XIII – Krawcowa.

Isbell1012: Wracam po dość długiej przerwie, wiem. Nie dodawałam nic z wielu powodów; miałam problemy z sobą, z czasem. Ale jestem. Nadrabiam wszystkie zaległości u was, wiem, że się ich trochę zrobiło. Komentuję, skomentowałam i skomentuję. To obiecuję. 

Co do rozdziału, przepraszam za błędy, bo wiem, że na pewno są. Nigdy nie udaje mi się ich wszystkich wytępić. Chciałabym wam tylko powiedzieć, że w następnym bądź za dwa rozdziały wszystko odwraca się praktycznie o 180 stopni. Oby się spodobało. 

I tak na koniec zapraszam fanów gier (myślę, że są tu tacy, bo spotkałam się tu już z ludźmi o bardzo różnych zainteresowaniach) na nowego bloga mojego kolegi - Your Games.

Jak zawsze też zapraszam do swojego Różowego Pałacu. Ach, te autoreklamy...no nic, miłej lektury życzę :)

- Kraść – stwierdził Axl. – Ja tu nie widzę innej opcji, trzeba wyjść i ukraść jakieś…tutejsze…ubrania. Chyba, że mamy tu jakiegoś krawca czy coś. No co się tak na mnie patrzycie? Jak ktoś ma lepszy pomysł to ja słucham, no śmiało!

- Patrzę, bo myślę – powiedziała Julia. – Myślę, że masz najlepszy chyba pomysł, ale jest jedna rzecz, o której nie pomyślałeś.

- Jaka…?

- Żeby ukraść trzeba stąd wyjść. A żeby stąd wyjść to trzeba wyglądać jak ci, co tam są. Chodzą, śmieją się i żyją – wskazała na okno.

- Taaak, ale – nie wiedział co powiedzieć. Rzeczywiście, za bardzo skupił się na swoim planie i nie zwrócił uwagi na taką drobną, a bardzo istotną rzecz. – No to co w takim razie?

- Możemy iść i zobaczyć co robią inni – mruknął Steven gapiący się gdzieś na ścianę.

- Nie, no nie pójdziemy na taką łatwiznę. Jesteśmy Guns N’ Roses – powiedział dumnie Slash. – Ale chyba…mam pewien pomysł.

- Podziel się nim w takim razie – zachęcił Axl unosząc brew.

- Zgadzam się z tobą jeżeli chodzi o kradzież, bo to jest jednak najlepsze wyjście i najbardziej pewne, że będziemy wiarygodnymi mieszkańcami Paryża. Tyle, że nie pójdziemy wszyscy, tylko dwie osoby. Któryś z nas i jakaś dziewczyna. Dlaczego tak? Spójrzcie po sobie, mamy te ciuchy, które mieliśmy na imprezie.

- No i co w związku z tym?

- Daj mi dokończyć. Gdyby każdy z nas dał jednemu coś ze swojej garderoby, facet facetowi, a dziewczyna dziewczynie, i ktoś by to jakoś umiejętnie zszył to może coś by nam wyszło. Taki strój tylko po to, by wyjść na ten jeden wieczór czy coś. Potem będziemy mieć już oryginale…kostiumy – spojrzał na siedzących dookoła. Chyba wszystkim kobietą zaświeciło się jakieś drobne światełko w oczach, a Gunsi patrzyli na niego z pewnym uznaniem. Nawet Steven.

- Nie jest to głupie, ale…kto nam to zszyje?

- Ja – wtrąciła Patti.

- Umiesz szyć? – zapytał zaciekawiony Axl.

- Nie, ale jestem najbardziej cierpliwa ze wszystkich tutaj. Poza tym sukienki i podobne to chyba bardziej mój klimat niż dajmy na to Pandory czy Lydii.

- W sumie racja.

- To ja mam taki pomysł, żeby to Patti poszła jako przedstawicielka naszej płci pięknej. Będzie najlepiej, ona jest chyba zawsze taka…elegancka i pełna gracji – zasugerowała Alisa. – A wyrzutów z powodu kradzieży też nie będzie mieć.

- Ja mogę iść – potwierdziła blondynka. – A który pójdzie razem ze mną? Bo jak mam szyć, a przynajmniej robić co w mojej mocy, to byłoby dobrze gdybym już zaczęła.

- Slash – powiedzieli równocześnie Axl, Steven i Izzy.

- Dobra – zgodził się po chwili wybrany.

- Tak, to mamy ustalone. Teraz…czym ja mam to zszyć? – zapytała Patti.

- Tym – Hudson rzucił w jej stronę małą, czarną, okrągłą poduszeczkę z powbijanymi do niej igłami.

