Another day in Paradise

Zdaję sobie sprawę, że to co jest pod spodem może być nudne, ale z punktu widzenia osoby, która wie co jest dalej - nie skreślałabym tej historii. Ona jest zupełnie inna od tego, co pisałam do tej pory. Nie dość, że inna - to jeszcze lepsza. Cierpliwość popłaca, tak?

Wróciłam znów, witam zatem. Witam i zapraszam na wstęp do

,,Another day in Paradise''

* *** *

,,I believe in woman, my oh my

I believe in lovin', my oh my

Don't a women need a man

Try and catch one if you can

I believe in woman, my oh my''

***

 Mieliście kiedyś taką dziwną potrzebę albo chęć spisania gdzieś swoich myśli, opisania chwil, których nie chcielibyście zapomnieć, uwiecznić w jakikolwiek sposób coś z waszego życia? Ja tak mam teraz, miałam zawsze i pewnie mieć będę, bo zauważyłam, że zamiast wyrastać z tego, to wdrążam się w to jeszcze bardziej i w dodatku mam jeszcze chęć wciągnięcia w to innych, więc bardzo cieszy mnie fakt, że mi się udało. A wiecie, dlaczego to robię? Ja też nie, ale mam kilka podejrzeń. Po pierwsze, mam nieco inną mentalność i charakter, ona też. Po drugie, nie jestem tępa i na taką nie wyglądam nawet, dlatego nie rozumiem napalonych kretynów, którzy tak myślą, ona zresztą też nie. Po trzecie, interesuję się w sumie też czymś, na co nie wyglądam może. Ona też. I tak można wymieniać dalej, po czwarte, piąte, ósme, pięćdziesiąte i więcej. Ale na co to komu jest, wystarczy wam tylko to, że powiem, że ja i ona jesteśmy inne, jesteśmy wyjątkowe, jesteśmy zajebiste, jesteśmy perłami w tym społeczeństwie i zawsze nimi byłyśmy, pewnie też będziemy. I pierwszy raz wam wspomnę i oznajmię – nie, to nie jest narcyzm. To jest czysty obiektywizm, lub odbicie w prawdzie, jak wolicie. Ktoś mi kiedyś powiedział, że obiektywizm nie istnieje, lepiej używać właśnie ‘odbicia w prawdzie’, więc tego się trzymajmy.

 Kim jest ‘ona’? Ona jest moją siostrą - Veronicą. Choć kiedy stoimy obok siebie to…w zasadzie nawet po pijaku trudno jest powiedzieć, że jesteśmy do siebie podobne. Przynajmniej jeśli mówimy o wyglądzie (którym się różnimy w prawie stu procentach, ale i tak jesteśmy hojnie obdarowane urodą). Mogłabym o niej powiedzieć więcej, ale na pewno sama chętnie to zrobi, zresztą mówi stosunkowo dużo, więc nie będzie to dla niej problemem. Dla mnie mówienie też jest niczym trudnym, wiem, że czasem już przeginam, ale co zrobić, jak tak mam?

 Tyle wystarczy z takiego czysto filozoficznego pieprzenia, przecież nikogo to nie obchodzi. (Mnie obchodzi, ale cicho, dobra.)

 Generalnie, to sam pomysł zrodził się we mnie w ’68, miałam niecałe 10 lat. Znalazłam jakiś stary zeszyt, zaczęłam w nim pisać i wyszło tak, że piszę do dziś, mimo, że jestem o wiele starsza. Siostrę chciałam do tego przekonać, ale mi nie wyszło.  To znaczy wtedy nie, bo teraz będzie tu truć o swojej egzystencji razem ze mną.

• PO CO?

 A czemu nie? – pomyślałam. Nie wyobrażacie sobie tak kobiet, które pracują jak my i wyglądają jak my. Wspominałam o perłach. Ludzie, którzy poznali nas zawsze mówili, że jesteśmy cenne i wartościowe. Mamy godność, mamy honor, mamy cele i siłę. Staramy się przynajmniej. Gracja i klasa, oczywiście. Dlaczego?

 Jest rok 1984, my żyjemy w centrum Los Angeles, otoczone przez młodych, którzy chcą dorosnąć szybciej, przez pijanych i nagrzanych, którzy po prostu ‘łapią chwilę’, przez niespełnionych muzyków, w których wciąż tli się nadzieja, przez panienki, które chętnie pobawią się z twoim mężem, kiedy ty jesteś w pracy albo w domu z dzieckiem czy kimkolwiek innym, przez dilerów, którzy tylko czekają aż zaczniesz im płacić grubą kasę za szczęście, które zgubi cię w rezultacie. Żyjemy w pieprzonym świecie, który jest przepełniony przez głupców, nie wiedzących, czego chcą a samo życie trwa tu krótko, czasem nawet myślę, że jak dożyje się tu do trzydziestki, to potem już będzie dobrze. To jest smutne, ale prawdziwe. Życie tu jest kolorowe, ale kiedy stracisz umiar, to ta farba blaknie i nie ma już nic. Wtedy to już chyba się tułaczą, byle do śmierci. Ale z drugiej strony, to ich wybór, niech robią co tam sobie chcą, mi nic do tego. Jedynym moim celem jest opisanie tego życia z innej perspektywy, nie z punktu widzenia ćpuna i wiecznie nieogarniętej pseudo gwiazdy. Z punktu widzenia kobiety, która stara się trzymać poziom i grację na miarę lat osiemdziesiątych. 

 Cnota, hm...?

