X – Spięcie.

Isbell1012: Powiem wam jedną rzecz...kiedy zakończę to opowiadanie obawiam się, że uznacie, że mnie do końca powaliło. Ostatnio wpadłam na genialny pomysł jak to się wszystko skończy a zaraz potem doznałam olśnienia i już tworzę w głowie nowe opowiadanie. Póki co nie powiem wam o czym ono będzie, ale cierpliwość to podstawa. Tak w temacie opowiadań, są nowe rozdziały na Fontannach. 

A co do tego rozdziału...nie wiem czy wyszedł, bo jest trochę nudny, przyznaję. Ale musi taki być. Ode mnie chyba tyle, liczę, że zostawicie po sobie ślad...komentarz, reakcja, cokolwiek. 

Pozdrawiam i zapraszam do lektury :)

- Znowu – powiedział Steven i odwrócił się wolno w stronę przyjaciół i ukochanej. – Znowu jest list.

- Otwórz go – mruknął zrezygnowany Axl – może znowu jakieś popieprzone przepowiednie napisane językiem magicznych kart rodem z Alicji w Krainie Czarów…

- Nie.

- Czemu? – zdziwiła się Pandora.

- Co ‘czemu’?

- Dlaczego nie otworzysz tego listu? – zapytał wolno Izzy i podszedł do perkusisty. Zaraz potem to samo uczyniła Pandora a potem reszta. – Gdzie jest McKagan?

 Cisza. Steven upuścił list i spojrzał na stojących dookoła przyjaciół. Wszyscy byli. Wszyscy oprócz Duffa. Adler przeniósł wzrok na Lydię. Ruda stała na samym...końcu…o ile tam był koniec. Po policzku spływała wielka łza, szczęka drżała a zaciśnięte pięści wyglądały jakby tylko czekały na atak z czyjejś strony. Blondyn podszedł do niej i wyciągnął rękę w celu położenie jej na ramieniu kobiety, ale coś go zatrzymało. Zamknął oczy i postarał sobie przypomnieć co się stało zanim się tu znaleźli po raz kolejny.

 Duff, Eric, Duff, Eric. Strzał, strzał, strzał. Trzęsienie. Nicość. Pustka. I list.

 ,,Trzy strzały. Nie ma Duffa. Czyli co? Nie ma…go? Został w tym lesie i zostanie na zawsze? Będzie tam leżał i…gnił? Albo jakieś zwierzę go znajdzie, powyjada mięso? Jakiś człowiek go znajdzie i ucieknie? Po prostu już nigdy go nie zobaczymy?’’ – rozmyślał zestresowany Adler.

- Zastrzelili go! – wybuchła Lydia. – Stał tam i po nic wykłócał się z kretynem Brittingham’em! I przez niego nie żyje, zastrzelili go! Niemieccy czy tam Rosyjscy PODLUDZIE zastrzelili mi do cholery męża!

- Spokojnie… – Steven starał się pocieszyć przyjaciółkę, ale wiedział, że to niewiele da.

- Spokojnie?! Zabili mi najbliższą osobę i mam być spokojna!? To może zabijemy sobie Patti i zobaczymy czy Axl będzie spokojny jak na jebanej mszy!

- Przestań! –wrzasnęła Alisa i spojrzała z niedowierzaniem na przyjaciółkę. – To nie jest wina Erica…nie on go przecież zabił. Nie waż się tak nawet myśleć…o Patti czy kimkolwiek innym.

- Skąd wiesz, że to nie ten cholerny blond Kopciuszek?! Byłaś tam?! Widziałaś?!

- Nie, ale…

- ALE CO?! – traciła nad sobą panowanie.

- …ale ja byłem – wtrącił się Adler. Spojrzał na zdezorientowanych towarzyszy nie uczestniczących w tej nieprzyjemnej dyskusji. – Sama słyszałaś rozmowę, przeprosił go a Duff przyjął przeprosiny. Poza tym jak Brittingham miał go zabić? Czym?

