V - Naprawdę się zaczęło...

Isbell1012: Nareszcie jest ten nieszczęsny piąty odcinek. Jak go pisałam myślałam, że umrę. Doskonale wiedziałam co ma się w nim znaleźć, ale za nic nie mogłam się za to zabrać. Jakoś jednak w końcu powstał. Nie wiem co o nim myśleć, nie jestem z niego w pełni zadowolona, ale chyba nie jest źle.

Tak swoją drogą przepraszam RedCuckoo i innych za ten niewinny halloweenowy link kryjący się pod słowem ,,ostatni'' w poprzednim rozdziale :D Oprócz tego zapraszam na nowe opowiadanie o innej tematyce  Zakazane Fontanny oraz napisałam coś o sobie w zakładce ,,Autorka''.

Chyba tyle z informacji, zapraszam do lektury :)

- Do twarzy ci w zielonym, Axl – powiedział wolno Izzy patrząc na rudzielca.

- Tobie też, przyjacielu – zmusił się do uśmiechu.

- Wszystkim wam pięknie w zielonym, ale teraz nie to jest najważniejsze – mruknął lekko podenerwowany Steven. Spojrzał na całą swoją grupę, każdy miał dokładnie taki sam mundur z biało-czerwoną flagą na ramieniu. Blondyn zaczynał się niepokoić. Trzecia grupa zniknęła jakieś dwadzieścia minut temu a oni zostali tu sami. Wiedział, że wszyscy są przerażeni. Popatrzył na Stradlina tulącego czule swoją żonę. Duff rozmawiał z Lydią trzymając ją za rękę. Axl i Patti stali w miejscu i patrzyli się na siebie a Julia i Slash oparci o siebie plecami prawdopodobnie próbowali zasnąć. Reszta grupy zachowywała się spokojnie. Steven odszukał wzrokiem Pandorę. Jego ukochana stała w rogu piwnicy i wiązała swoje długie włosy w kucyka. Adler podszedł do niej i spojrzał jej w oczy.

- Teraz się chyba boisz…? – zapytała niepewnie i położyła ręce na ramionach przywódcy.

- Kochana, ja nie umiem ci tego wytłumaczyć, nie wiem dlaczego, ale…nie odczuwam jakiegoś strachu. Wiem, że będzie bardzo, cholernie niebezpiecznie, ale ja nie umiem się bać teraz. Po prostu nie umiem i podejrzewam, że Janis ma z tym coś wspólnego – stwierdził.

- Nie koniecznie musi to być sprawka Joplin. Może zawsze tak miałeś tylko nie było żadnej okazji by się o tym dowiedzieć? – spoważniała jeszcze bardziej. – Co widziałeś w tej pustce o której wspominałeś?

- To co widziałem było złe. Złe, ale bardzo prawdziwe, nie zdziwiłbym się jeżeli to był obraz proroczy. Widziałem las a przed nim wielką łąkę. Wiesz, takie gigantyczne pole, może to jest chyba lepsze określenie. Nikogo na nim nie było a ja słyszałem, że gdzieś w oddali chodzi kilka osób. Nagle zrobiło się cicho a tak po  około kilkudziesięciu sekundach coś tak kurewsko huknęło, że myślałem, że mnie ogłuszyło, ale na szczęście nie. Okazało się, że była to bomba… - zamilkł.

- Nie, to nie może być prorocze! Steven, błagam! – wtuliła się w niego.

- Pandoro, obiecuję, że nic wam się nie stanie. Musicie mi uwierzyć, bo tylko to pozostało – mówił spokojnie gładząc związane włosy przerażonej kobiety. W pewnym momencie zobaczył, że zaczynają jaśnieć. Nadszedł już ich czas. – Już!

- Co? O Boże! Nie...

- Weźcie bronie, szybko! – ryknął.