 ***

  Prawda jest taka, że nas wyzywają od wrednych, zacofanych, dzikich, nienormalnych i innych. Śmieszne to jest tylko do czasu, serio. Ileż można. Nie rozumiem mentalności jakiejś połowy dzisiejszych lasek, moich rówieśniczek. Jak można pierdolić się z każdym ładnym facetem, którego spotkało się pół godziny wcześniej przy ladzie w jakimś klubie? I tak co noc na przykład. O co chodzi, dlaczego tak robią? Nie rozumiem jeszcze…zresztą, nie teraz o tym. Nie rozumiem wielu rzeczy, które mnie otaczają. Przynajmniej mam to szczęście, że dorastałam w latach siedemdziesiątych. Mogłabym urodzić się kilka lat wcześniej i mieć w nich tyle lat, ile mam teraz, tak na dobrą sprawę. Co prawda tu, gdzie żyję nie jest mi źle, ale czasem ten ‘klimat’ mnie przerasta. Przytłacza, gubię się. Nie ma tu gdzie uciekać, w nocy jest gorzej niż w dzień, neony oślepiają, pijani ludzie chodzą jakby na ulicy byli tylko oni. Nocą to miasto jest trochę jak dżungla a my zwierzętami w niej. Alice pod koniec scharakteryzowała świat, do którego należę, należymy. Brzmi to śmiesznie, naprawdę brzmi śmiesznie. To brzmi jak absurd, ale tak jest. Niestety chyba. Ja rozumiem, że można się bawić. Że można się napić, zapomnieć czasem. Ale to ma być rozrywką, no na litość boską. Jak tak można żyć?

 Nie wiedzieć, gdzie się mieszka i czy w ogóle gdzieś. Nie wiedzieć z kim się spało i dlaczego. Nie wiedzieć, co się robiło i kiedy. Nie wiedzieć, dlaczego tak – nie inaczej. Jak do cholery można w taki sposób tracić świadomość z własnej woli?

 Nie wiem, dlaczego nie chciałam pisać, kiedy Alice siedziała za ścianą i kończyła pięćset sześćdziesiątą dziewiątą kartkę z jednego dnia. Chyba po prostu mi się nie chciało tego tak obrazowo opisywać, bo przemyśleń i swoich uwag do otaczającego mnie świata miałam od zawsze niemało. Czepiam się wielu rzeczy, co denerwuje innych, ale co mam zrobić, skoro również mam tak? Trzeba się z tym pogodzić i albo kochać mimo tego – albo odejść. Nie chcę łaski i niczego na siłę przecież.

 Ale wracając do ogólnego opisu tego wszystkiego, hm…jesteśmy perłami? My? Perłami? Kurwa, nawet i perłowymi diamentami możemy być. To jest prawdziwe, my naprawdę się wybijamy. My naprawdę mamy inteligencje o wiele większą od tych nieludzko bardzo wypchanych i napompowanych cycatych lasek, które zaliczyłabym do podludzi. Przeraża mnie to, po co one są? Dobra, mniejsza już z tym. Zawsze takie były i pewnie będą, prostaka na diament nie stać.

 Ta przemowa nie prowadzi donikąd. Wiecie, po co ona jest? Bo chcemy tutaj rozpocząć kilka myśli, powiedzieć coś o tym, dlaczego je w ogóle rozpoczynamy i wytłumaczyć skąd w nas jest tyle ‘zawyżonej’ samooceny. Jakie to jest żałosne, ona wcale nie jest zawyżona. Chcemy w was obudzić ciekawość do zapoznania się z pięknym, prostym-krętym życiem kobiet, które pewnymi ikonami mimo wszystko się stały. I to nie dlatego, że mąż jest sławny, no proszę was. Niektóre bazują na cudzym majątku i sukcesie, ale niektóre po prostu do sukcesu własnego wykorzystują to, co mają i umieją. Wybór do nas zależy przecież. 

No i my wybrałyśmy dobrze.

 ***

- Chcemy tylko powiedzieć, że każde życie jest wyjątkowe.

- Że każde jest historią.

- Każde marzenie ma sens.

- Każda myśl po coś jest.

- Każde zdarzenie coś wnosi.

- Każda sytuacja czegoś uczy.

- Nie trzeba zatruwać sobie umysłu używkami, by działo się Coś.

- Trzeba umieć mózgu użyć i bez tego.

- Życia nie łapie się poprzez zapadanie się w nałogi.

- Nałogi zabijają.

- Życie ma sens, kiedy świadomie przemija.

- Wtedy się żyje.

- Jesteśmy czyste, jesteśmy inteligentne, cywilizowane, tradycyjne.

- W zasadzie jesteśmy prawdziwymi kobietami.

- Miałyśmy trochę takie 'typowe dzieciństwo', potem typowy wir nastoletnich problemów i buntów. Ojciec, matka, macocha. To już dłuższa historia. 

- Fałszowanie dokumentów, wykręcanie się od zobowiązań, ucieczki.

- Praca niby banalna, ale to dzięki niej znalazły się i miłości.

- Nie wiedziałam, że tak potoczy się moje życie. Nie wiem, jak toczyć będzie się dalej.

- Ja też nie, choć gdy miałam 13 lat, to uznałam, że jest kurewsko nudne i będę nikim. Żałuję.

- To wszystko brzmi jak brzmi, ale nie skreślajcie nas. Pokażemy wam nasz świat z naszej perspektywy.

- Nie wiecie jak to jest, kiedy stoisz niby na równi z innymi, ale tak naprawdę dzieli was kanion i ty tylko patrzysz jak po kolei spadają w dół. Podczas gdy dla ciebie droga do tego, czego szukali oni jest przejrzysta jak nigdy.

 * *** *

Nie byłabym sobą, gdybym nie poprosiła o jakikolwiek znak, że ktoś przeczytał. Na komentarze chyba liczyć przestałam, więc pozostały reakcje.

Z góry dziękuję.