- Dobrze – mruknęła patrząc na ową poduszeczkę – ale…ja mam sukienkę. Ale za bardzo obcisłą od pasa w dół. Czyli, że potrzebowałabym to…jakoś obszyć. To znaczy przyszyć w pasie coś co by odstawało…a jak patrzę na dziewczyny to one nie mają czegoś takiego.

 Zapadła cisza. Mieli genialny plan, chęci i wszystko. Wszystko z wyjątkiem czegoś na dół sukni. Czyli jednak nie mieli planu?

- Heeej – zaczął Steven, którego cała ta sytuacja jakoś rozweseliła i przywróciła do życia. – A może by tak…to? – zapytał podchodząc do łóżka i wyciągając spod kołdry całkiem spore, białe prześcieradło.

- I co, da się Adler? – spytał roześmiany Hudson podchodząc do przyjaciela. Odebrał od niego prześcieradło i rzucił w stronę Patti.

- Da się…

- Witaj wśród żywych w takim razie – poklepał go po plecach. – Dobra, nie ma co. Panno Johnson, czyń honory i walcz tą igłą z tkaniną!

- Walk już dość – wydukała wolno blondynka obwijając się w pasie prześcieradłem. – Pomarszczę to w niektórych miejscach i wyjdzie nawet wiarygodnie.

^^^^^^^^^

- Nie mogę się pozbyć wrażenia, że wyglądam jak bardzo zdeformowana mieszkanka osiemnastowiecznego Paryża – stwierdziła Patti przeglądając się w wielkim lustrze.

- Przesadzasz – pocieszyła ją siostra i po raz kolejny zaczęła mierzyć wzrokiem.

 Blondynka miała na sobie bardzo oryginalną suknię. Czarna, obcisła góra z rękawami do łokci. To pozostało z sukienki, którą miała na sobie w dniu imprezy. Biały dół z prześcieradła. Pomarszczony, pozszywany tak, by choć trochę przypominał dół oryginalnych osiemnastowiecznych sukni. I trzeba było przyznać, przypominał. Jedyne co lekko przejmowało Gunsów i ich dziewczyny, żony to to, że szarawa nić, którą była zszyta suknia była trochę za bardzo widoczna. Ale mniejsza z tym, był efekt.

- Ale to jest chyba za mało. To znaczy…mam za krótkie rękawy. Potrzebuję rękawiczki – powiedziała po chwili namysłu blondynka. – Ma któraś?

- Ja mam, ale skórzane – odparła Alisa.

- Ale te długie…czarne? Pokarz!

- Jedna jest do łokcia, a druga jest do nadgarstka i bez palców… – uściśliła szukając po kieszeniach rękawiczek.

- Daj tą długą. Znamy kogoś kto miałby na zbyciu rękawiczkę podobną do tej?

- Vixen – powiedział od razu Slash.

- O właśnie, gdzie one są?

- A żebym to ja wiedział…

- Ale ja wiem – uśmiechnęła się Lydia. – Ta brunetka mówiła, że cztery pokoje dalej od nas.

- W takim razie już!

 Czym prędzej wypadli na korytarz i pobiegli do poszukiwanego pokoju. Patti podeszła do drzwi i zapukała najgłośniej jak umiała. Cisza. Zapukała raz jeszcze. Cisza. W końcu nacisnęła klamkę i weszła do środka, a za nią Slash i reszta. Pokój był pusty. Gdzie one były?

- Cholera! – wrzasnęła wystylizowana na osiemnastowieczną Paryżankę blondynka i cisnęła jedną rękawiczką gdzieś na drugi koniec pokoju. – One były w trzeciej grupie, Morrison je przeniósł gdzie indziej!

- Znamy kogoś jeszcze? Kogoś kto mógłby mieć to czego szukamy? – zapytała Julia.

- Lita Ford? – zaproponował Rose.

- Nie żyje.

- Doro Pesch?

- Nie żyje.

- Ktoś w ogóle tu jeszcze żyje?!

- Mötley i kobiety od Mötley – mruknął Izzy.

- Cudownie, idziemy do nich. Gdzie są?

- A skąd ja mam to wiedzieć?

- Czyli jesteśmy w punkcie wyjścia…

- Nie prawda – krzyknęła Pandora gdzieś z drugiego końca pokoju.

- Co?

- Szczęście nam sprzyja – uśmiechnęła się i pomachała im przed oczami dwiema, czarnymi, skórzanymi rękawiczkami. Niemal identycznymi.

- Skąd to masz? – spytała blondynka podchodząc do siostry.

- Leżała obok tej, którą rzuciłaś.

- Czyżby panie z Vixen pozostawiły taką istotną część garderoby z własnej woli? – zaśmiał się Hudson.

