XII - Piękna zła po raz drugi

- Witam was po raz kolejny! – zawołał Axl do klubowej publiczności – Mam nadzieję, że jesteście gotowi na niespodziankę! Bez zmian, na perkusji zagra Steven Adler, na gitarze prowadzącej zobaczymy Slasha a na basie Duffa McKagana. I bym zapomniał o moim przyjacielu, gitarzyście rytmicznym – Izzym Stradlinie!

 Tak jak ostatnio, koncert zaczęli spokojną ,,Angie”. Do klubu przyszło mniej więcej tyle samo osób co trzy dni temu. Axl poznał kilka twarzy z poprzedniej publiczności. Pomimo starań nie odnalazł Dizzy’ego. W ogóle nie widział go dziś przez cały dzień. Jedynie to rano, w pokoju. No nic, trzeba było grać dalej.

 Kiedy skończyli ,,I’m Free”, Axl zapowiedział ich nowe dzieło.

- Specjalnie dla was mamy nową piosenkę. Napisał ją Izzy. Pomógł też z melodią. Mamy nadzieję, że uznacie to za dobry kawałek. Zaczynamy, chłopaki!

 Wystartowali z ,,Anything goes”. Za sceną czekała na nich Alisa. Piosenka bardzo przypadła jej do gustu. Stała tak zasłuchana w skrzeczącego rudzielca aż niespodziewanie podszedł do niej Dizzy.

- A co ty tu robisz? – zapytała – Wystraszyłeś  mnie.

- Przepraszam. Tym razem to ja mam dla was list – powiedział i wręczył dziewczynie kopertę – Daj to któremuś z nich jak wrócą. Ja już muszę iść…

- Jak to iść? Gdzie?

- To nie jest miejsce dla mnie. Wracam do Lafayette, do taty. Nie chcę wam przeszkadzać – odpowiedział i ruszył w stronę tylnych drzwi.

 Alisa stała jak wryta. Nie mogła zrozumieć tego co przed chwilą usłyszała od Reeda. Zapomniała o całym świecie. Patrzyła się tylko w drzwi przez które przed chwilą wyszedł Dizzy. Nagle poczuła czyjąś rękę na ramieniu. Odwróciła się. To był Izzy.

- Co się stało? – zapytał Slash i podszedł do Alisy.

- Masz – spojrzała na niego i wcisnęła mu kopertę do dłoni – przeczytaj to.

 Slash popatrzył na kolegów z zespołu a potem na dziewczynę. Otworzył list i zaczął czytać.

- Chłopaki! Zachowuję się jak idiota nie mówiąc wam tego prosto w twarz tylko dając ten głupi liścik, wiem. Ale…mam wrażenie, że tu do was nie pasuję. Odkąd macie zespół, jestem bezużyteczny. Nic nie robię. Trzymam za was kciuki i mam nadzieję, że osiągniecie cel. Ja wracam do swojej codzienności. Będę pomagał tacie. Wujek Adam jeszcze nie pojechał, to się z nim zabiorę. Tym samym vanem którym tu przyjechaliśmy…Może kiedyś będę znany jako pierwszy przewoźnik Guns N’ Roses? Napisałbym coś jeszcze, ale pewnie będziecie czytać to na głos…i tego nie napiszę. Dizzy Reed.

- Jak to pojechał? – zapytał Izzy – Tak nas tu zostawił? O co mu chodzi?

- Nie wiem…szkoda, że wyjechał. Polubiłem go – powiedział Duff i spojrzał na list.

- Dizzy jest genialnym gościem. Nie wiem o co mu chodzi, naprawdę… - dodał Axl – Ale dobrze. Trudno, jego decyzja. Rzeczywiście, mógł się tak poczuć, ale sam chciał tu z nami zostać – spojrzał na Alisę – Mówiłaś, że chciałabyś nam kogoś przedstawić.

- Ach tak! Zapomniałam – wykrzyknęła dziewczyna – Moją przyjaciółkę, Lydię Wagner, DI, chodź.

 Zza rogu wyszła młoda dziewczyna i stanęła obok Alisy. Lydia była nieco niższa i szczuplejsza od przyjaciółki. Miała rude włosy z jasnymi końcówkami. W oczach było widać strach. Czarna koszulka wepchnięta do poszarpanych jeansów i botki na nogach. Ubiór dziewczyny był prosty. Jeżeli chodzi jednak o urodę, była nic nie gorsza od Szwedki.

- Nas rudych jest mało! – zawołał wesoło Axl – Cześć, Lydia.

- Cześć – szepnęła w odpowiedzi nowa znajoma i schowała się za Alisą.

 Axl spojrzał pytająco na wyższą z dziewczyn pytającym wzrokiem. Potem na resztę zespołu. Andbygd dała mu do zrozumienia, że wytłumaczy to później.

