VI - ...na stos, na stos.

Isbell1012: Szósty odcinek - krótszy niż wszystkie, ale zawarłam w nim wszystko co chciałam i wszystko co powinno w nim być. Przepraszam, że publikuje go tak późno, ale w ten weekend miałam maksymalnie wypełniony. Mam nadzieję, że wam się spodoba i zapraszam na Zakazane Fontanny :)

- To nie jest możliwe – szepnęła Alisa i spojrzała na Izzy’ego, Lydię i na końcu na Stevena. – To nie jest możliwe…kto…mógł?

- Kto mógł to zrobić? – domyślił się Adler. Popatrzył się na roztrzęsioną Szwedkę a potem na resztę dziewczyn będących prawie tak samo przerażonych jak Alisa. – Wszystko wam powiem, ale nie teraz i nie dzisiaj. Nadejdzie czas, na pewno – oparł się o ścianę. On, reszta Gunsów oraz dziewczyny siedzieli teraz w tym samym domu co na początku tego wszystkiego. Steven postanowił zebrać swoich przyjaciół i ukochaną na coś co nazwał naradą. Ale tak naprawdę to chciał z nimi po prostu porozmawiać, zanim może być za późno…

- Kto ci powiedział o Jego śmierci? – zapytał wolno Axl zaciskając pięść.

- Eric z Cinderelli. Wczoraj, kilka godzin po tym jak kazałem ci iść odpocząć – spojrzał na Slasha – podszedł do mnie. Wyglądał jakby był świadkiem rozstrzelania własnego zespołu, przepraszam za to porównanie, ale tak mi się to skojarzyło…zapytałem go co się stało. A on w tedy na mnie popatrzył wzrokiem zwątpienia i powiedział, że Joe nie żyje. Absurd. To był dla mnie absurd, do czasu aż znowu nie zabrano mnie, Patti Smith i Iana do tej cholernej pustki. Tam zobaczyliśmy jak do tego…doszło – głos zaczął mu się załamywać.

- Nie chcemy czekać – powiedziała drżącym, ale stanowczym głosem Pandora i podeszła do blondyna. – Powiedz nam o tym, może to nas w jakiś sposób ostrzeże przed czymś…? I skąd Eric o tym wiedział?

 Steven popatrzył na czarnowłosą i zamyślił się na chwilę. Może miała racje? Może gdyby już teraz powiedział im dlaczego Joe zginął wiedzieliby czego należy się bać najbardziej albo jak postępować w danych chwilach? Tylko, że…to co zrobił Perry nie pasuje do każdej sytuacji…chyba. Nie wiedział tego, ale Pandora chyba miała trochę racji. Westchnął i objął ukochaną w talii.

- Więc? – zapytała półgłosem Lydia ściskająca ze zdenerwowania rękę Duffa.

- Cóż, w takim razie powiem wam to teraz a reszcie…w najbliższym czasie – zaczął. – Jak już mówiłem, wszystko to wydało mi się absurdem i czymś w jakiś sposób niemożliwym. Niemieccy żołnierze skądś się dowiedzieli, że część tych którzy bronią Westerplatte nie jest z Polski tylko z Ameryki. Kiedy Joe oddalił się, nie wiem i raczej nie dowiem się po co, został otoczony przez wrogów. Chcieli go sobie 'przywłaszczyć'. Myśleli, że skoro walczy za Polskę a tak naprawdę nie ma z nią nic wspólnego to nie będzie miał nic przeciwko przyłączyć się do większej armii i walczyć przeciw atakowanym, w końcu nie ma nic do stracenia.

- To przechodzi ludzkie pojęcie! – warknął Slash. – Jak tak w ogóle można, no kurwa, to nie jest normalne!

- Wiem, daj mi skończyć – Steven mimo gotujących się w nim emocji kontynuował relacjonowanie zdarzenia z Gdańska. – Niemcy byli przekonani, że jak Joe do nich dołączy, to reszta Aerosmith i niewykluczone, że inni ‘nasi’  uczynią to samo. Mylili się. Perry powiedział im, że gdyby się zgodził, skazałby siebie, przyjaciół i innych na…na koniec, chyba tak to określił. W tedy stracili cierpliwość już zupełnie i postawili jasno sprawę. Oznajmili mu, że albo po dobroci do nich dołączy albo zostanie zastrzelony. Ten tylko się zaśmiał i powiedział jedno zdanie… Nie chcę nic stracić. Stracił życie, ale jemu nie o to chodziło. Kiedy to widziałem, myślałem, że zaraz ja je stracę. Kiedy upadał, odwrócił głowę w stronę z której tu przyszedł. Tam stał Steven Tyler, patrzył na konającego i wyglądał na…nie da się tego opisać. Ja bym tak wyglądał gdyby coś takiego stało się ze Slashem, odpukać!

