjaźń damsko-męska zaistniała w ich przypadku? Sam nie wiem, ale pamiętam kiedy zobaczyłem ich po raz pierwszy. To było w maju ’80 roku. Byłem wtedy razem z chłopakami z Black Sabbath w Londynie, graliśmy koncerty na trasie Heaven And Hell. Siedziałem w jakimś mało znanym pubie i zobaczyłem, że weszło do niego sześciu odmieńców. Wyróżniali się. Styl Glam nie był jeszcze wtedy tak popularny, więc byli bez wątpienia inni. Wyglądali na zagubionych, ale jeden z nich mnie rozpoznał. Nieśmiało podeszli i odezwali się. Rozmawialiśmy bardzo długo. O czym? Sami powiedzą w swoim czasie, na pewno. Nie będę jednak ukrywał, że dałem im wtedy kilka cennych rad. I potem z niektórymi spotkałem się znów. Ale oni byli już na tej samej drodze co ja. Powiedziałem za dużo, ale trudno. Z tego też można się dowiedzieć czegoś o mnie. Tak, lubię…pomagać, nie wiem czy dobre słowo. Może doradzać? Tak. Jestem osobą mądrą, nie będę zgrywał takiego, co wie o tym i nie powie. Lata w Rainbow, te piosenki też zrobiły ze mną swoje. I nie, nie wierzę. Kiedy byłem jeszcze Ronaldem Jamsem Padavoną wychowywano mnie we wierze Rzymsko-katolickiej, ale zawsze uważałem, że to głupota i bezsens. Jestem tylko człowiekiem, wierzę w to co…jest.

Jajko, które chciało być mądrzejsze od kury

Ta pani nie powie już nic o sobie. Jej próżność i niesamowita wręcz obojętność ją zgubiła. Nikt nie wie czy ktokolwiek za nią żałował, czy ktokolwiek ją wspierał kiedy było z nią naprawdę źle. Zachowywała się na taką, która mogłaby być chora psychicznie, ale nie była. Spokojnie można było ją nazwać Pijawką z Los Angeles. A co ciekawe, to lata osiemdziesiąte ją taką uczyniły. Wszystko ma swoje plusy i minusy. Nawet z takiej niewinnej, grzecznej i skrytej dziewczyny (tak mówili o niej ci, którzy uważali ją za przyjaciółkę), jaką była Anne Isabella Kingsley mogła wyróść zdradliwa, fałszywa…lafirynda. Inaczej nie da się określić takiej osoby. Sporo namieszała, ale zamiast to wszystko zniszczyć to zacisnęła jeszcze bardziej. Miała swój plan, ale niestety się przeliczyła. W końcu była tylko…niczym.


Kolejne, lecz potrzebne, koło u wozu

A to przemiłe czworonożne stworzonko to Pani Caroline. Nie wiadomo skąd, po co i dlaczego. Ale nie raz okazała się być bardziej przydatna i wyrozumiała niż człowiek.