II - Utrata.

Isbell1012: Wiem, że nie do końca zrozumieliście to co było w drugim fragmencie pierwszego odcinka. Ale to bardzo dobrze, bo wszystkiego dowiecie się w tym samym czasie co Gunsi i reszta. Przepraszam za błędy i zapraszam do lektury :)!

- No pewnie, najlepiej zostawić dzieci u znajomych a sememu wybyć na imprezę, nie? – zapytał Darren unosząc brew kiedy Lydia i Patti szykowały się do opuszczenia jego domu.

- No oczywiście. – powiedziała Lydia – Wiesz, że to jest wyjątkowa okazja. Dawno nie byliśmy na imprezie…

- Spokojnie, żartuję tylko. – uśmiechnął się – Michelle już nie mogła się doczekać małych. Jedźcie już.

- Wielkie dzięki, odwdzięczymy się! – zawołała Patti i razem z rudą opuściły dom Dizzy’ego i jego dziewczyny.

 Dochodziła czternasta, czyli za jakieś pół godziny powinny być już w swojej okolicy i przygotować wszystko co mają ze sobą zabrać na nieuchronnie zbliżającą się ‘Imprezę Integracyjną’, jak określił to Izzy. Wsiadły do czarnego auta i ruszyły w stronę domu. Według ustalonego rano planu, Julia, Pandora i Alisa pojechały do centrum po resztę zakupów a Gunsi  dzwonili po wszystkich zaproszonych na imprezę, by upewnić się, że muzycy rzeczywiście przyjdą. Wszystko zapowiadało się świetnie i nikt nie podejrzewał, że coś mogłoby ten dzień zepsuć. Lydia siedziała na miejscu pasażera i patrzyła się przed siebie. Z jednej strony bardzo się cieszyła, że nareszcie będą mogli się rozerwać w dobrym towarzystwie a z drugiej szkoda jej było, że Dizzy i Michelle muszą siedzieć z dziećmi… Ale może za dużo się martwi? Chyba tak. To Roger i Brian tak na nią wpływali. Bracia są naprawdę bardzo ruchliwi, trzeba ich cały czas pilnować żeby nie zrobili sobie krzywdy. Z zamyślenia wyrwała ją Patti.

- Hej, już jesteśmy! Wysiadaj.

- Co? A tak, już. Zamyśliłam się... – powiedziała zmieszana Lydia.

- Zauważyłam. Chodź do domu, chłopaki tam czekają. – To powiedziawszy skierowała się w stronę swojego domu a ruda powlekła się za nią.

 Kiedy weszły do środka, zastały chłopaków rozwalonych na kanapie z kilka-dziesięcioma karteczkami z numerami telefonów porozrzucanych po ławie czy dywanie. Na ich widok zaczęli powoli ogarniać otaczający ich nieład.

- Obdzwoniliśmy wszystkich! – pochwalił się Steven.

- To świetnie, będą? – zapytała Patti.

- Tak, wszyscy. Jak Cyndi? Chętnie została? – zapytał Axl i podszedł do swojej blondynki.

- Jasne, od razu jak zobaczyła ich dom to się zaczęła śmiać.

- A nasi mali? – zapytał Duff Lydii.

- Też bez większego problemu…dziewczyn jeszcze nie ma? Jest już piętnasta.

- Nie ma, ale wy też przyjechałyście później, korki?

- Masakryczne – westchnęła blondynka.

- To pasowałoby wyjechać wcześniej. Pojedziemy jak Pandora, Alisa i Julia wrócą. – stwierdził Izzy.

 Wszyscy się zgodzili. Usiedli razem w salonie Axla i Patti a Slash zaproponował, że włączy telewizję. Tak też zrobił, los chciał, że akurat leciał jakiś popularny program plotkarski. Nikt nie był usatysfakcjonowany tym widokiem, bo wiedzieli doskonale, że to głównie z takich rzeczy jak to, ludzie czerpali większość (naturalnie błędnych) informacji o sławach.

- Mam nadzieję, że nikt nie powiedział mediom o imprezie – zaniepokoił się Slash i spojrzał na przyjaciół. Ich miny nie mówiły zbyt wiele. Oni nie mówili o tym nikomu…ale co z resztą? Przecież dziś miało razem się bawić kilkanaście zespołów! I bardzo możliwe, że któryś z nich wygadał się wiecznie szukającym sensacji dziennikarzom co się szykuje.

^^^^^^^^^

- Przeraża mnie ten twój wzrok. – powiedział Morrison podchodząc do siedzącej przy stole kuchennym w domu wokalisty Guns N’ Roses Janis.

- Co tu robisz? Nie powinieneś zajmować się swoim…czasem? – zapytała nie odrywając wzroku od zabieganych Gunsów i ich kobiet.