- Zatruwał mu psychikę od śmierci Jeffa. Wystarczy?

- A pocieszy cię fakt, że on prawdopodobnie leży tam razem z McKaganem? – teraz Alisa zaczynała nie kontrolować emocji.

- A co ty go tak bronisz?!

- Bo miałam z nim bardzo dobry kontakt?

- Nie wiem jak daleko…DOSZEDŁ ten kontakt, ale mam wrażenie, że bardziej szkoda ci go niż Duffa!

- Jak możesz?!

- Tak to odbieram.

- Cóż, nie DOSZEDŁ dalej niż do uścisku.

- Nie wnikam jakiego…

- Takiego samego jak z Duffem.

- Szczerzę wątpię, z Keiferem też masz podobno dobry kontakt, co?

- Mam dobry kontakt z większością. A od dochodzenia mam męża!

- Przepraszam – wtrącił Izzy podchodząc do żony – ale czy ktoś może DOJŚĆ do tego pierdolonego listu i go otworzyć?! Duffa i Erica zostawmy już w spokoju, wszystkim nam go, ich szkoda, ale nie mamy teraz czasu na rozczulanie się!

- W takim razie go otwórz i przeczytaj! – ryknęły równocześnie kłócące się kobiety.

- Wyglądacie teraz zupełnie tak jak nasi basiści. Kłócicie się o nic a zawzięcie jak nie wiem – skomentował Steven i podszedł do Stradlina podnoszącego biało-żółtą kopertę.

- Nie czytam tego – stwierdził czarnowłosy gitarzysta i spojrzał na stojących z nim przyjaciół.

- Daj, ja przeczytam – uśmiechnął się lekko Slash i wyciągnął niepewnie rękę po kopertę.

 Wyciągnął białą kartkę i wpatrywał się w nią chwilę. Na początku nie mógł odczytać, list wyglądał jakby był napisany na szybko, bardzo chaotycznie. W końcu zaczął. W skupieniu odszyfrowywał każde słowo i starał się je zrozumieć mimo, że było ciężko. Musiał przyznać, że list jest równocześnie mniej jak i bardziej skomplikowany niż ten poprzedni. Kiedy skończył spojrzał na przyjaciół. Ci podeszli do niego i wlepili oczy w kartkę.

Miejsce, data…na co to komu?

Jeżeli przedtem otrzymaliście list ,,Do tych, co pukają w drzwi nieba’’ to ten jest również do was.

Dobrze. Cóż, wiem, że jesteście teraz w tej chorej pustce. Znowu zadajecie sobie masę pytań, ale nie jesteście tak przerażeni jak wtedy kiedy byliście tu po raz pierwszy, mam rację? Chyba tak. Nie wiecie co teraz będzie, ale się nie zastanawiacie nad tym jakoś specjalnie. Chcecie jednego, chcecie być w domu. W waszym domu. Jakkolwiek to zabrzmi, ja też chciałbym byście tam byli, bo nie jestem zachwycony tym co się dzieje. Niby mi to nic nie szkodzi, ale nie podoba mi się. Podoba mi się tylko to, że zobaczę swoich. Odbiegam od tematu…

Moja kochana przyjaciółka Janis w liście zdradziła wam część tego co się miało wydarzyć. Też wam zdradzę. Nie wiem czy uznacie, że napisałem o tym wiele czy mało. Zostajecie nadal w Europie, ale przesuwacie się teraz bardziej na…zachód. Nie będziecie walczyć, nic z tych rzeczy. Teraz będziecie przede wszystkim myśleć, kombinować. Więcej nie wymagam. Na początku może i uznacie, że to jest równie chore, ale niewykluczone, że potem wam się spodoba…

Chyba nie czyta się tego tak strasznie, prawda? Nie jestem tak bardzo tajemniczy jak Janis? To chyba trudno określić, zależy, ale sami się przekonacie, również się z wami spotkam…osobiście?

Cóż, zatem do zobaczenia w zupełnie innym świecie,

JM.