 Wszyscy byli posłuszni Stevenowi i wykonali jego polecenie. Kilka sekund później wszystko znikło po raz kolejny. To był już chyba znany proces…

^^^^^^^^^

 Janis siedziała na środku wielkiej łąki, tej samej co Steven widział kilka godzin temu. Doskonale wiedziała, że już za chwilę pojawi się tu druga grupa i będzie mogła zobaczyć miejsce w którym spędzi najbliższe kilka dni, może tygodni. Nie wiedziała tego, ale najwyższy czas zacząć myśleć ile czasu zabawią tu muzycy. W końcu trzeba było powiedzieć Jimowi, następny ‘czas’ należał do niego. A tak swoją drogą gdzie był teraz Morrison? Do tej pory zawsze chętnie jej towarzyszył, nawet w tedy kiedy tego nie chciała…on był. A teraz go nie ma, teraz kiedy chciałaby z nim porozmawiać. Chciała, żeby on również zobaczył jak radzą sobie muzycy na polu bitwy. W końcu tylko tu, tylko teraz jest taka okazja…chyba. Nagle poczuła, że ktoś kładzie dłoń na jej ramieniu. Uśmiechnęła się, bo doskonale znała ten dotyk.

- Jesteś – powiedziała i spojrzała na siadającego obok niej Jima.

- Chciałaś, to jestem – uśmiechnął się. – Dlaczego jeszcze ich nie ma? Ich, wroga…

- Spokojnie! Tak bardzo chcesz zobaczyć jak ludzie chcą doprowadzić ten kraj do…do niczego? – zapytała zaskoczona Janis.

- Wiesz…tak w sumie to i nie i tak. Chcę zobaczyć jak muzycy sobie poradzą, chcę zobaczyć Doorsów jak będą walczyć!

- Kochany, nie chcę cię zmartwić, ale Doorsi już walczą.

- Jak to już walczą? – zdziwił się.

- Naprawdę nie wiedziałeś? Żartujesz sobie ze mnie, Jimie?

- Nie, mówię zupełnie poważnie. Skoro tak…to gdzie są?

- Ty naprawdę nic nie wiesz? Ronnie ci nic nie mówił?

- Nie – uśmiechnął się mimo woli – to gdzie oni są?

- Twoi Doorsi są w Gdańsku…Westerplatte!

- W takim razie i ja tam będę. Muszę ich zobaczyć.

- Idź...tęskniłam za twoim brakiem umiejętności logicznego myślenia – śmiejąc się położyła się na trawie i spojrzała na znikającego, również śmiejącego się Morrisona. Nagle usłyszała, że ktoś się zbliża. Z powrotem usiadła. – Już najwyższy czas, im prędzej zaczniemy tym prędzej… - westchnęła i zniknęła tak jak przed chwilą Jim.

~~~

- Boże, zabiją nas!

- Spokojnie, nie jest źle, panujemy nad sytuacją.

- Co to było?

- Jak to 'co'? Strzały, jest trochę więcej niż jeden rodzaj broni…zachowajcie spokój, proszę was…

- To nie jest takie proste! Zrozum to, nie każdy doznał jakiegoś olśnienia i nie każdy może sobie spokojnie siedzieć podczas gdy tam giną ludzie!

- Tak niczego nie załatwisz, nie możesz ich wszystkich uratować. Uwierz mi, że teraz radzą sobie lepiej niż gdybyś tam był.

- Skąd ta pewność?

- Po prostu to wiem, nie wiem skąd, ale wiem...!

- Nie rozu…

 I znowu usłyszeli ten przeraźliwy huk…

~~~

 Mijał już drugi dzień odkąd druga grupa ze Stevenem na czele siedziała w długim, wąskim rowie będącym okopem. Wyglądał on zupełnie tak samo jak opisała go Alisa. Slash od wczoraj nie odzywał się do swojego przyjaciela perkusisty. Wiedział, że to jego wina, nie powinien był chyba tyle mówić. W końcu to nie on, nie Axl, tylko właśnie Steven widział coś czego im nie było dane. Saul siedział oparty o ściankę okopu i patrzył się gdzieś w niebo. Nagle zobaczył, że Adler schodzi ze swojego stanowiska i idzie w jego stronę. Przeszedł jednak obok niego obojętnie i podszedł do wołającego go Rachela Bolana, basisty Skid Row. Hudson znowu westchnął i zamknął oczy.

- Kiedy w końcu raczysz się ruszyć – zaczął stojący nad Mulatem, zażenowany przywódca – mógłbyś mnie zastąpić? Muszę iść zobaczyć co się dzieję w innej części tego cholernego...tunelu.

- Tak, jasne…Steven? – zaczął speszony Slash.

