XVI - Gdzie prawda spotyka się z fikcją, a duchy bardziej cieszą niż dziwią.

Isbell1012: Moi kochani, oto ostatni rozdział Civil War. Pozostał tylko epilog i zaczynamy coś zupełnie nowego. Mam szczerą nadzieję, że ze mną zostaniecie. Co do rozdziału...są zdjęcia. Kilkanaście bodajże zdjęć naszych bohaterów w różnych sytuacjach. Chciałam, by ten rozdział był inny niż wszystkie, więc...chyba taki jest. 

Co więcej...jak zawsze proszę o komentarz, chociażby najmniejszy. Byleby tylko był. Zapraszam też na facebook'ową stronę poświęconą mojej twórczości - Twórczości Isbell. I rzecz jasna na Zakazane Fontanny.

I ode mnie chyba tyle, do zobaczenia w epilogu :)

- Brawo, do cholery jasnej, brawo! Jesteś z siebie zadowolony? O tak, zapewne. W końcu o to ci chodziło, prawda? Od początku może miałeś taki zamiar, żeby zrobić nam nadzieję i nas oszukać? A potem zakończyć to co Ronnie planował? A skąd wiesz czy oni teraz nie umrą? Wszyscy? Skąd możesz to wiedzieć?! W ogóle o tym myślałeś? Chociaż chwilę?! Nie, skąd! Ja wiem, że nie! Miałeś do mnie pretensje, że przeczytałam twój list. Miałeś je o taką drobnostkę? A co ja mam powiedzieć kiedy ty, Jim, niszczysz wszystko? – Janis była wściekła jak nigdy. Siedziała wraz z aktualnie znienawidzonym Morrisonem w punkcie, w którym to wszystko się zaczęło, czyli w pięknym, kamiennym domu gdzieś tam, w starożytnej Grecji. Jedyną osobą, która mogłaby ją teraz wesprzeć była Grace Slick. Janis szukała jej wiele razy, ale nie potrafiła odnaleźć.

- Kochana – zaczął po chwili ciszy Jim i uśmiechnął się lekko – tkwisz w błędzie. To nie ja to zakończyłem. To oni.

- Przepraszam cię bardzo, ale…co masz na myśli mówiąc ‘oni’? Jak? Przecież to tylko ludzie. Zwykli ludzie.

- Ciągle tkwisz w błędzie, choć już innym. Oni właśnie nie są tacy zwykli. Są lepsi od nas. Bo żyją. Bo się nie poddali, brali te pieprzone narkotyki, ale nie skończyli tak jak my! Wybronili się i wygrali lepsze życie. Życie w rzeczywistości, ale w jej jasnym świetle. Pozakładali rodziny, mają dzieci, kariera w pełni i są szczęśliwi. Janis, nie rozumiesz, że to wszystko było niepotrzebne? Że wygrywając z nałogami mogącymi zrobić z nimi to co z nami wygrali tak naprawdę to co mieli wygrać tu? Oni tworzą taką muzykę, o której ludzie nie zapomną, moja droga. Oni tworzą, tworzyli i będą tworzyć. Bo żyją. A jeżeli wszyscy by tutaj poumierali to co? To byliby tacy jak my? Janis, o naszej muzyce, o muzyce, którą tworzyła Janis Joplin – Perła lat sześćdziesiątych i The Doors z Królem Jaszczurem ludzie też nie zapomną. Ale nie wybaczą nam tego, że odeszliśmy tak szybko i z własnej głupoty. Nie raz i nie dwa przechadzając się po Los Angeles słyszałem rozmowy osób, które kochały i kochają The Doors. I wiesz co mówili?

