Prolog: Jak to jest z przyszłością?

 Witam was w prologu do nowego opowiadania - Saints of the Paradise City. Mam nadzieję, że prolog uznacie za zachęcający. W porównaniu do dalszej części tego co będzie się działo jest bardzo przyjemny, spokojny...życiowy. W połowie tygodnia mam zamiar zamieścić opisy bohaterów, bo jak to leży w mojej tradycji to pojawia się na blogu w drugiej kolejności. 

 Proszę o pozostawienie komentarza z opinią bądź kliknięcie reakcji. Ponad to, zaktualizowałam zakładkę 'Autorka', 'Informowani' i 'Wasze', także zapraszam do zapoznania się z nimi. Stworzyłam też bloga, na którym znajdują się opowiadania archiwalne -> KLIK. 

 Co więcej? Całość, całe opowiadanie i wszystko chciałabym zadedykować Weronice. Bo bez niej...nie byłoby tego. Dziękuję Ci, siostro ♥

 Przepraszam za błędy i zapraszam do lektury!

***

Anglia,  czerwiec, rok 1966

- Nie, nie! Idziesz ze mną, słyszysz? – oznajmiła sześcioletnia dziewczynka i nieudolnie odgarnęła swoją blond grzywkę z zielonych oczu. – Alice!

- No co? – spytała rok starsza brunetka i spojrzała na swoją towarzyszkę. – Zawsze chodzimy tam gdzie ty chcesz, raz idziemy tam gdzie ja, rozumiesz?

- Ale ty zawsze chcesz iść do niego! – pisnęła i podbiegła do starszej dziewczynki łapiąc ją za rękę.

- Nie prawda!

- Prawda! Głupia, zakochałaś się w nim! On jest większy od ciebie! – krzyczała.

- Veronica, cicho bądź! Nie prawda, kłamiesz, sama jesteś głupia! – wykrzyczała siedmiolatka i wyrwała dłoń z uścisku małej na tyle szybko i silnie, że blondynka przewróciła się prosto na beton. – PRZEPRASZAM! – ryknęła po chwili i ze łzami w oczach klęknęła przy poszkodowanej.

- E..ej…! - wychlipała Veronica i spojrzała na przerażoną brunetkę. – To przez ciebie!

- Przepraszam…

- Łokieć mnie boli – chlipnęła po czym pomachała wolno obtartą ręką przed twarzą Alice.

- Boli cię, bo jest rozwalony – stwierdziła siedmiolatka po czym dodała - zaniosę cię do domu.

- Zaniesiesz mnie? – momentalnie przestała łkać i spojrzała na towarzyszkę oczami wielkimi jak talerze.

- No... – zawahała się po czym na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech odwracający uwagę od załzawionych, brązowych ślepek – tak, zaniosę cię!

- Jej! – pisnęła blondynka i zarzuciła swoje rączki na szyję starszej. – Tylko mnie nie upuść!

- Nie upuszczę, cicho już i się nie ruszaj – sapnęła Alice, która przebierając szybko nóżkami starała się jak najszybciej dostarczyć Veronicę do domu, w którym powinna być zarówno jej mama, mama blondynki i jak dobrze pójdzie to jej piętnastoletni idol.

^^^^^^^^^

- Co się stało? – zapytała wysoka czarnowłosa kobieta, która właśnie podbiegła do dwóch nowo przybyłych dziewczynek. – Dlaczego ją niesiesz? Alice?

- Bo… - zaczęła brunetka po czym wzięła kilka głębokich wdechów – bo ona się przewróciła i sobie łokieć rozwaliła.

- Nieprawda! – krzyknęła Veronica kiedy tylko stanęła na trawie w swoim ogródku. – Mamo, ona mnie popchnęła i się przewróciłam i sobie zdarłam łokcia i rękę i mnie to boli!

- Wcale, że nie! – odparła atak starsza dziewczynka. – Ciociu, nieprawda! Ona mnie chwyciła z całej siły za rękę i ja rękę wyrwałam i ona się przewróciła!