- Co? Znowu ci coś nie pasuje?

- Nie, posłuchaj mnie, to nie jest tak…

- Jak? Wysłowisz się, bo mam na głowie trochę więcej niż ty.

- Wiem – westchnął – przepraszam cię. Musisz też zrozumieć, że po pierwsze: nie każdy jest tak opanowany w takich sprawach, a po drugie: to ty jesteś najbardziej zorientowany w tym wszystkim, ty byłeś w tej białej pustce…

- Masz częściowo rację…ale w jednym się mylisz. Nie wiem nic więcej niż wy. W tej pustce widziałem  dokładnie to samo miejsce w którym teraz jesteśmy i słyszałem ten sam huk, który przerwał naszą wczorajszą rozmowę. Nic ponad to.

- Naprawdę nie wiesz nic więcej? – Slash nie mógł uwierzyć. Czyli, że Steven zawsze taki był? Znał go przez praktycznie całe życie a dopiero teraz, w takiej chwili widzi jaki naprawdę jest jego najlepszy przyjaciel? – To znaczy, że…

- Nie ma czasu – uśmiechnął się blondyn. – Idź już lepiej na moje miejsce a ja idę tam…zobaczyć jak sobie radzi nasz najbardziej Glam Metalowy ‘oddział’.

- Mówisz o Mötley’ach i Cinderelli –zgadł. Steven pokiwał tylko głową i szybkim krokiem oddalił się. Slash spojrzał na miejsce gdzie do tej pory siedział blondyn i udał się tam.

 Jakieś pół godziny później Steven wrócił i podszedł do leżącego z bronią Slasha. Po minie Mulata mógł odczytać, że coś się wydarzyło.

- Strzelałeś…? – niemalże stwierdził blondyn.

- Tak, skąd wiesz? – powiedział lekko roztrzęsionym głosem Saul.

- Widzę to po tobie. Ręce ci się trzęsą…kto to był?

- Nikt. Naprawdę. Wydawało mi się, że ktoś tam jest i strzeliłem…nie słyszałeś tego?

- Nie wiem tak szczerze. Może słyszałem a nie zwróciłem na to uwagi…chłopaki u których byłem są dość spory kawałek stąd – zamyślił się. – Uważaj z tymi strzałami, dobra?

- Wiem, wiem…przepraszam, ale rozumiesz chyba, że jestem tu…jesteśmy tu drugi dzień i chyba nie tylko ja mam jeszcze pewne problemy.

- No, na pewno nie tylko ty!

- Oni…? – zapytał Slash myśląc o swoich kolegach których to przed chwilą Steven zaszczycił swoją obecnością.

- Tak, no właśnie oni. Ale nie wnikaj, proszę cię – spojrzał na ręce przyjaciela. – Idź do jakiegoś mniej widocznego miejsca albo usiądź, za bardzo się trzęsiesz by strzelać w razie czego.

- Na pewno? Siedziałeś tu całą noc i pół dnia…

- Uwierz mi, nie tylko ja.

- Ale ty najdłużej.

- Saul, proszę cię – Steven położył rękę na ramieniu Mulata – idź.

^^^^^^^^^

 Noc mijała spokojnie. Spokojniej niż poprzednia, to na pewno. Zeszłej było słychać wiele strzałów, huków. Ale jeszcze nikt nie zbliżył się na tyle do okopu by zostać postrzelonym przez muzyków. Większość czuwała jednak na swoich stanowiskach. Steven był najbardziej czujny. Wiedział, że nie spał długo, ale nie odczuwał póki co zmęczenia fizycznego. Z psychiką bywało gorzej, ale dawał radę. Musiał. Nagle zauważył, że w jego stronę idzie Eric Brittingham, basista Cinderelli. Wyglądał co najmniej tak jakby wysadzono pół Polski.

- Co się stało? – zapytał zaskoczony Adler.

- Joe Perry – wychrypiał.

- Co z nim?

- Nie ma go…
 Cisza.

- Błagam, nie mów mi nawet, że…

- Joe Perry nie żyje do cholery! – powiedział chyba nieco za głośno Eric.

 Nogi Stevena nagle się ugięły. Stracił czucie. Jakaś jego część umarła.

- Boże, naprawdę się zaczęło – szepnął.