- Że już nigdy nie będą mogli posłuchać swoich idoli na żywo…i to jest jedyna rzecz, której im nie wybaczą i jedyna, za którą ich nienawidzą. Że nie byli na tyle silni i przerosła ich własna legenda – powiedziała wolno Janis i spojrzała poważnymi i zaszklonymi oczami. – Też to słyszałam, Jim. Ale ignorowałam ukrywając się przed prawdą, która w końcu mnie dosięgnęła. Mogliśmy jeszcze grać dla nich przez kilkadziesiąt lat. Mogliśmy widzieć coraz to nowe twarze, pokolenia na naszych koncertach. Widzieć ich uśmiechy dając im autografy. Robiąc sobie z nimi zdjęcia. Rozmawiając z nimi. Widzieć jak bawią się w rytm naszej muzyki. Zastanawiam się czasami…dlaczego padło na mnie. Nie to, że chciałabym żeby zamiast mnie umarł ktoś inny.

- Zabił się, Janis.

- Masz rację. Zabił się ktoś inny, nie o to mi chodzi. Ale ja znowu powrócę do mojej Grace. Niesamowita wokalistka jak i bliska mi osoba. Ona i jej Jefferson Airplane. Mówiłam jej o wszystkim. Zawsze. I nagle odeszłam. Widziałam, patrzyłam na jej zachowania po mojej śmierci. Plułam sobie w brodę za to, że byłam taka jaka byłam. Chciałabym ją jeszcze raz zobaczyć. Ale nie wiem jak. Mogę się niby przenieść wszędzie gdzie zapragnę, znaleźć każdego. Ale nie moją Grace.

- No właśnie. I teraz pomyśl, czy wciągnie tylu i takich zespołów było rzeczywiście takim dobrym pomysłem? Jak zareagowaliby ci wszyscy ludzie, którzy ich słuchają? Te miliony nastolatków i starszych, pokolenie lat osiemdziesiątych? Cały świat.

- Wiesz… - poczuła się jakby to właśnie cały ten świat zawalił jej się na głowę. Jim próbował otworzyć jej oczy przez cały czas, ale udało mu się dopiero teraz. Zawsze wydawało jej się, że on nie wie co mówi, że plecie głupstwa. Myliła się. Jim okazał się być tym, który myślał trzeźwo. Tym, który sprawił, że zobaczyła własne winy i własną słabość. Tą słabość, którą miała jeszcze jako człowiek i tą samą, przez którą człowiekiem już nie jest. – Przepraszam…

- Nie będę szablonowy i nie odpowiem, że nie ma  za co. Chyba jest – Jim zachował kamienną twarz, chociaż tak naprawdę był w szoku. Nie widział jeszcze Janis w takiej sytuacji, był niemalże pewien, że nie przyzna mu racji i będzie nadal trzymała się swojej, błędnej wersji. – Jedyne co pozostało to czekać co będzie dalej.

- A kto dokładnie to zakończył? – zapytała szybko.

- Guns N’ Roses, moja droga – powiedział Ronnie, który właśnie pojawił się pomiędzy dwoma wiecznymi dwudziestosiedmiolatkami. 

- Co ty o tym wszystkim myślisz?

- Zasadniczo to…miałem nadzieję, że stanie się tak jak się stało. Ale obawiałem się, że obydwoje uznacie to za święty obowiązek, który spełnić trzeba. Tak jak ty, Janis. Ale jestem dumny z pana Morrisona. Wykazał się nadzwyczajną umiejętnością trzeźwego myślenia i mądrością. On zauważył jak to wszystko może się skończyć i równocześnie zobaczył, a raczej przejrzał, wasze błędy. Błędy, które popełniliście za życia.

- Błędy, przez które je straciliśmy – wtrącił Jim.

- Tak, w rzeczy samej. Ale powiem szczerze, że myślałem, że to właśnie ty, droga Janis, to zauważysz. Oczywiście nie obwiniam cię za to, ale jestem bardzo zaskoczony. Podejrzewałem, że Jim znów będzie siedział w swoim świecie, wśród osiemnastowiecznej literatury. Bądź obudzi w sobie dawnego poetę i napisze coś zupełnie nowego, a zarazem bardzo w swoim stylu – uśmiechnął się do stojącego obok wokalisty.

- No dobrze, ale…co teraz z nimi będzie? – Janis czuła się jeszcze bardziej zmieszana. Mimo, że Ronnie powiedział, że nie ma do niej żalu to ona czuła się niespełniona. Odczuwała lekką zazdrość w stosunku do Morrisona.