- Nie wiem, ale wracamy do siebie – skomentowała Patti wciągając na rękę nowe znalezisko i czym prędzej wyszła z pokoju podążając do ich obecnej kwatery.

 I tak po raz kolejny stała przed lustrem w prawie, że kompletnym stroju. Znów odwróciła się w stronę przyjaciół i uniosła brew.

- Buty – powiedziała. – moje odpadają, szpilki raczej nie pasują.

- A kto ci tam będzie patrzył na buty? – zapytał Steven.

- Kocie łby. Nie będę w stanie się tu poruszać, potrzebuję butów na stabilnym obcasie.

- No cóż…tu masz niestety tylko szpilki, koturny, trampki, kowbojki i znowu szpilki.

- Żadna nie mogła wziąć butów na obcasie? – zawyła i spojrzała na nogi przyjaciółek.

- Sorry, nie przewidziałam, że ktoś mnie wrobi w wojnę i osiemnastowieczny Paryż – odpowiedziała Lydia.

- Dobra, dość. Idę do Mötley i ich uroczych panienek.

- Tylko sobie nie pomyl kto jest kim – mruknął Axl. – Czemu nie ubierzesz trampek czy dajmy na to kowbojek?

- Jestem osiemnastowieczną damą, mój drogi. Nie mieszkanką dzikiej prerii ani…Ameryki… - i to powiedziawszy zarzuciła włosami i wyszła z pokoju.

 Znów stała przy drzwiach niczym nie różniących się od innych, ale wiedziała, że to te właściwe. Głosy jakie zza nich dochodziły trudno było pomylić z jakimikolwiek innymi. Zapukała i po chwili drzwi otwarła jej urocza szatynka będąca dziewczyną Vince’a.

- Patti – stwierdziła i uśmiechnęła się lekko do blondynki. – Możemy ci w czymś…pomóc?

- Tak, jest taka jedna sprawa – zaczęła przebrana – czy mogłabym pożyczyć buty na obcasie? Jeżeli takowe macie.

- Marta ma, wejdź.

 Kiedy tylko znalazła się w pokoju znajomego zespołu, pierwszym co rzuciło jej się w oczy była spora kulka zszyta z prześcieradła, kołdry i poduszek. Stojący obok niej Mick, Nikki i Vince nawet nie zauważyli, że ktoś wszedł do ich ‘warsztatu’. Blondynka nie miała pojęcia na co im owa kulka, ale może lepiej było nie pytać.

- Proszę – powiedziała szatynka i podeszła do Patti z parą czarnych butów na obcasie. – Sama to zrobiłaś? – zapytała patrząc na suknię koleżanki.

- Tak, ale to długa historia, a ja nie mam za bardzo czasu, przepraszam. Dziękuję…

- Nie ma sprawy, idź w takim razie.

 Czyli, że miała już wszystko. Ale to była dopiero połowa sukcesu, został jeszcze Slash. Weszła do pokoju z lekkim uśmiechem na twarzy i usiadłszy na łóżku ubrała buty na stabilnym obcasie. Nie odzywając się do nikogo po raz kolejny podeszła do lustra i tak jak przedtem odwróciła się do przyjaciół i chłopaka.

- Teraz tak. Hudson… - zmierzyła czwórkę Gunsów wzrokiem – Stradlin, koszula…Axl spodnie…już!

- Ale co? – zapytał zdezorientowany rudzielec.

- Slash ma dżinsy. Ty masz czarne spodnie, nie ważne, że skórzane. Czarne i masz mu je pożyczyć. A Izzy ma białą koszulę i chwała mu za to. Co prawda nie taką jaką bym chciała, ale zawsze coś. Czyli, że się zamieniacie częściami garderoby – już.

 Tak też zrobili. Mulat miał teraz na sobie koszulę Stradlina i spodnie Axla. Czując się co najmniej dziwnie spojrzał na dyktatorkę – Patti.

- No i? – spytał.

- Widząc twoją minę stwierdzam, że czujesz się nieswojo, ale musisz to znieść. Generalnie nie jest źle…ale potrzebujesz czegoś na podobieństwo…smokingu – mruknęła blondynka obchodząc swojego wyjściowego partnera dookoła.

- Skąd weźmiemy coś takiego? – zapytał Steven a wraz z nim Julia.

- Nie wiem. McKagan miał białą marynarkę…gdyby tu był, można by z nią coś zrobić.

- Ale go nie ma, a Crüe nam teraz nie pomoże. Ich panny też nie – podsumowała Lydia.

- Hanoi – ożywiła się nagle Alisa. – Oni może coś mają. W końcu Monroe lubi się nosić w takich różnych marynarkach i podobnych.

