Epilog: Civil War

Właśnie w tym miejscu zakończymy. Witam was w epilogu drugiego opowiadania. Co chciałabym tu zawrzeć, w tym co właśnie czytasz, mój drogi czytelniku? Chciałabym w pierwszej kolejności podziękować przede wszystkim Wam. Za to, że byliście ze mną, że czytaliście, czekaliście na nowe rozdziały i co najważniejsze - komentowaliście. Tutaj oczywiście również proszę o komentarz. Bo to koniec Civil War. Chciałabym też podziękować Lidzi, która była pomysłodawczynią naszej rudej bohaterki, żony Duffa - Lydii. Ona wykreowała jej postać w dziewięćdziesięciu procentach i za to dziękuję. Dalej, chciałabym też podziękować tym, co komentowali tak, że zapamiętam na to bardzo długo. Rose, gwiazda.rocka, Carlie Bon Jovi (dawna Paradise_City), Duzzylash, Ninde i na pewno ktoś jeszcze, ale wypisując nie jestem w stanie się wymienić wszystkich. W każdym bądź razie - bardzo wam dziękuję i mam nadzieję, że zostaniecie ze mną w następnym opowiadaniu. Jego fabuła znajduje się TUTAJ.

I chyba nie pozostało nic więcej jak tylko zaprosić do lektury, więc...zapraszam.

***

Houston, 16 maja 2010r.

Ten list.

 Dwudziestego piątego listopada dwutysięcznego dziewiątego roku świat dowiedział się, że Ronnie James Dio ma raka. Jakież to dziwne uczucie widząc, że fani przeżywają tą informację bardziej ode mnie, chorego. Wmawiano mi, że muszę zacząć z tym walczyć. Pod ich namową zacząłem. Ale na co to było, skoro teraz leżę w szpitalnym łóżku? Zegarek wskazuje pierwszą dwadzieścia. Jestem słaby. Czuję, że od tygodnia słabnę. Najpierw z dnia na dzień, a teraz z godziny na godzinę, minuty na minutę. Piszę list. Piszę sam do siebie, nikt inny już nie byłby w stanie go przeczytać. Ręka trzęsie mi się tak bardzo, że aż trudno jest mi pisać. Ale piszę. Po co? Dobre pytanie. Wciąż pamiętam, że kiedyś…widziałem jak Jim Morrison zarzucał Janis Joplin, że przeczytała jego list. List, który Jim napisał do siebie. Mówił, że to pomaga, że czasem nikt nie zrozumie ciebie lepiej…niż ty sam. Ale gdzie ja widziałem Jima Morrisona kłócącego się z Janis Joplin? Nie był to koncert. To było jakby we śnie, ale najbardziej świadomym śnie jaki mógł istnieć. Oni byli już duchami, a ja żywym i prawdziwym mężczyzną. Jeszcze silnym. Byłem ich mentorem…cóż za fikcja. A może i nie? Ale nie tylko nasza trójka tam była. Tam były prawie wszystkie zespoły i ci, co występowali indywidualnie w latach osiemdziesiątych i wcześniejszych. Walczyli. Walczyli za sprawę muzyki rockowej i metalowej. Walczyli, by przetrwała i nie zginęła nigdy. To ja byłem pomysłodawcą tego wszystkiego. Rozmawiałem z martwymi jak równy z równym, ale wiedziałem, że oni uważali mnie za swojego przywódcę. Ale…po co to było? Dlaczego dopiero teraz przywlekam sen sprzed ponad dwudziestu lat? Dlaczego nigdy wcześniej o nim nie myślałem tak jak tu i teraz…?

 Czuję, że umieram. Czuję, że to koniec. Już nie mam siły. Czas najwyższy odejść stąd i spotkać naprawdę Jima Morrisona i Janis Joplin. Jak i całą resztę. Całe życie mam przed oczami. Wszystkie koncerty, twarze wszystkich fanów. Występy na wszelakich festiwalach muzyki metalowej i nie tylko. Koncerty, które supportowali ci nierozgarnięci idioci z Mötley Crüe. Wykonanie ,,Smoke On The Water’’ u boku Iana Gillana. Koncert z udziałem niesamowitej kobiety jaką jest Doro Pesch. Wszystko to pamiętam. Ale już nic więcej nie będzie. Koniec.

 Nie pozostało mi już nic. Najgorsze będzie patrzeć na tysiące fanów, którzy dowiedzieli się o śmierci swojego idola. Dla niektórych nawet i…Boga. Ale nie pozostało już naprawdę nic. Uśmierzyć swój ból mogę tylko odchodząc z tego świata do świata wiecznego. Ja ich nigdy nie zostawię. Prawdziwe szczęście da mi fakt, iż ludzie nadal będą słuchać tego co stworzyłem z Rainbow, Elfem, Black Sabbath i w końcu z Dio. Więc koniec.

 Dziękuję Ci, Ritchie. Ritchie Blackmore i Ronnie James Dio. Stwórcy Tęczy. Wierzyliśmy, że złapiemy tęczę. Złapaliśmy, przyjacielu. Dziękuję, Ritchie.

,,The time has come
He must be undone
By the morning

Many times before
The tyrants opened up the door
Then someone cries
Still we close our eyes
Not again’’

Ronnie James Dio,

 a dla prawdziwych…Ronald James Padavona.

