XV - Strona trzecia.

Isbell1012: Ja nadrabiam... 

Tak, to znaczy nie tak. Miało to inaczej wyglądać, przepraszam za tą masakrycznie długą przerwę, ale kończy mi się trymestr, dwa razy więcej sprawdzianów, popraw i tak dalej. Ale rozdział napisałam i uważam, że mnie usatysfakcjonował. Generalnie mnie to wszystko zaczyna satysfakcjonować, bo zapowiada się magiczny koniec, moi kochani. Niedługo opublikuję fabułę opowiadania trzeciego. Mam nadzieję, że zostaniecie ze mną. Ale nie teraz będę się rozczulać, to dopiero w Epilogu. A i ten jest blisko. Cóż, w takim razie zapraszam do lektury, komentowania, reakcja. Cokolwiek, znak, że tu byłaś/eś. To ważne. Nic, zapraszam :) I przepraszam za błędy, wiem, że są. MUSZĄ ._.

I jak zawsze...moje Fontanny.

- Mówiłeś, że nic nie zrobisz. Przysięgałeś, że nie będziesz jej chciał otwierać. A teraz?! – krzyczał Steven, który razem z Izzym stał w progu prawie, że pustego pokoju. Jedyne co w nim było to kanapa, fotel, lustro i wyglądająca na nową szafa. Ta sama szafa, która według Patti nie powinna być przez nikogo otwarta. – Zastanawiałeś się może przez chwilę nad tym, co ona by powiedziała czy zrobiła gdyby cię teraz widziała? Rose!

- Adler, kurwa. Zastanawiałem się. Tak, zastanawiałem się. I stwierdziłem, że otworzę ją właśnie po to, by zobaczyć czy rzeczywiście mamy się czego obawiać. Nie pozwolę jej skrzywdzić, straciliśmy Duffa i starczy, nikogo więcej nie oddamy! – odpowiedział Axl unosząc dumnie głowę.

- Chyba nie rozumiem twojej logiki – zaczął Izzy – a skoro nawet ja jej nie rozumiem, to mogę śmiało stwierdzić, że ty sam nie wiesz co robisz i tym bardziej co chcesz zrobić. Axl, daj spokój, poważnie pomyśl o reakcji Patti gdyby cię teraz widziała i wróć z nami do dziewczyn.

- Ale wy też pomyślcie chwilę logicznie. Co takiego może być w zamkniętej szafie i w dodatku w osiemnastowiecznej Francji? No? Słucham, co!? – rudzielec nie dawał za wygraną.

- Wszystko! Biorąc pod uwagę, że powinniśmy teraz być w drugiej połowie lat osiemdziesiątych dwudziestego wieku to chyba wszystko może być w jebanej zamkniętej szafie! Ogarnij się, chłopie! – ryknął perkusista.

- Co się tu dzieje? – w tym momencie Rose zamarł, a Izzy i Steven uśmiechnęli się z wyższością. Do pokoju weszła Patti we własnej osobie a za nią Alisa, Pandora, Lydia, Julia i Slash. – Axl…?

- Nooo…chcę zobaczyć co takiego może być w owej zamkniętej szafie, moja droga – wybełkotał wokalista i spojrzał na blondynkę.

- Nie.

- Ale dlaczego?! Co tam może być takiego!? No powiedz mi, chociaż ty!

- Myślę, że nie ma tam nic niebezpiecznego, ale może tam być coś, co niekoniecznie jest czymś co chcielibyśmy teraz widzieć. Coś…co nie podniesie nas na duchu.

- Co?

- Wspomnienia, Axl. Szafy, takie szafy, zawsze kojarzyły mi się z czymś jak wspomnienia, pamiątki. Nie koniecznie te dobre.

- Ale jakie niby wspomnienia mogłyby by tam być, co? – dociekliwość wokalisty zaczynała lekko irytować blondynkę. Spojrzała tylko na niego, a potem na przyjaciół i westchnęła.

- Otwórz to, a zobaczymy.

- Tak?

- No chciałeś to otwórz. Nie wahaj się, otwieraj.

 Rudzielec spojrzał podejrzliwie na ukochaną. Przeniósł wzrok na zdezorientowane twarze przyjaciół i znów na Patti.

- No, śmiało – zachęciła go, ale w jej głosie było słychać ironię. – Tak bardzo chciałeś.

- A macie te stroje…? – zapytał ją nieśmiało.

- Nie zmieniaj tematu, otwieraj.