- Obawiam się, że jeżeli ktoś do nich pójdzie to pójdzie prosto do gniazda os. Są wściekli na Morrisona za to, że mówił tak o ich zmarłym perkusiście. Aczkolwiek pomysł nie jest zły – rozważała Krawcowa.

- Skąd wiesz?

- Jak wracałam z butami to ich słyszałam. Cały czas się o coś wykłócają…

- Nie istotne, mogą coś mieć to do nich idziemy. Już, teraz i natychmiast. Wszyscy – powiedział Axl i ruszył w stronę drzwi.

 I tak oto po raz kolejny przemierzali korytarz ciągle w tym samym celu, a innym. Patti zaprowadziła wszystkich pod drzwi, za którymi powinni się znajdować zbulwersowani panowie z Hanoi Rocks. Albo inaczej, ich jedyne koło ratunkowe. Zanim jednak ktokolwiek zdążył zapukać, z pokoju wypadł Scotti Hill i zaraz po nim Dave Sabo.

- Co się stało? – zapytał Slash patrząc na gitarzystów Skid Row.

- Po co tu przyszliście? – zapytał Dave i zaczął mierzyć wzrokiem Patti i Mulata.

- Po coś co Slash mógłby na siebie zarzucić, jesteśmy osiemnastowiecznymi mieszkańcami Paryża i trochę nam się spieszy – odpowiedziała blondynka.

- Jak tam wejdziecie to już nie wejdziecie, oni są jak tykające, niezniszczalne bomby wybuchające co pięć minut.

- A co się stało?

- Dużo by mówić, a sami musimy jakoś stąd wyjść po te pieprzone stroje. I trzeba przyznać, że macie bardzo dobry pomysł – uśmiechnął się Scotti.

- Jak zawsze – odparł Steven i wszedł do pokoju, w którym czekało na nich rzekome niebezpieczeństwo.

- Co znowu? – zapytał Nasty Suicide, gitarzysta Hanoi Rocks, kiedy tylko Gunsi i dziewczyny weszli do ich aktualnej kwatery.

- Jesteście w stanie nam coś pożyczyć? – zapytała Pandora i spojrzała na muzyków z fińskiego zespołu.

- Co?

- Coś na podobieństwo smokingu…?

- Po co?

- Dla Slasha.

- Po co? – ponowił pytanie i spojrzał na stylizowanego Hudsona.

- Taka jest nasza koncepcja zdobycia normalnych strojów z tej epoki, chcemy wyjść i je ukraść…nie wiem, wystarczy? – zapytał Rose, który zaczynał tracić cierpliwość.

- To z tym do Michaela, on miał coś takiego – mruknął i wskazał na stojącego twarzą w stronę okna wokalistę.

- Leży na fotelu, weźcie i wyjdźcie. Najlepiej natychmiast – powiedział oschle Monroe.

- Dziękujemy w takim razie – szepnęła Patti biorąc poszukiwaną część garderoby po czym wyszła z pokoju, a za nią cała reszta.

^^^^^^^^^

- Ale co z tymi butami? – zapytał Slash przeglądając się w lustrze. Nie wyglądał najgorzej, jego nieodłączny towarzysz – kapelusz podobny do cylindra pasował do całej kreacji.

- Nie wiem co z butami… - westchnęła Patti. – Może Izzy?

- Co ja? – zapytał czarnowłosy gitarzysta.

- Twoje buty.

- Jemu by czarne pasowały, a nie brązowe i nie z zamszu.

- Nie ważne, już się nie ma co rozczulać. W nocy nie będą mu patrzyć na buty, a te są najlepsze. Stabilne. 

- W takim razie mamy wszystko – powiedział Slash i spojrzał w stronę okna. Nie wiedział, która mogła być godzina, ale ważne, że było już ciemno. – Idziemy?

- Idziemy – odparła Patti biorąc rękę Mulata pod swoją.

- Powodzenia w takim razie – powiedział Steven podchodząc do osiemnastowiecznej pary – wróćcie z czymś co będziemy mogli dumnie nosić.

- Głupi jesteś – zaśmiała się Pandora podchodząc do blondyna – idźcie już, uważajcie.

- Jak nigdy – powiedział Slash otwierając blondynce drzwi. – Do zobaczenia, idziemy na miasto.

 I wyszli pozostawiając Alisę, Lydię, Julię, Pandorę, Axla, Izzy'ego i Stevena wyłącznie z samymi sobą oraz z nadzieją, która rzekomo umiera ostatnia.

- Gdzie my tak naprawdę jesteśmy...? - zapytał Rose kiedy ucichły kroki wystylizowanych. Ale nikt nie odpowiedział. Tak chyba miało być.