- Raczej co z nimi jest. Są teraz w znanym im już bardzo dobrze miejscu. W białej nicości, w której trudno stwierdzić gdzie kończy się podłoga i zaczyna sufit oraz o ile ściana oddalona jest od ściany i czy w ogóle. Są tam i prawdopodobnie bawią się lepiej niż kiedykolwiek indziej.

- Jak to…?

- Zdjęcia – zaśmiał się. – Oglądają zdjęcia. Te dobre, miłe. Wspomnienia. I są z nimi wszyscy. Ale ci, którzy zostali straceni dotrzymują tym żywym towarzystwa pod taką postacią jak wy mi. Oni ich widzą.

- A co będzie potem?

- A potem…a potem będzie to co ma być. W końcu w Los Angeles czekają na nich dzieci i przyjaciele. Fani od dnia zakupu biletu na ich koncerty nie mogą spać po nocach oczekując chwili, w której zobaczą na żywo swoich idoli. Wytwórnie płytowe czekają na swoich podopiecznych z nowymi kontraktami. Czeka na nich życie. Tak samo jak na mnie, moi drodzy. Właśnie teraz się i tutaj się rozstaniemy. Wiecie już wszystko. Dziękuję wam, bo poradziliście sobie.

- Ale…

- Ale za kilkadziesiąt lat zobaczymy się po raz kolejny. I będziemy razem na wieczność. Będziemy na wieczność, tak samo jak nasza muzyka. Będziemy patrzeć na ich życie i ich sukcesy. Będziemy usatysfakcjonowani widząc, że mimo, iż rynek muzyczny zostanie zarażony czymś co młodzi w dwudziestym pierwszym wieku nazywać będzie muzyką, to ludzie będą i tak wracać do tego co było parędziesiąt lat temu. Do nas. A teraz was przepraszam, ale nowa trasa koncertowa DIO sama się nie zacznie! – i śmiejąc się zniknął pozostawiając Jima Morrisona i Janis Joplin samych.

- I tylko o to tu chodziło? – zapytała stojącego obok przyjaciela.

- A czy to ważne? – zaśmiał się. – Ważne jest tylko to, że żyją i będą żyć. Nie dołączą do nas.

- Do klubu mistrzów.

- Wolę określenie ‘27’ lub klubu tych, których przerosła własna legenda.

- Nazywaj jak chcesz!

- W takim razie gdzie podziejemy się teraz, skoro znów jesteśmy niepotrzebni?

- Ja w dalszym ciągu szukać będę swojej Grace – westchnęła.

- Więc masz kogoś do pomocy – zaoferował uśmiechając się lekko.

- Ty? A twoi Doorsi?

- Ich czar nie minie, widziałem ich już, rozmawiałem we Francji. Chcę być do czegoś przydatny.

- W końcu…jesteś królem.

- Królem Jaszczurem. A ty moją Perłą.

- A przed nami cała wieczność.

- Zatem pora odszukać Grace Slick, pilota Jefferson Airplane.

- Jak najbardziej – zaśmiała się i zniknęli. Tak samo jak pojawili się w tym kamiennym domu na samym początku tego wszystkiego - teraz zniknęli.

^^^^^^^^^

 Dziesiątka młodych siedziała w kółku na białej powierzchni. Oglądali zdjęcia zrobione dawno lub nie w ich Ameryce. W los Angeles lub miastach rodzinnych. Nikomu, zwłaszcza Lydii, nie przeszkadzało, że towarzyszący im Duff McKagan jest tym czym Janis i Jim. Liczyło się tylko to, że jest.

- Jak zawsze rozgarnięty Adler i jego najlepsze spodnie – śmiał się Slash. – Ale przynajmniej płyty dobre masz w plenerze.

- Weź się, PRZYJACIELU, przymknij czasem, co? – żachnął się Steven, ale mimo woli uśmiechnął się. – Idąc do Whisky A Go Go trzeba jakoś wyglądać.

- Na pewno nie jak ty.