 Po przeczytaniu wszyscy spojrzeli po sobie. Slash schował list do koperty i rzucił na dół, chyba nie można tego nazwać ziemią bądź podłogą.

- Spodoba nam się, tak? – zapytała ironicznie Julia. – Może znowu kogoś zostawimy tam, gdzie teraz się przesuwamy, jak nam to ładnie wytłumaczono.

- Ale nie mamy walczyć – zwrócił uwagę Axl i objął swoją lekko pobladłą dziewczynę. Patti miała co prawda bardzo jasną karnację, ale teraz rzeczywiście źle wyglądała.

- Nie mamy, ale ludzie umierają nie tylko z powodu walki. Skąd mamy wiedzieć gdzie dokładnie teraz będziemy i kogo, co tam zastaniemy?

- Czyli, że już się żegnamy z Janis… - rozważała Lydia.

- Tak – mruknęła oschle Szwedka.

 Znowu stali w ciszy. Mieli nadzieję, że coś zacznie się dziać, coś zobaczę. Nie. Otaczała ich biała przestrzeń a oni tkwili w niej. Przemęczeni, brudni, ciągle mieli na sobie mundury. Po jakimś czasie każdy zaczął z kimś rozmawiać, bo ileż można stać, siedzieć w ciszy będąc w towarzystwie przyjaciół? Tylko Alisa i Lydia siedziały same i w odległości jakiś pięciu metrów od siebie. W pewnym momencie brunetka wstała i podeszła wolno do przyjaciółki, by usiąść obok niej.

- Przepraszam – powiedziała cicho i położyła rękę na ramieniu rudej. – Masz rację, zachowałam się jakbym nie liczyła się z twoimi uczuciami i skupiłam się tylko na…Brittinghamie.

- Ja też przepraszam – powiedziała nagle Lydia i spojrzała na siedzącą obok przyjaciółkę. – W sumie to…niepotrzebnie tak naskoczyłam. Nie wiem czemu, ale… To, że Duff jest…był moim mężem nie znaczy, że musi..ał być też twoim przyjacielem i nie masz prawa bardziej lubić innych…

- Owszem, nie muszę, nie musiałam, ale mam pewne wyrzuty sumienia, bo w ogóle nie pomyślałam, że to cię tak dotknie…przepraszam.

- Nic się nie stało…powiedzmy – uśmiechnęła się blado i objęła przyjaciółkę.

 Nagle ktoś zawołał, że listu nie ma. Wszyscy już wiedzieli co się zaraz stanie. Huk i po raz kolejny wszystko zaczęło znikać. Czy może to już było nic? Nic może zniknąć? Nie ważne, ważne, że mieli się dowiedzieć co teraz.

^^^^^^^^^

Slash otworzył oczy. Przed nim stała całkiem spora drewniana komoda. Nie taka jaką już widział, ta była inna. Zdobiona drobnymi rzeźbami a szuflady miały dość spore, złotawe uchwyty. Wstał z kanapy i spojrzał na nią. Duża, zielonkawa kanapa a na niej parę równie zielonych poduszek. Przeniósł wzrok na ściany. Obrazy jak zdjęcia w pozłacanych ramach…patrzył dalej. Pod jedną ze ścian stało wielkie łóżko z kremową pościelą oraz śnieżnobiałym baldachimem. Znowu się odwrócił i podszedł do okna. Zanim jednak mógł przez nie wyjrzeć musiał odsunąć wielką, długą, jasnobrązową zasłonę. Sięgała od samego sufitu aż do podłogi. Idąc jeszcze tym tropem – spojrzał na sufit. Na samym środku wisiał żyrandol a jego rozmiar pasował do rozmiarów wszystkich innych przedmiotów w pokoju. Kiedy wreszcie skierował wzrok w stronę szyby – zamarł.

- No tego się za cholerę nie spodziewałem – szepnął i wziął głęboki wdech. W sumie to nic dziwnego. Nie codziennie widuje się Francję taką jaką zobaczył Hudson.