 Wiedząc, że szafa jest zamknięta nie myślał nawet o otwieraniu jej rękoma. Chyba w ogóle nie myślał, podszedł tylko do niej i z całej siły kopnął w drzwi. Usłyszeli trzask, ale nic się nie stało. Kopnął po raz drugi klnąc równocześnie. Tym razem uchyliły się lekko. Zadowolony z siebie Axl uśmiechnął się lekko do ciągle milczącego towarzystwa i wyciągnął rękę w stronę szafy by otworzyć drzwi szerzej. I otwarł. Jak wielkie było jego zaskoczenie kiedy zobaczył w niej cztery kartony. Trzy mniejsze i jeden całkiem spory. Rudzielec po raz kolejny odwrócił się w stronę równie zaskoczonych przyjaciół.

- I o to było tyle hałasu, Patti? – zapytał lekko kpiącym głosem.

- Obawiam się, że nie kojarzysz zbytnio faktów, kochany – odparła blondynka podchodząc bliżej szafy. Westchnęła i sięgnęła po jeden z trzech mniejszych kartonów po czym rzuciła go na podłogę. – Siadajcie dookoła, zobaczymy czy moje obawy były…są słuszne.

 Wszyscy spojrzeli po sobie i usiedli tak jak poprosiła ich jedna z sióstr. Jedynie Axl stawiał lekkie opory, ale ciekawość okazała się być silniejsza, więc dołączył do przyjaciół.

- Ale jakie obawy? – zapytała Lydia wpatrując się w zamknięty karton.

- Tu jest napisana rzymska jedynka – wtrąciła Alisa mrużąc oczy.

- A są trzy małe kartony. Patrzcie jaki zbieg okoliczności, mamy trzy grupy… - dodała Patti uśmiechając się lekko i zaczęła otwierać znalezisko.

- Ale coś przez to suger… - zaczął Steven, ale nie dokończył. – Zdjęcia…? 

 Istotnie, w otwartym przez blondynkę pudełku były zdjęcia. Stare zdjęcia, ale dlaczego były takie skoro na nich znajdowali się członkowie poszczególnych zespołów będących w grupie pierwszej?

- Wspomnienia, mówiłam, że wspomnienia! – krzyknęła Patti a w oczach zaczęły gromadzić się jej łzy.

- Ale co jest złego w zdjęciach!? Jakie wspomnienia? – Axl znów zaczął się irytować.

- Takie, idioto, takie! – ryknęła do niego jego dziewczyna machając mu przed twarzą pewnym zniszczonym zdjęciem.

 Wokalista wziął je do ręki i trzymał tak, by każdy mógł zobaczyć. Było to zdjęcie Aerosmith, ale nie takie zwyczajne. Oprócz tego, że było stare, a przynajmniej na takie wyglądało, twarz Stevena Tylera i Joe Perry’ego była jakby rozmyta. Wyglądało to tak jakby ktoś bardzo nieudolnie próbował za wszelką cenę usunąć ich ze zdjęcia.

- Mam rozumieć, że… - zaczął Izzy.

- Że tutaj są zdjęcia wszystkich zespołów jakie tu ściągnięto i ci, którzy zginęli są zaznaczeni w taki właśnie sposób – domyśliła się Pandora.

- No właśnie! – zgodziła się Patti rzucając drugi karton tuż obok tego pierwszego. – Według tych zapisów liczbowych w tym powinny być zdjęcia z naszej grupy.

- A co z osobami towarzyszącymi? – spytał Slash. – Wiecie, tak jak w naszym przypadku dziewczyny, w przypadku…nie wiem, Vixen ich narzeczeni i tak dalej?

- Też tu są – powiedziała roztrzęsionym głosem ruda pokazując im kolejne zdjęcie przedstawiające cztery kobiety. Jedna z nich miała twarz zamazaną tak samo jak Steven i Joe na poprzedniej fotografii. Spojrzała na nie raz jeszcze i rozpłakała się. 

- Kto to jest? – zapytał Steven, ale zorientował się, że kobiety na zdjęciu to ukochane chłopaków z Cinderelli. – Ach…

- Oni też tu mają swoje zdjęcie – wybełkotała Lydia rzucając zdjęcie z rozmytą twarzą Jeffa LaBara, gitarzysty Cinderelli. – Boże, nienawidzę siebie! Nie mogę patrzeć na to zdjęcie! Jak ja mu mogłam życzyć śmierci do cholery?! On stracił przyjaciela, a ja go chciałam zabić za to, że z tego wszystkiego obwiniał Duffa, a potem się opamiętał i przeprosił…ja jestem durna, nie…! – łkała. Jej wypowiedź nie była do końca jasna, ale wszyscy się domyślili, że mówiła o Ericu. 