- Nie, mamusiu, nie! Ale to dlatego, że ona znowu chciała iść do niego, bo ona się zakochała i…

- Nie! To ona chce cały czas siedzieć z ciocią Heleną i Emmą i bawić się z małym Stevenem i Michaelem! A ile można z takimi małymi dziećmi siedzieć!?

- Ale spokojnie, hej, dziewczynki – powiedziała mama Veroniki po czym spojrzała na swoją przyjaciółkę, która właśnie pojawiła się w ogródku.

- Usłyszałam krzyki i piski, więc stwierdziłam, że zobaczę co się tu dzieje. I co zastałam?  Alice i Veronicę – powiedziała kobieta i podeszła do swojej córki. – Alice, co jest?

- Nic – burknęła brunetka.

- Veronica?

- Zakochała się i chce żebym wszędzie za nią chodziła i patrzyła na tego swojego…

- Cicho bądź! –pisnęła siedmiolatka.

- Marto, jak widzisz…sprawy sercowe – zaśmiała się mama Alice i spojrzała na swoją czarnowłosą przyjaciółkę. – W kim ona się zakochała, Veronico?

- W nim! – krzyknęła blondynka i wskazała palcem na długowłosego chłopaka, który szybko zbliżał się w stronę ogródka.

- O, wysoko mierzysz, kochana. Widzisz, Lena, ty miałaś w młodości słabość do jego ojca to teraz twoja córka ma słabość do jego potomka – zaśmiała się Marta po czym objęła swoją córeczkę.

- Wcale nie – żachnęła się Alice i wbiegła do domu, w którym mieszkała Veronica.

- Jest mama? – spytał długowłosy chłopak, który właśnie wszedł do ogródka.

- Cześć młody – powiedziała wciąż roześmiana Marta. – Nie ma jej jeszcze, ale niedługo powinna  z tatą przyjść.

- A kto w ogóle jest?

- Ja! – krzyknęła Veronica i wyswobodziła się z objęć matki. – Hej!

- A…cześć – mruknął chłopak. – Dzieci są…?

- Jak widzisz jest Veronica. A w domu jest Alice – powiedziała Lena.

- A Frank?

- A Frank z rodzicami przyjdzie później.

- Zajebiście – mruknął i skierował się w stronę domu.

- Idę z tobą! – krzyknęła blondynka i pobiegła za chłopakiem.

- Jak ojciec, zupełnie jak ojciec, nie? – spytała Marta przyjaciółkę kiedy dzieci zniknęły im z pola widzenia.

- O tak, identyczny… - westchnęła Lena.

 Istotnie, przybyły chłopak był drugim synem niezupełnie rozważnych państwa Deal. Zasadniczo to można powiedzieć, że każde ich dziecko było pewną 'wpadką'. Całe lata pięćdziesiąte jego rodzice siedzieli w klubach w Los Angeles i nawet nie pamiętali, że mają dzieci. Oczywiście nie siedzieli tam sami. Rodzice Alice, Veroniki i wspomnianych przedtem Franka, Michaela i Stevena też tam byli. Jednak obecni państwo Deal zawsze byli najstarsi. Najstarsi i najgłupsi. Teraz już tak nie jest, ale nie minęło jednak zupełnie. Całe lata pięćdziesiąte pamiętają jak przez mgłę. Jednak kiedy to w roku ’58 na świat przyszedł Frank… Ale nie, to za bardzo odbiega od tematu. To jest…odrębna historia, która ujawni się w swoim czasie.

^^^^^^^^^

- Zagraj coś jeszcze! – krzyczał roześmiany ośmioletni chłopiec, Frank, i patrzył się na swojego starszego mentora.

- A od kiedy grasz na gitarze, Bo…Bobby…tak, od kiedy grasz na gitarze, Bobby? – zapytała Alice nie odrywająca wzroku od siedzącego przed nią chłopaka.

- Dlaczego ‘Bobby’? – spytał zdezorientowany długowłosy brunet odkładając na chwilę gitarę.

- Nie wiem. Zawsze słyszałam, że rodzice mówią do ciebie 'Bob'. A to brzmi tak poważnie, pomyślałam, że może będzie ci miło jak powiem inaczej... – zmieszała się dziewczynka i zaczęła szukać pomocy patrząc na uśmiechniętą Veronicę. Ta zaś miała wzrok wlepiony w brązowawą gitarę leżącą zaledwie pięćdziesiąt centymetrów od niej.