- Mam jeszcze czas. Chcę zobaczyć jak ty to robisz.

- Ależ proszę cię bardzo! Tylko ja się muszę skupić. Listy mam napisane i gotowe.

- Jakie listy?

- Jimie, dowiesz się wszystkie już za parę godzin. Napisałam dla każdego zespołu list mający na celu uchylić im rąbek tego co się wydarzy. A reszty dowiedzą się już w…Polsce.

- Podziwiam twą pomysłowość, Janis. Naprawdę. Ale…dlaczego prawie cały czas obserwujesz właśnie ich?

- Nie tylko ich. Przedtem byłam tam, gdzie drudzy z głównych organizatorów nadchodzącej imprezy – spojrzała na opuszczających dom muzyków. Każdy niósł jakieś siatki. – Pora się zbierać…już mało czasu pozostało. Możesz iść ze mną.

- Oczywiście, że pójdę. Gdzie ty…tam i ja – Uśmiechnął się lekko a brunetka odwzajemniła gest.

I zniknęli.

^^^^^^^^^

  Lokal w którym już za niecałą godzinę miała zacząć się impreza był naprawdę wielki. Nikt się nie spodziewał, że Mötley Crüe wynajmą taką salę. Ale zawsze lepiej mieć więcej miejsc niż za mało. Przy ścianach ustawiono długie stoły na których wedle planu miało leżeć jedzenie, napoje, alkohol. Zatroszczono się nawet o to by balony były przywiązane gdzieś pod sufitem a w rogach stały gigantyczne głośniki. Naturalnie oprócz tego było też kilka mniejszych stolików i otaczające je kanapy. Wszystko teraz wyglądało bardzo ładnie, ale chyba każdy wiedział, że po maksymalnie dwóch godzinach długie stoły zamienią się w parkiety do tańczenia, głośniki w krzesła, strzępki balonów będą walały się po podłodze a stoliki zostaną poprzewracane i za pewne połamane.  Taka była kolejność rzeczy.

- No, gdzie mali McKaganowie zostali? – zapytał Nikki Sixx podchodząc do ustawiającego na stole butelki Jacka Danielsa kolegi basisty, Duffa.

- Mali McKaganowie są u wujka Dizzy’ego. – uśmiechnął się blondyn.

- A mógłbyś ich wziąć, na pewno wdali się, w sprawach zabawy, w rodziców! – zaśmiał się.

- Nie krakaj, Sixx, nie krakaj. A gdzie twoja panna?

- Siedzi z Marsową na zapleczu i pierdoli o byle czym za pewne.

- Od tego ma przyjaciółki! Moja też gada odkąd tu przyjechaliśmy z Alisą i Julią.

- Takie geny, nie zrozumiesz tego. Dobra, ja idę jeszcze pomóc w czymś, bo moi kochani koledzy z zespołu sobie nie radzą. – powiedział i pobiegł gdzieś na drugi koniec sali zostawiając Duffa samego. Chwilę później podszedł do niego Izzy.

- Ej! – zawołał.

- Co ‘ej!’? Słyszę cię bardzo dobrze, nie musisz się drzeć.

- Wiem, sorry, ale już zaczynają się goście zjeżdżać. Ile ci tego jeszcze zostało do wyłożenia?

- Ostatnia siatka, a jak pomożesz to pół.

- Dobra, to szybko, bo już się zaraz zaczną wkurwiać, że zapraszamy i się nie wyrabiamy…

^^^^^^^^^

 Wybijała dwudziesta druga. Tak jak organizatorzy przewidzieli, długie stoły z jedzeniem były pełne tańczących na nich muzyków. Alisa, Julia, Lydia, Veronica ze swoimi mężczyznami siedziały przy stole stojącym najbardziej w rogu sali, zaraz przy głośniku, który nie funkcjonował już za dobrze. Rozmawiali ze sobą bardzo swobodnie, tak jak lubili. Na stole stały dwie butelki po czerwonym winie i taca po koreczkach.

- A wy? U kogo zostawiliście Joan? – zapytała po chwili milczenie Julia siedząca na kolanach Slasha.

- U rodziców Toma. – powiedziała Veronica i wtuliła się w pierś swojego męża – Ależ jest zajebiście…dawno nie byłam na takiej imprezie. Muzyka, picie, gwiazdy…muzyki.

- Prawda, genialnie wam to wyszło! – dodał Keifer gładząc żonę po włosach.

- Mi się ten lokal strasznie podoba – zaczęła Alisa – ale wiedziałam, że te balony pod sufitem to nie będzie mądry pomysł.

- Oj tam, dobrze jest…kolorowo – stwierdziła Lydia. – A gdzie jest Steven, Pandora, Axl i Patti?

