IV - Przywódca.

Isbell1012: Witam was w czwartym już rozdziale gdzie wszystko wyjaśnia się jeszcze bardziej. Mam na nadzieję, że podczas długie weekendu dodam z dwa kolejne odcinki. A tak poza tym chciałabym wam życzyć wesołego Halloween i powiem, że w tekście jest ukryty link (który mnie urzekł) z niespodzianką i jakby powiedziała moja koleżanka ,,Jak masz słabe serce to nie klikaj''. Zapraszam do lektury :)

 Rudzielec otworzył oczy. Gdzie był?  Wstał ze starej kanapy,  podszedł do okna i spojrzał przez nie. Już wiedział wszystko. Przypomniał sobie wczorajszą rozmowę z Janis Joplin w tym starym, ceglanym domu. Analizował w myślach wszystko co wczoraj powiedziała a najbardziej przerażały go wspomniane obozy. A co jeżeli to nie jest najgorsze co może ich spotkać, jeżeli jest coś jeszcze gorszego? Czy to w ogóle możliwe...?  Nie wyobrażał sobie tego. Może dlatego, że nigdy tak naprawdę nie miał aż tak źle? Przez wszystkie lata żył praktycznie tak jak chciał, nikt go do niczego nie zmuszał i osiągnął to o czym marzył, ale…gdzie jest wojna? Przecież wszystko wygląda tak jak wczoraj. Odwrócił się w stronę śpiących przyjaciół. Jedynie Steven miał otwarte oczy, ale nic nie mówił. Już miał zadać przyjacielowi pytanie, które go dręczyło aż nagle poczuł straszliwe ukłucie w sercu. Odwrócił się gwałtownie w stronę budzącej się Patti. Kiedy blondynka zobaczyła minę swojego ukochanego zapytała półgłosem co się dzieje. Axlem wstrząsnął dreszcz i szepnął najciszej jak umiał: Cyndi.

- Co z nią…o Boże – do Patti dotarło co Rose ma na myśli. Jej córeczka cały czas jest pod opieką Dizzy’ego i Michelle. Oni na pewno nie widzą co się stało z rodzicami małej, co jeśli wezwą policję? Co jeśli postanowią oddać małą do domu dziecka?! – Axl, Boże! Ona tam jest z nimi! – z oczu spłynęły jej łzy.

- No właśnie…została tam. A nas nie ma. Mało tego, Patti, my się tak naprawdę jeszcze nie urodziliśmy. Nawet jeszcze nas nikt nie planował…!

- Dlaczego dopiero teraz to sobie uświadomiliśmy? – jej wargi drżały – Mogliśmy wczoraj zapytać Janis co z dziećmi!  A w tedy ja nawet nie pamiętałam o Cyndi! Axl, seryjnie zapomniałam o jej istnieniu!

- Wiem kochana…to znaczy nie wiem, ale ja też…zapomniałem o wszystkich innych ludziach i… -przerwała mu ta sama kobieta,  która wczoraj kazała im się udać do ceglanego domu. Tym razem na twarzy zamiast dumy malowało się przerażenie. Podbiegła do okna i jednym ruchem zasłoniła je firanką. Spojrzała Axla, Patti i na już nie śpiącą resztę. Wszyscy wyglądali na zdezorientowanych.

- O co chodzi? – zapytał Slash, który przechodził teraz przez to samo co Axl kilka minut temu. Dopiero sobie uświadamiał co się dzieje w okół niego.

- Śmierć się zbliża! – krzyknęła kobieta i wypadła z pokoju trzaskając drzwiami.

- Śmierć się zbliża… – powtórzyła wolno Lydia. Kobieta nie powiedziała tego zdania po angielsku a i tak zrozumieli o co jej chodzi. – Duff! Roger i Brian! – ryknęła i rzuciła się w ramiona męża.

- Co z ni…Jezus Maria! – do McKagana dotarło to co przed chwilą uświadomiła sobie Lydia a przed nią Patti i Axl. – Ale dlaczego ja dopiero teraz…

- Nie wiem! Jak to zabrzmi jeśli powiem, że wczoraj nie pamiętałam, że mam dzieci!?

- Ale…ja też…kurwa, ja chcę się obudzić i być znowu na tej cholernej imprezie! Dlacz… - przerwał mu niesamowicie głośny huk dochodzący z oddali.

 Duff spojrzał na otaczających go przyjaciół. Nic nie słyszał. Nikt nic nie słyszał, myśleli, że ich ogłuszyło. Nagle znowu poczuli wstrząsy, takie jak na imprezie. I wszystko znikło. Po raz kolejny i nie ostatni.

^^^^^^^^^

- Pięknie ci to wyszło – Ronnie James Dio uśmiechnął się lekko do siedzącej naprzeciwko niego Janis Joplin. – Podoba mi się twój sposób przekazywanie pewnych informacji.

- Dziękuję, ale uważam, że nie powiedziałam wszystkiego tak jak chciałam, że oni czegoś nie zrozumieli. – zmarszczyła brwi i spojrzała na kamienną ścianę. Siedzieli teraz w wielkiej piwnicy jednego z domków mieszczącego się na obrzeżach Warszawy.