- Sam masz takie spodnie!

- Przyjaźń – westchnęła Julia wyciągając kolejne zdjęcie.

- A to jest zalotny Axl – skomentował Duff.

- Lansuje się na tatuaże, jebany! – ryknął Stven.

- Jak się ma czym to się lansuje – odparł z dumą rudy.

- To jest z Anglii, nie? – zapytała z entuzjazmem Alisa. – Boże, jak tam cudnie było.

- A jakie cuda na zdjęciu – zaśmiała się Lydia.

- Trzymam się swojej wersji.

- O ty! – powiedział blondyn patrząc spode łba na Szwedkę.

- Jakie niewinne! – pisnęła Patti. – Jaki kochany!

- To się nazywa zalotne zdjęcie, Rose – powiedział Izzy i spojrzał na Axla.

- Kłóciłbym się – odparł rudy.

- A nasze dziewczyny to zdjęć nie mają? – zapytał Steven.

- Masz Alisę i się ciesz – powiedziała Pandora rzucając ukochanemu zdjęcie.

- Skąd ja mam takie zdjęcie? – zapytała Szwedka.

- Ciesz się, że ładne chociaż – zaśmiała się.

- A tu moje! – krzyknęła Lydia po czym pokazała wszystkim zdjęcie.

- Jakie ty masz chudziutkie nóżki – szepnęła Julia nie zdająca sobie sprawy, że ma jeszcze chudsze.

- A tam, głupoty opowiadasz.

- Zdjęcie z serii ‘się zna się ma’ – powiedział Izzy patrząc na nową fotografię. – Nasza piękna Julia, Patti i Alisa z panami z Europe.

- Te kontakty – stwierdził Hudson.

- W końcu Joey to mój stary znajomy, szwedzka krew! - zaśmiała się Alisa.

- A ja nie mam żadnego zdjęcia… - powiedziała jękliwie Pandora.

- No jak nie, siostrzyczko, jak tak – uśmiechnęła się Patti.

- Moja piękna Pandora – dodał Steven.

- Oj weźcie…nie przesadzajmy – czarnowłosa siliła się na skromność – albo nie, ładna jestem.

- Skromnisia – skomentowała Lydia pokazując przyjaciółce język.

- Nie no, Steven jak zawsze królem zdjęcia w tych swoich spodniach – zaczął się śmiać Mulat.

- To może ja w ogóle będę chodzić bez spodni! – zirytował się blondyn. – Zazdrościcie mi tylko.

- Bo jest czego – wykrztusił Duff.

- Ciebie akurat nie ma w ogóle…

- To było chamskie… - wtrąciła Patti.

- Nie ważne – powiedział lekko dotknięty basista – ale co jak co, to zdjęcie jest boskie.

- Bo z tobą? – zapytała Patti.

- Między innymi – uśmiechnął się.

- Pff! – zakpił żartobliwie Hudson.

- Jacy słodziutcy, ojoj – rozczulił się  Axl.

- Lans na tatuaże to polityka zespołu – zauważyła Pandora szukając kolejnego zdjęcia.

- Ja nie mogę, jakie stare! – wykrzyknął Duff.

- Rose, czy obok ciebie stoi Tracii Guns może? – zapytała Alisa z błyskiem w oku.

- Na to wygląda…chyba tak – odpowiedział wokalista wyostrzając wzrok.

- A nie ma Stevenka – zauważyła Lydia uśmiechając się do perkusisty.

- Jak nie ma…Steven ma tylko zdjęcia z klasą – zaśmiała się Julia.

- O ludzie… - jęknął Adler czekający na odzywkę ze strony Slasha, której w końcu nie było.

- Kochający Steven w moim szlafroku – powiedziała z dumą Pandora.

-  Patrzcie, bo mam ostatnie – oznajmił Izzy.

- Szczęśliwy zespół w komplecie – uśmiechnął się Duff.

- Taki, jacy pamiętają fani – dodał Axl.

- I taki jaki fani…zapamiętają – westchnął Steven.

- Guns N’ Roses – skomentował Hudson.