- Tyler widział śmierć swojego przyjaciela…taką śmierć – Axl zacisnął pięść jeszcze mocniej i spojrzał na podchodzącego do niego Stradlina. –Coś jeszcze!?

- Tak, została…najlepsza…część, nie wiem czy ‘najlepsza’ to dobre słowo, ale w tym przypadku…nie ważne – blondyn nie umiał się wysłowić, dlatego postanowił od razu przejść do rzeczy. – Nie tylko Steven widział jak Joe upada po raz ostatni. Nagle ci Niemcy którzy postrzelili gitarzystę zaczęli upadać. Jeden po drugim. Chyba nie tylko dla mnie było wielkim szokiem, gdy okazało się, że to właśnie Scorpionsi ich zastrzelili. A ten, który zabił Joe’go został postrzelony przez Tylera. I tyle. Ach, Brittingham dowiedział się tego od Janis. Powiedziała mu, bo...nie wiem w sumie dlaczego akurat jemu, ale na pewno miała jakiś powód.

- To brzmi ja jakaś zupełna fikcja – powiedział Izzy kręcąc z niedowierzaniem głową. – Walczymy z idiotami, mam takie wrażenie. Z zupełnym brakiem wyczucia tego co się powinno a czego nie.

- Raczej nie zaprzeczę – powiedział Steven i spojrzał przez okno. Wiedział, że trzeba wracać do okopu. Ci co tam zostali nie poradzą sobie sami. – Chodźcie już.

- Glam sobie nie poradzi – mruknął Axl. – To znaczy ten pełny…Glam – poprawił się, bo wiedział, że określenie Glam jako styl może pasować i do niego. Mu chodziło o całokształt.

- Dlaczego? – obruszył się Steven.

- A nie?

- Nie koniecznie. Są zagubieni, tak to wygląda. Nie jest jakoś źle, Axl.

^^^^^^^^^

 Od śmierci Joe’go minęły już cztery dni. Mało czy dużo? Dla grupy drugiej i trzeciej mało, bo przed nimi jeszcze co najmniej drugie tyle…co najmniej. A dla pierwszej dużo, bo Joplin mówiła, że będą bronić Westerplatte do siódmego września. Dziś był piąty, zostały im niecałe dwa dni. Co będzie później? Prawdopodobnie tylko Janis to wie. 

 Ten dzień mijał dość spokojnie, Pandora, Julia i Alisa dopiero od dziś siedzą w okopie. Steven stwierdził, że potrzebują więcej ludzi, bo już doszło kilka razy do ataku. Póki co nie stracili nikogo, ale lepiej być gotowym na wszystko. Duff i Slash od rana byli z siebie bardzo dumni, ponieważ udało im się zauważyć ukrywających się trzech wrogów i zastrzelić ich zanim oni mogli to zrobić z nimi.

- Steven…? – zaczął gitarzysta Skid Row, Dave Sabo podchodząc do blond przywódcy.

- Hm? – mruknął Adler nie podnosząc wzroku. Zaczynało się ściemniać, więc musiał jeszcze bardziej wyostrzyć wzrok jak chciał zobaczyć zbliżającego się nieprzyjaciela.

- Powiedz, dlaczego wszyscy musimy czuwać? Jesteśmy tu od pięciu dni a postrzeliliśmy zaledwie dziesięciu wrogów.

- Wy postrzeliliście dziesięciu wrogów. Tylko wasza część. Ja z Gunsami i gośćmi z Def Leppard mamy na koncie z piętnastu a Glam – wskazał głową na drugi koniec okopu, bo tam siedziały główne zespoły Glam metalowe – sześć.

- Sami Glamowcy zastrzelili sześć osób? – zdziwił się Dave. – Myślałem, że oni…

- Źle myślałeś – uśmiechnął się Steven. – Nie wiem czemu WSZYSCY tak myślicie. Wasz styl też można zaliczać do Glamu, więc o co chodzi?

- Nie, ale zawsze wydawało mi się, z tego co słyszałem, że im idzie tak…średnio – zmieszał się.