- Co chcesz im powiedzieć w tym ciemnym miejscu?

- Chcę ich podzielić na dwie, może trzy grupy…każda będzie mieć jakąś swoją rolę w wojnie, która powinna już wkrótce dotrzeć do Warszawy.

- A, no dobrze. Wiesz co mi się podoba w tych wszystkich ludziach? – spojrzał na Janis kiwającą przecząco głową. – Że każdy zespół reagował na takie same słowa zupełnie inaczej. Oni są tacy sami a tak bardzo inni, że nie umiem ci tego opisać. To znaczy umiem, ale w tedy byś tego nie zrozumiała.  Wiesz co mam na myśli?

- Wiem, każdy widzi to inaczej, ale w tym samym sensie.

- Dokładnie…dobrze. Zacznij już, bo czasu jest coraz mniej a ja muszę odszukać jeszcze Jima. Z nim też pasowałoby porozmawiać na spokojnie – uśmiechnął się znacząco.

- Idź. Do zobaczenia zatem – powiedziała i spojrzała na niego.

- Powodzenia – i zniknął pozostawiając ducha samego. 

^^^^^^^^^

 Tym razem nie byli w pustce. Zaraz po tym jak znikło wszystko, pojawiło się coś innego. Gunsi oraz ich ukochane siedzieli w wielkiej, lekko oświetlonej piwnicy w towarzystwie wszystkich gwiazd z którymi bawili się na imprezie dwa dni oraz z innymi, takimi jak…Deep Purple? Czy to możliwe? Z resztą, nie ma się już nad tym zastanawiać. Teraz wszystko jest możliwe. Mimo, że w pomieszczeniu siedziało tak wiele osób panowała cisza. Czasem można było usłyszeć pojedyncze szepty. Nagle po raz kolejny pojawiła się Janis i już chyba na nikim nie zrobiło to wrażenia.

- Mało nam zostało czasu – powiedziała z poważnym wyrazem twarzy – a mam jeszcze kilka spraw.  Ważnych. Chcę was podzielić na trzy grupy a każda z nich otrzyma inne zadanie.

- Słuchamy – powiedział ktoś z tłumu.

- Właśnie zamierzam to powiedzieć, panie Bach, spokojnie – powiedziała i lekko się uśmiechnęła. Większość zorientowała się, że zwróciła się do Sebastiana Bacha ze Skid Row. – Będę wywoływać nazwy zespołów należące do danej grupy i z góry mówię, że rozdzielałam was według własnego uznania i to chyba nic nie znaczy… Pierwsza, ci którzy będą bez wątpienia jednymi z najlepszych. The Rolling Stones, Pink Floyd, Deep Purple, Aerosmith, Led Zeppelin, Scorpions, AC/DC, Iron Maiden oraz trójka z The Doors…doszłam do wniosku, że razem sobie dacie radę. Druga grupa i trzecia mogłyby być jednością, ale gdybyście wszyscy byli razem mogłoby się nie udać osiągnąć tego co chcemy. Dobrze, do kolejnej należą Cinderella , Skid Row, Guns N’ Roses, Mötley Crüe, Def Leppard, Kiss, Rainbow, Alice Cooper i The Runaways. Trzecia to Patti Smith, Vixen, W.A.S.P, The Who, Bonnie Tyler, L.A Guns,  Ramones, Ratt, Posion oraz White Lion. A wraz z wami wasze drugie połówki – kiedy zakończyła, spojrzała na zespoły których nie wymieniła i rozdzieliła je do powstałych grup. Rozkazała, by usiedli w takich gromadach w jakim będą walczyć. – I pozostała jeszcze jedna sprawa, co będziecie robić… Dochodzi godzina ósma rano. Grupa pierwsza zostanie przeniesiona do Gdańska  na Westerplatte. Przez tydzień, bo do siódmego września będziecie bronić tego miejsca a dalej? O tym zadecyduje los – posmutniała. – Druga grupa uda się na okopy a trzecia pozostanie w Warszawie… Ach, wiem o zaistniałej rano sytuacji dotyczącej WSZYSTKICH rodziców. Nikt z was wczoraj nie pamiętał o dzieciach, to było celowe. Chciałam żebyście się skupili na tym co mam wam do powiedzenia... Co z nimi? Nie martwcie się, tyle wam powiem. Za niecałe dwie godziny wszyscy z was będą tam gdzie powinni – I zmieniając nagle temat zniknęła.

 Wszystkie zespoły siedziały w swoich grupach i rozmawiały o nadchodzącym złu. Wszyscy z drużyny do której należeli Gunsi wyglądali jakby ich los był już zaplanowali, jakby ich już skazano na śmierć…bo może był? Nikt nie patrzył teraz na to czy się lubili przedtem, teraz zachowywali się jak rodzina. W pewnym momencie wokalista Def Leppars, Joe Elliott stwierdził, że powinni mieć swojego przywódcę. Nie wiadomo dlaczego, ale wszyscy skierowali oczy w stronę Stevena Adlera. Blondyn popatrzył poważnie na nich a potem na Pandorę i pokiwał twierdząco głową. Odkąd tylko przeniesiono ich do Polski, perkusista GN’R miał wrażenie, że odegra tu jakąś ważną rolę. Czyżby kolejny pomysł Janis Joplin?