- Nie, no dobrze…ale nikt tak wcześniej do mnie nie mówił – uśmiechnął się.

- To będę pierwsza…?

- No…tak. A gram…w sumie to mam do czynienia z gitarą od dziesięciu lat, ale gram na poważnie jakieś siedem.

- A trudno jest grać…?

- Na początku. Potem to jest cudowniejsze od czegokolwiek innego. Jak chcesz to mogę cię nauczyć, przynajmniej spróbować – powiedział i wywołał tym niesamowite zaskoczone na twarzach otaczających go dzieci. Pierwszy raz słyszały takie zdanie wypowiedziane przez twardego i zdecydowanego piętnastolatka, którym był Bob Deal.

- A mnie nauczysz? – spytała po chwili Veronica, która wróciła do gapienia się na gitarę.

- No… - zawahał się. Zorientował się, że teraz każdy będzie chciał zostać jego uczniem. Uczniem najlepszego młodego gitarzysty w niewielkim angielskim miasteczku, Over. – Taaak, nie ma…problemu.

- A są takie gitary co mają cztery struny! – powiedział z wyższością Frank.

- Są. I to są gitary basowe.

- To ja chcę grać na takiej właśnie!

- A to tego już się sam musisz uczyć.

- Umiesz grać na takiej z sześcioma strunami i nie umiesz na takiej z czterema? – zdziwiła się blondynka. – Bez sensu. A co robi bas?

- Gra – zaśmiał się krótko. – W zespole musi być też basista. Gitarzysta to nie wszystko, młoda.

- A ty masz zespół? – spytała Alice.

- Nie mam. Jeszcze…

- Czyli będziesz miał? – zapytał z nadzieją w głosie Frank.

- Będę. I to będzie zespół cieszący się najgorszą sławą – powiedział rozmarzonym głosem młody Deal.

- To masz już ba…basistę! – zadeklarował ośmiolatek i zarzucił z klasą swoimi półdługimi włosami.

- A może być dwóch gitarzystów? - dopytywała siedmiolatka.

- Może, pewnie. I…dzięki, Frank – uśmiechnął się do chłopca.

- To ja z Alice założymy własny zespół i będziemy od was lepsze! – oznajmiła Veronica obejmując siedzącą obok brunetkę.

- O czyżby?

- Zobaczysz, będziemy najpopularniejsze na świecie!

- Wiesz…kłóciłbym się. Ale przed nami lata siedemdziesiąte, osiemdziesiąte. Mam dziwne wrażenie, że wtedy na rynku muzycznym będzie prawdziwa rewolucja. I zobaczymy kto wygra, Veronica.

- Nie rozumiem co mówisz – powiedziała patrząc na niego jak na geniusza i idiotę w jednym.

- Skoro chcesz być gitarzystką i razem z Alice mieć zespół to możesz być o tyle spokojna, że zrozumiesz.

- Czyli będziemy sławni, Bob? – zmienił nieco temat Frank.

- Będziemy…będziemy – westchnął. Wiedział, że jeżeli chce osiągnąć to o czym marzył musi udać się do Ameryki. Tam będzie najłatwiej. Ale jeżeli tysiące innych młodych z marzeniem bycia gwiazdą muzyki pomyślało o tym w tym samym momencie i co gorsza, zamierzało to zrealizować… Walka na szczyt będzie długa, męcząca i zapewne trzeba będzie się liczyć z ofiarami.

 Jednak żadne z nich wtedy nie podejrzewało, że to co miało się stać w marzeniach, stanie się naprawdę. Bob jedynie myślał, przypuszczał  ‘co by było gdyby’. A Veronica, Alice i Frank? To były tylko dzieci. Ale nie takie zwykłe. Jedyne dzieci, które w tak młodym wieku wyznaczyły sobie cel, do którego miały dążyć do końca.

 Chociaż…w sumie może to i lepiej? Może lepiej, że nie znali przyszłości?