- Ja już będę się…zbierać – powiedziała cicho Lydia – wiesz, muszę się jeszcze pouczyć…

- Ok, spoko – odpowiedziała jej przyjaciółka – Masz klucze?

 Ruda pokiwała głową i ruszyła szybkim krokiem w stronę wyjścia.

- O co chodzi? – zapytał Duff kiedy dziewczyna wyszła z klubu.

- Powiem wam to szybko, bo też muszę się zbierać. Lydia jest trochę nieufna jeżeli chodzi o mężczyzn. Mieszka tylko z ojcem który kilka lat temu zostawił jej matkę. Ma 17 lat. Jednak…nie chce dzielić domu z tatą. Dlatego od czasu do czasu pomieszkuje u mnie. Ma tam swój pokój i w ogóle. Dużo pali, żeby zapomnieć o problemach. Słabo się uczy. Zdarza jej się wypić. I z góry mówię, że nie jest Szwedką. Amerykanka czystej krwi – powiedziała Alisa – A teraz i ja spadam.

- A to ciekawe…- powiedział Steven – Pa!

- No…zadzwonię do ciebie później – dodał Izzy i uśmiechnął się do przyjaciółki – Do usłyszenia.

- Oj, pamiętam, pamiętam – powiedziała dziewczyna odwzajemniając uśmiech – Do usłyszenia!

^^^^^^^^^

 O dwudziestej pierwszej Gunsi byli już w hotelu. Slash i Steven grali w kółko i krzyżyk na kartkach przeznaczonych do pisania piosenek. Duff siedział na skraju swojego leżaka i myślał o nowo poznanej dziewczynie. Jeszcze nigdy nie spotkał się z taką osobą. Była od niego zaledwie o rok młodsza. Chciał ją jeszcze kiedyś zobaczyć. Doszedł jednak do wniosku, że to nie będzie jakoś trudne. „Wystarczy poprosić Alisę. A żeby zobaczyć Alisę wystarczy poprosić Izzy’ego…” – myślał.

 W tym samym czasie Axl i Izzy stali przed hotelem paląc papierosy. Kupili je za pozostałości po stu dolarach. Młody Rose miał zamiar wreszcie uzyskać odpowiedź na dręczące go pytanie. Z resztą, pozostałej trójki też.

- Słuchaj Izzy – zaczął Axl – bo my tu czegoś nie rozumiemy…My w sensie ja, Duff, Steve i Slash.

- Jako najinteligentniejszy z naszej piątki postaram się wam odpowiedzieć – zaśmiał się gitarzysta.

- Taaak. Tyle, że to jest takie pytanie na który każdy z nas mógłby odpowiedzieć. Tylko teraz…chcemy żebyś to ty to zrobił.

 Izzy spojrzał na przyjaciela. Wiedział, że to  nie będzie głupie pytanie. Axl był wyjątkowo poważny.

- Chyba nie rozumiem – powiedział – Co masz na myśli?

- Tylko masz się na mnie nie złościć, ok? – zapytał Axl – Chcę mieć pewność.

- No nie bój  się. Słucham.

- Hm…- westchnął rudy - chodzi o Alisę.

- Co z nią? – ożywił się Izzy.

- No…tak zasadniczo to ty z nią. Nie zrozum tego źle. Wiesz, że każdego z nas to spotka. Prędzej czy później.

- Ahaaa – uśmiechną się Stradlin i ku zdziwieniu Axla, nic mu nie zrobił – przejdź do rzeczy.

- Ty nawet nie wiesz jak trudno jest o tym mówić! Jeszcze mi na dodatek. Czy ty…ją…

- Jakkolwiek to zabrzmi – tak. Nie wiem jak, dlaczego i kiedy, ale tak. Zawsze ją lubiłem – zaczął się śmiać – a teraz szczególnie.

- Gdybym miał 6 lat zacząłbym się z ciebie śmiać i krzyczeć, że jesteś głupi, bo się zakochałeś. A teraz powiem ci, że ci zazdroszczę – powiedział Axl i poklepał przyjaciela po ramieniu.

- Dziękuję…A teraz wybacz, ale muszę wykonać ważny telefon. Telefon który nas uratuje, stary.

- To mogę powiedzieć chłopakom?- ucieszył się Axl - Przed czym nas uratuje?

- Przed ulicą. Czy możesz…- wahał się Izzy – No…nie wiem.

- Zgadzasz się! Dzięki! – zawołał Axl i wbiegł do hotelu przewracając przy tym jakiegoś mężczyznę.

 Potem było już tylko słychać okrzyki z pierwszego piętra. Stradlin popatrzył się na ich okno.

- Idioci! – wykrzyczał śmiejąc się.

- Ale to ty się zakochałeś! – wydarł się przez okno Steven - Taki z ciebie przyjaciel?

 Izzy uśmiechnął się sam do siebie i wybrał numer do Alisy.

          ______________________________________________________

                               Co powiecie na ankiety dotyczące opowiadania?