- Ale tak zasadniczo to… - zaczęła Lydia – o co chodzi z okopami? Nie to, że coś, ale ja…się na tym…nie znam.

- Okopy to jest…długi, wąski rów. Ma chronić przed ostrzałami wroga… Można z niego obserwować przedpole… I chyba najważniejsze…strzelasz z nich… -powiedziała Alisa martwym głosem patrząc się gdzieś na kamienną ścianę.

-…Kurwa… - Tommy Lee zaczął się nerwowo śmiać.

- Nie wiem czemu – zaczął Axl – ale mam wrażenie, że…nie chcę tego czuć, mówić, ale…ktoś z nas, Gunsów i nie tylko…zginie.

- Nawet tak nie mów – szepnęła Julia i wtuliła się w Slasha.

- Ja osobiście uważam, że trzecia grupa ma najlepiej – zmieniła temat żona wokalisty Cinderelli.

- Dlaczego? - zaciekawił się Duff.

- Mają ten polski zespół, Maanam. Myślę, że jego członkowie wiedzą to i owo o wojnie…

- Tak, ale może nie będzie tak źle…zawsze pozostają piosenki legionowe…

- Tak, kurwa, kogoś nam zabiją to się pośmiejemy i pośpiewamy piosenki legionowe! Dlaczego by nie? Pewnie! McKagan, ty to zawsze wiesz kiedy coś powiedzieć! – Izzy stracił nad sobą cierpliwość.

- Stradlin, spokojnie – zaczął Steven – Duff ma rację. Piosenki legionowe mają nam dodać otuchy…dlaczego mamy ich nie śpiewać? Bo jesteśmy z Ameryki i gramy rocka? Nie, to nie o to chodzi. Te piosenki mają w sobie takie coś, że budzą…respekt. Jako przywódca – uśmiechnął się lekko – żądam byśmy je śpiewali.

- Jedyne co ja mam do powiedzenia…to to, że nie rozumiem już zupełnie nic – powiedział po chwili milczenia Tom Keifer, wokalista Cinderelli. –To znaczy, rozumiem to co nam Janis powiedziała, ale nie jestem w stanie tego pojąć.

- Wiem, chyba rozumiem o co ci chodzi – odparł Steven  i spojrzał w stronę Grupy Największych. – Patrzcie…

 Wszyscy spojrzeli tam gdzie Adler. Niczego jeszcze nieświadomi Najwięksi zaczynali znikać. Stawali się coraz jaśniejsi aż stali się całkiem niewidoczni. Pozostałe dwie grupy przeszedł dreszcz. Steven Adler patrzył się mądrze w miejsce gdzie przed chwilą siedzieli ich znajomi. Uświadamiał sobie teraz rzeczy, których jego drużyna nie wiedziała, albo nie zdawała sobie z tego sprawy. ,,Nie ma ich. Ruszyli, by zacząć walkę w piekle. Ha, nie wierzę. Wszyscy możemy umrzeć, ale…ja jestem za nich odpowiedzialny. Jestem przywódcą. Muszę mieć taktykę…’’ – myślał blondyn. Skierował wzrok w stronę grupy trzeciej. Jego uwagę przykuła bardzo skupiona, chuda kobieta, chyba Patti Smith. Wiedział, że ona myśli teraz o tym samym co on, że ona jest przywódczynią tamtych. Nagle obraz przed oczami zaczął mu się zamazywać. Widział jak przez mgłę, wodę…

^^^^^^^^^

 Steven znowu był w białej…pustce? Tym razem nie było z nim przyjaciół i ukochanej Pandory. Obok niego stała Patti Smith i Ian Gillan – wokalista Deep Purple. Wszyscy milczeli. Nagle z bieli zaczęło się coś wyłaniać. Blond perkusista od razu rozpoznał, że jest to las a przed nim wielka, pusta łąka. Słyszał, że gdzieś w tle ktoś a raczej grupa ludzi się przemieszcza. Zmarszczył brwi, zrobiło się dziwnie cicho. Kilka sekund później usłyszał huk i wiedział doskonale, że gdzieś, prawdopodobnie za lasem, wybuchła bomba. Adler nie zdawał sobie sprawy, że stojący obok niego przywódcy innych grup widzieli coś innego niż on. Patti widziała Warszawę a Ian Westerplatte. Widzieli czarne scenariusze, prawdziwe scenariusze. Podczas gdy Patti i Ian byli przerażeni tym co widzą, Steven mimo woli się uśmiechnął. Czuł, że wie jak to się skończy, ale za nic nie mógł z siebie tego wydobyć. Jedyne co wiedział to to, że nie zawiedzie tu nikogo. I tak jak się nicość w której byli pojawiła tak zaczęła zanikać…