- Steven z Pandorą od początku praktycznie siedzą z Aerosmith pod ścianą i piją na umór. A Axl z Patti kręcą się gdzieś z żoną Micka Marsa, z Tommym Lee i jego dziewczyną.

- Czyli, że wszystko jest dobrze. – podsumował Hudson i spojrzał na stół. – Przyniósłbym jeszcze tego wina, dobre było. Chcecie?

- Przynieś – powiedzieli chórem.

 Slash wstał z kanapy i poszedł w stronę nie stratowanego jeszcze stołu z alkoholem. Przedzierał się przez stado bawiących się znajomych, przyjaciół aż w końcu dotarł do celu. Szukał wzrokiem butelki wina które przedtem pili. Nagle coś go zaniepokoiło. Stół zaczął się lekko trząść. ,,Mam zwidy? Czy to…nie. Tylko stół się rusza.’’ – myślał. Wziął butelkę i ruszył w stronę stolika przy którym czekali jego towarzysze. Usiadł, ale nie mógł przestać myśleć o tym co zobaczył. Impreza toczyła się dalej. W pewnym momencie Julia spojrzała na ukochanego.

- Patrz! – szepnęła wskazując na ich stolik.

 Slasha sparaliżowało. Znowu widział, że mebel podskakuje. Alisa, Izzy, Lydia, Duff, Tom i Veronica też to zauważyli. Siedzieli jak wryci i gapili się w stolik. Wstrząsy były coraz mocniejsze. Wszyscy goście zaczęli je czuć i widzieć. Zaczęła się wielka panika i strach. Trzęsienie ziemi? Co się dzieje? Te dwa pytanie padały cały czas. Nagle zgasło światło a muzyka ucichła. Żarty się skończyły, to nie było normalne. Kobiety zaczęły krzyczeć a mężczyźni starali się zachować spokój. Było to jednak bardzo trudne. Nie widzieli zupełnie nic a jedyne co słyszeli to swoje krzyki i spadające pod wpływem coraz silniejszych wstrząsów butelki. Po pięciu minutach wszyscy usłyszeli donośny krzyk kogoś z zewnątrz. Powtarzał się kilka razy a za każdym był coraz głośniejszy i coraz bardziej zrozumiały. Kiedy był na tyle wyraźny, wszyscy usłyszeli jedno zdanie:

Jesteś wszystkim co masz!

 I nagle znikło wszystko.

^^^^^^^^^

 Gunsi i ich żony, dziewczyny stali…w pustce?  Jak nazwać miejsce nie mające podłogi, sufitu i ścian? Nic, tylko biała przestrzeń. Czy byli już tak bardzo pijani? Nagle pod swoimi nogami dostrzegli kartkę. Steven schylił się i podniósł ją. To był list. Otworzył go i trzymał tak, by każdy mógł go sam przeczytać.

Los Angeles, datę każdy z was wymyśli sobie sam…

Do tych, co pukają w drzwi nieba!

Wiem, że zadajecie sobie teraz wiele pytań. Nie wiecie co się stało i czy to się dzieje naprawdę. Cóż, tak moi drodzy. To wszystko dzieję się jak najbardziej naprawdę. To nie jest żaden wasz wymysł, wytwór wyobraźni. Więc co to jest? Odpowiedzi na to pytanie chyba nie ma a jak jest to ja jej nie znam w stu procentach. Ten list ma wam zdradzić część tego, co wydarzy się w najbliższej przyszłości. Ale tylko część, bo reszty dowiecie się z samego rana. Osobiście wam to powiem. Za bardzo się rozpisuję…

Wiecie co się zaczęło pierwszego września roku 1939? Mam nadzieję, że tak. Na pewno tak. Wojna. Czyli to, dzięki czemu możemy się przekonać, że człowiek może być naszym najlepszym przyjacielem jak i naszym katem. To jest prawdziwa maszyna do zabijania, kochani. Wie co robi. Dlaczego piszę o wojnie? Jeżeli umiecie myśleć logicznie to spokojnie się zorientujecie co was czeka. Nagłe wstrząsy, głosy, biała przestrzeń, pustka…wojna.

Dlaczego was to czeka? Muzyka którą uprawiacie jest najpotężniejszym gatunkiem i gatunkiem prawdziwym. Ona zginie. I to już za niecałe dwadzieścia lat. Dziwnie to brzmi, prawda? Tak nie musi być, ale to wszystko leży teraz w WASZYCH rękach. Co musicie zrobić? Nie da się tego opisać. Wszystkiego się dowiecie.

Trudny jest dla was ten list, wiem o tym. Specjalnie tak go napisałam. Musiałam go tak ustylizować. Do zobaczenia rano…

JJ.