- Mówiłam, że wspomnienia tak zadziałają. Takie wciąż świeże wspomnienia… - mruknęła Patti grzebiąc w drugim kartonie. Po chwili wyciągnęła kolejne zdjęcie. Zdjęcie, które zadziałało tak samo na wszystkich, szczególnie na już roztrzęsioną Lydię. Blondynka trzymała w ręce zdjęcie Najniebezpieczniejszego Zespołu Świata. Guns N’ Roses w pełnym składzie, na wszystkich twarzach uśmiechy. Chyba na wszystkich, trudno powiedzieć, bo jedna z nich, należąca do tego najwyższego, była rozmazana na tyle, że nie można było się dopatrzeć na niej jakichkolwiek emocji. – No, chciałeś Rose to masz. Uśmiechnij się do Duffa. Może sobie przypomnisz kiedy to zdjęcie zostało zrobione, gdzie, w jakich okolicznościach, po co, o czym wtedy gadaliście, ile wypiliście po zrobieniu tego…co?

- Przestań – szepnął i odwrócił się plecami do dziewczyny.

- Mówiłam, że tak będzie to nieee, otwórzmy szafę, raz się żyje!

- Patti, błagam!

- Jak ja błagałam to to olałeś…

 Zapadła cisza. Przynieśli trzeci karton i wysypali wszystkie zdjęcia na podłogę. Oglądali je w milczeniu patrząc kto odszedł i kto pozostał. Dopiero teraz naprawdę mieli okazję zobaczyć ile osób pozostało w trzydziestym dziewiątym. Hanoi Rocks bez Razzle'a. Poison bez Bobby’ego Dall i Breta Michaelsa. Deep Purple bez Iana Gillana. Warlock bez Doro Pesch. Brak Lity Ford. Brak Roberta Planta. Whitesnake bez Davida Coverdale’a i Tommy’ego Aldridge. Warrant bez Jerry’ego Dixona i Jani Lane’a. Phantom Blue bez Gigi Hangach i Lindy McDonald. I z pewnością wiele więcej, ale nikt już nie miał siły, nerwów ani ochoty by oglądać takie zdjęcia.

- A co z tym ostatnim kartonem, tym największym – zapytała Julia po dość długim milczeniu.

- Nic – mruknął Izzy.

- Co nam szkodzi zobaczyć, nie Axl? – zapytała cicho i ironicznie Patti podchodząc do szafy i wyciągając z niej największe pudło. – Będę czynić honory i je otworzę…

 I otwarła, a to co w nim znaleźli było jeszcze bardziej dobijające i szokujące niż zdjęcia. Na samym wierzchu leżała słynna biała marynarka McKagana.

- Przepraszam…nie dam rady – wydukała Lydia i wybiegła z pokoju zabierając ze sobą ‘stare’ zdjęcie zespołu.

- Tak to się kończy – podsumowała blondynka wyciągając marynarkę z pudła. Wszyscy patrzyli w nią jak w obrazek, jakby z nadzieją, że nagle pojawi się Duff, odbierze ją od Patti, ubierze na siebie i z uśmiechem usiądzie obok nich.

- A pamiętacie jak... – zaczął Steven i spojrzał na przyjaciół – kiedy mieszkaliśmy jeszcze w tym blaszaku i Duff organizował osiemnastkę Lydii…?

 To zdanie wypowiedziane przez perkusistę wywołały mimo woli lekkie uśmiechy na twarzach pozostałych. Zaczęły powracać te dobre, starsze wspomnienia. Kiedy zaczynali karierę, mieszkali w dziwnym blaszaku na obrzeżach Los Angeles. Kiedy to Duff ukradł czekoladki ze sklepu, by dać swojej ukochanej na urodziny. Przypomnieli sobie jaki szczery uśmiech gościł na twarzy rudej gdy je od niego dostała. I do tego tamten niezapomniany i wielki bukiet białych róż oraz płytę winylową do kolekcji od Alisy.

- Albo pamiętacie ślub? Ile osób było…jak było? – zapytała po chwili Julia.

 Znowu uśmiechy. Znów miłe wspomnienia, jak byli w kościele patrząc na dwie pary młode, bo Izzy’ego i Alisę oraz Lydię i Duffa. Basista miał wtedy na sobie ową białą marynarkę.

- Tak, wszyscy byli – dodała z uśmiechem Pandora.       

- Wszyscy, którzy są teraz z nami w tej cholernej Francji – westchnął Slash.

- Rzeczywiście wszyscy…wybrakowani, pamiętacie dziewczyny i ich reakcję kiedy Tyler do nich podszedł? – zapytał nagle Axl.

- Tego się chyba nie da zapomnieć, razem zrobiły co najmniej takich hałas jak te tysiące ludzi na ich koncertach – zaśmiał się Izzy i spojrzał na Szwedkę.

- No bez przesady – fuknęła z udawanym oburzeniem – aż tak źle nie było.

- Jesteś pewna? – zapytał Axl.

- Jest – powiedział ktoś, kto właśnie pojawił się w pokoju.

- Jim…? – zapytali równocześnie wszyscy siedzący w pomieszczeniu.