- Bo szło, ale teraz jest coraz lepiej, nawet bardzo dobrze. Mają jeszcze na dodatek 'niewygodne' miejsce, trudno tam kogoś zobaczyć. Radzą sobie, Dave... Może już wrócisz do swo… -Stevenowi przerwało kilka strzałów oraz krzyk…Duffa? – Co do cholery!? – zestresował się Adler. Półtorej minuty później otoczyła go reszta Gunsów, Skid Row i dziewczyny będące z nimi w okopie.

- Co to było? –Julia drżała. – To był krzyk Duffa, jestem pewna.

- Nie wiem co to było, ale trzeba tam iść. – powiedział stanowczo Steven. Sytuacja wydała mu się na tyle dziwna i stresująca, bo krzyk McKagana dochodził z części gdzie powinny  być tylko i wyłącznie takie zespoły jak Cinderella i Mötley Crüe, nie Guns N' Roses ani poszczególni członkowie tego zespołu. Duff powinien być bliżej strony należącej do Kiss czy Skid Row. – Co ten kretyn może tam robić? – zapytał i ruszył szybkim krokiem w stronę z której usłyszeli krzyk. A za nim cała reszta.

- Boże święty, nie! – ryknęła Alisa gdy zobaczyła Veronikę klęczącą przy kimś i popychając Stevena podbiegła do przyjaciółki.

^^^^^^^^^

- Pierdolę! Dlaczego…co…McKagan! – Adler tracił nad sobą panowanie. Spojrzał na Szwedkę trzymającą za rękę Veronikę którą to tulił Tom Keifer. Izzy, Slash i Axl patrzyli z przerażeniem na Duffa a chłopaki ze Skid Row na Stevena. Julia i Pandora szeptały coś między sobą podczas gdy Fred Coury i Eric Brittingham rozmawiali z Mötley Crüe.

- Nieee… - powtarzał basista Gunów kryjąc twarz w dłoniach.

- Jak, kurwa, jak to się stało?!

- Zabiłem go…rozumiecie to!? Własną głupotą zabiłem kogoś takiego!

 Steven po raz pierwszy odkąd tu był uronił łzę wielką jak groch i spojrzał na leżącego na ziemi Jeffa LaBara, gitarzystę Cinderelli. Leżał bezwładnie a na twarzy miała już na zawsze malować się…odpowiedzialność? Nie ma chyba takiego wyrazu twarzy, ale ten tak wyglądał.

- Jak…dlaczego i jak to się stało?

- Przyszedłem tu, nie wiem nawet po co! Gdyby nie to, to Jeff by żył!

- Duff, nie odchodź od tematu, wiemy, że trudno ci jest, ale kontynuuj – powiedziała wolno Julia.

- Ekhm…zacząłem rozmawiać z Erikiem i z Fredem aż nagle Tom krzyknął, że ktoś tam jest. Ten ktoś celował we mnie. Chciałem do niego strzelić, ale karabin się zaciął – Duff mówił coraz szybciej i coraz mniej wyraźnie – i w tedy ten gość strzelił a Jeff…a Jeff mnie obronił. Zasłonił mnie i strzelił do tego który we mnie celował. Ale oczywiście ten cały wróg też strzelił i skończyło się tak, że obaj nie żyją w czym LaBar nie żyje tylko i wyłącznie z mojej winy! To ja powinienem leżeć na jego miejscu, to jest do chuja moja wina, bo przyszedłem tu bez żadnego powodu i naraziłem wszystkich na śmierć z własnej głupoty! DLACZEGO DO CHOLERY NIE MA TU JAKIEGOŚ SYSTEMU NIEWINNOŚCI, BOHATERSTWA I DEBILIZMU!?

- Nie chcę tu nikogo urazić, ale…nie zaprzeczę – powiedział Eric i popatrzył z odrazą na Duffa.

- To jest niemożliwe… - powiedział raz jeszcze Duff.

- Ty powiesz to Sandrze – powiedział poważnie Tom gładząc swoją żonę po włosach.

- Komu?

- Narzeczonej Jeffa.

 McKagan spojrzał na niego z przerażeniem i pokiwał twierdząco głową po czym zamknął oczy z nadzieją, że gdy je otworzy będzie z powrotem w Ameryce. 

- Na stos rzuciliśmy nasz życia los, na stos, na stos - zanucił cicho Axl i zwrócił głowę ku ciemniejącemu niebu.