 Nagle Duff zaczął znikać. Nikt po za Lydią tego nie zauważył, ponieważ wszyscy byli skupieni na zdjęciu całego zespołu.

- Duff! Cholera jasna, McKagan – ryknęła ruda starając się za wszelką cenę złapać ducha. – Pomóżcie mi, ja go już nie oddam! Boże święty, Duff…!

^^^^^^^^^

- Duff…? Duff… - mruczała naburmuszona Lydia siedząca obok śpiącego na ławce parkowej męża. – Nie to nie. Idę do Alisy.

- Co…? – wyjęczał blondyn. – Co…nie! – krzyknął siadając nagle.

- Jezu, co ci? To ja powinnam mieć pretensje. Nie dość, że za nic nie chcesz jak człowiek wrócić do domu to jeszcze pijany śpisz na ławce. Nigdy więcej takich imprez. Nie na moje nerwy, dzieci czekają u Dizzy’ego i Michelle.

- Który mamy rok?!

- Widzę, że sprawa jest poważniejsza niż myślałam – mruknęła. – Osiemdziesiąty dziewiąty, geniuszu.

- Żyję?

- Ty jesteś kompletnie pijany, człowieku. Jak tak dalej pójdzie to nie.

- Co za szczęście! – zawołał wstając z ławki i pojmując żonę w objęcia. – Takiej schizy dawno nie było! Kochanie, żyję! Czyli Jeff LaBar i jego Sara też żyją! Lydia, wszyscy!

- Tak, tak, tak…oczywiście. Idziemy do domu.

^^^^^^^^^

- I mówisz, że byliśmy uczestnikami drugiej wojny światowej i ty byłeś przywódcą, Steve? – zapytała Pandora unosząc brew.

- To było takie realne…najgorsze, że Duffa zastrzelili – opowiadał Steven, a oczy miał wielkie jak talerze.

- Widzę, że bawiłam się na mniej rozwiniętej części imprezy…

- Pandora, to było najgorsze co mnie spotkało w życiu!

- Idź się lepiej połóż jeszcze, co?

- Ale…

- DOBRANOC, kochany.

^^^^^^^^^

- Saul…nie wiem jak ci to powiedzieć, aby nie zburzyć twojego świata, ale…nigdy nie byliśmy w osiemnastowiecznej Francji i tym bardziej ty nie byłeś ubrany jak facet z tamtej epoki… - powiedziała Julia patrząc na swojego chłopaka jak na nawiedzonego.

- Ale ja jestem pewien…to było za długie i za prawdziwe jak na sen…to nie mógł być sen.

- Ale był, pogódź się z tym, Slash.

- A jak zobaczysz, że Duff nie żyje to…

- Żyje, inteligencie. Aż tak źle mu życzysz?

- Ale ty nie rozumiesz…!

- Nie. Przemyśl to sobie, co?

^^^^^^^^^

- No i mówi, że został zastrzelony na wojnie! – wykrzyknęła Lydia do stojącej obok Alisy.

- Imponująca wyobraźnia, bo Stradlin twierdzi, że on i reszta, po za Duffem, byli potem w osiemnastowiecznej Francji, w Paryżu.

- Brali jakieś…coś co u wszystkich wywołuje ten sam sen…zwidy?

- Nie wiem, ale rozmawiałam z żoną Nikki’ego Sixx’a, Micka Marsa i z dziewczyną Scotti’ego ze Skid Row i powiedziały, że też chłopaki opowiadają historie trudne nawet do wyobrażenia sobie. To samo co nasi.

- Przejdzie im.

- Musi.

 I rzeczywiście po jakimś czasie przeszło. Ale czy do końca? Otóż nie. Wszyscy muzycy pamiętali i pamiętają do dziś o dziwnej historii. I nikt nie wie czy była to fikcja czy jednak prawda. A cóż stało się z Janis i Jimem? A z Ronnie Jamsem Dio? Tak naprawdę to co z nimi dalej się działo to niekończąca się historia. Ale ponieważ kawałek z niej jest dość istotny…na pewno zostanie wspomniana.