- Owszem, we własnej…postaci – odparł i spojrzał na porozrzucane zdjęcia i białą marynarkę Duffa. W końcu na szafę. – Otworzyliście ją.

- Jak widać. Dobrze czy źle? – zapytała Patti.

- W tym czasie, czasie dla was i w tym miejscu nie ma odpowiedzi 'dobrze' albo 'źle'. Jest tylko jedna…serce i intuicja.

- To dwa słowa… - wtrącił Rose.

- Dwa słowa, ale jedna odpowiedź, chyba tak można, prawda? Prawda.

- No, ale…dlaczego była zamknięta? Jako jedyna? – blondynka drążyła temat.

- No cóż – westchnął – jest to szafa wspomnień, jak pewnie zauważyliście. Dlaczego ją zamknąłem? No cóż, ja…to znaczy…powiem wam wszystko, to i tak już nic nie zmieni. I nie zadawajcie żadnych pytań, bo i tak zadalibyście takie, na które odpowiedziałbym i bez nich… Mniejsza z tym. Nie tak dawno temu siedziałem w swoim pokoju i myślałem o tym wszystkim. O tym całym cyrku. Francuskim przedstawieniu. Nazwijcie jak chcecie. Uświadomiłem sobie, że to miało wyglądać zupełnie inaczej. Ja to sobie inaczej wyobrażałem. I co w związku z tym? I stwierdziłem, że dłużej tego nie zniosę, nie tak. Mieliście wygrywać i wybawiać. Tak mi powiedziano, a co? A giniecie, zabijacie, cierpicie, umieracie ze strachu, z tęsknoty…czy tak to miało wyglądać? Otóż nie. Tu znów uświadomiłem sobie, że i Janis mnie zawiodła, bo zrobiła coś co mnie bardzo zraniło. Przeczytała cudzy - mój, list, a wie, że jestem wyjątkowo…nie lubię gdy ktoś rusza moje rzeczy. A zwłaszcza listy. A to nie był taki zwykły list. On był ode mnie do mnie. Tam były wszystkie żale i przemyślenia dotyczące tego. Chciałem to zakończyć i wtedy pojawiła się ona, Janis. Wmawiała mi, że mi się to nie uda, nie ma opcji, tylko…jedna osoba może to zakończyć i tak dalej. Nawet nie wie jak bardzo się myliła. Bo owa osoba tego nie zakończy. Janis tego nie zakończy. Ja tego nie zakończę. Tylko dlatego, że wy zrobiliście to za mnie i za nich. Otwierając szafę wspomnień. Uwolniliście w jakiś sposób emocje, żale i wszystko. Jedni z was byli silniejsi, inni słabsi. Nie komentujcie. I właśnie teraz to wszystko zacznie się kończyć. Zniknie. I tu kryje się największa tajemnica. Co będzie? Czy skoro to zniknie to i my znikniemy? A raczej wy, bo ja to co innego. Gdzie się znajdziecie? Jak i dlaczego? To się okaże. W każdym bądź razie dziękuję wam za to, że ją otwarliście. Dziękuję tobie, panno Patti za zachowanie zdrowego rozsądku. Panu, panie Rose za to, że dążył pan do celu. Panu Adlerowi za wszystko co zrobił w pierwszym etapie. Dziękuję wam wszystkim, w końcu za to, że otwarliście szafę, wylewając łzy przywoływaliście wspomnienia oglądając zdjęcia przyjaciół, znajomych i bliskich. I ode mnie chyba tyle. Nic więcej nie powiem, wy teraz musicie już tylko czekać. Na to co będzie, a może być wszystko. I nic. Dziękuję... – i zniknął.

 Zniknął, a w pokoju zapadła grobowa cisza. Wszyscy patrzyli po sobie wzrokiem pełnym przerażenia i dezorientacji, bólu, ale i satysfakcji. Co dokładnie miał na myśli Morrison? Tego nie wiadomo, ale gdyby tak pomyśleć logicznie. Czy ktoś kiedykolwiek zrozumiał go w stu procentach? Raczej nie, ale oni zrozumieli jedno: przerwali to. Jim Morrison uświadomił im, że to koniec. Koniec czego? Nie wiadomo. Dopiero się dowiedzą. Przynajmniej powinni, ale kto po tym wszystkim może wiedzieć jaki będzie następny ruch nieobliczalnych duchów oraz wspomnianej osoby trzeciej?

***

Tak stwierdziłam, że podam jeszcze tutaj swoje GG. Po co? Bo uświadomiłam sobie, że lubię pisać z czytelnikami/autorami. Inaczej się pisze niż z innymi. Zawsze odpiszę, więc...44790286. Więcej form kontaktu znajdziecie w zakładce 'Kontakt'. Jestem osobą dość otwartą, więc śmiało. No to tyle, dziękuję i...zapraszam.