 Dziękuję, przyjacielu. Dziękuję…

^^^^^^^^^

 Alisa siedziała nieruchomo na kanapie i patrzyła tępo w stronę telewizora. Obok niej leżała przewrócona szklanka, z której wypływała wciąż woda tworząc równocześnie sporą plamę na czarnej poduszce. Szwedka spojrzała wolno w stronę zegarka. Była prawie osiemnasta, czyli, że wkrótce powinien wrócić Izzy i wraz z nim resztą zespołu wraz z żonami i dziećmi. Kobieta wzięła głęboki wdech i zamknęła oczy. Przypomniała sobie jak w dwutysięcznym była na koncercie Dio w Oslo. Ona, Lydia, Julia, Patti, Pandora, Gunsi…wszyscy. Przypomniała sobie jak nie raz i nie dwa zamykała się w pokoju w celu odetchnięcia i słuchała Rainbow. I nagle to wszystko się urwało. Odszedł idol, odszedł…Bóg. Łza spłynęła jej po policzku i nagle usłyszała, że ktoś wszedł do domu. Spojrzała w stronę drzwi. Po chwili podbiegł do niej dwunastoletni Robert, najmłodszy syn Slasha i Julii. Patrzyła w jego ciemne oczy i dostrzegła w nich kryjące się pytanie ‘Ciociu, dlaczego płaczesz?’. Przeniosła wzrok na stojących dalej. Czternastoletnia Caroline, najmłodsza córka Axla i Patti mówiła z kolei coś do rozkojarzonego wujka Stevena. Alisa znów przymknęła oczy. Widziała jak w latach osiemdziesiątych rudzielec tracił głowę dla małej Cyndi. Teraz jego mała Cyndi ma prawie trzydzieści dwa lata i razem z mężem mieszka gdzieś w okolicach Nowego Jorku, czyli na drugim końcu Ameryki. Widziała też uroczych chłopczyków Duffa i Lydii, Briana i Rogera. Teraz chłopcy mają po trzydzieści trzy lata, mieszkają z żonami w dzielnicy Westwood, w Los Angeles. Widziała też dziewiętnastoletnie bliźniaki Stevena i Pandory. Uroczą Karen, która wygląda teraz dokładnie tak jak matka w latach osiemdziesiątych i szalonego Sebastiana z charakterem ojca. Wszyscy mieli dzieci z wyjątkiem niej. Ona nie mogła. Nie miała dzieci. A teraz straciła i swoją gwiazdę…

- Hej, Alisa, co jest? – spytała ruda siadając obok wieloletniej przyjaciółki.

- Jak to…? – spytała z niedowierzaniem. – Nic nie słyszeliście? Nie wiecie co się stało?

- Nie, jakoś jak siedzieliśmy przez cały boży dzień w domu Adlerów czekając aż Axl i Patti wrócą z Nowego Jorku to się jakby odłączyliśmy od świata – uśmiechnęła się. – A dlaczego nie pojechałaś z nami?

- To lepiej posłuchajcie sobie wiadomości – szepnęła wstając  z kanapy i poszła do do kuchni zostawiając równocześnie przyjaciół i ich dzieci samych sobie.

- Włącz te wiadomości – powiedział Duff siadając obok żony.

 Lydia spojrzała na zdezorientowanych przyjaciół siadających dookoła niej i odkładając mokrą poduszkę włączyła wiadomości. Zobaczyli w nich fragment koncertu. Najpierw nie wiedzieli czyjego, ale po chwili dojrzeli Ronnie’go. Chwilę potem na ekranie pojawił się urywek z koncertu Rainbow i potem Black Sabbath.

- ,,Dziś pękło mi serce. Ronnie odszedł o godzinie siódmej czterdzieści pięć rano w dniu szesnastego maja. Przed jego spokojną śmiercią zdążyła pożegnać go rodzina i wielu przyjaciół. Wiedział jak bardzo go kochaliśmy. Bardzo doceniamy okazane nam wsparcie i miłość. Proszę o kilka dni prywatności, abyśmy mogli uporać się z tą straszą stratą. Wiedzcie, że Ronnie kochał Was wszystkich, a jego muzyka będzie żyła wiecznie". Tak napisała żona zmarłego dziś rano wokalisty na stronie muzyka. Przypomnijmy, że Ronnie James Dio zmarł z powodu raka żołądka, miał sześćdziesiąt siedem lat – powiedziała kobieta prowadząca wiadomości po czym na ekranie pojawił się kolejny fragment koncertu.

- Co… - wyksztusił Axl i spojrzał na siedzących dookoła. – Dio nie żyje? Czy to są, kurwa, jaja jakieś?

- Z takich rzeczy się nie żartuje – szepnął najmłodszy Hudson i pobiegł za Alisą do kuchni.

- Robert! – krzyknął za nim Slash, ale uświadomił sobie, że nic to nie da. Dla wszystkich z nich było to trudne, bo szanowali Dio jak mało kogo. Ale oni są dorośli i wiedzieli, że prędzej czy później to nastąpi. Robert był jeszcze młody, a Ronnie był jego ulubionym wokalistą i kochał tego człowieka. Pokój młodego był cały w plakatach Dio, Rainbow i Black Sabbath z okresów płyty ,,Heaven And Hell’’.

- Nie wiem co powiedzieć – powiedziała wolno i cicho Lydia. – Przecież on…

- On nie umarł – powiedziała po chwili wahania Pandora. – On…jest, ale…

 I milczenie.

- Ciocia ma rację – powiedział po niemalże półtora godzinnej ciszy Robert, który właśnie wszedł do salonu.

- Proszę?

- Mówię, że masz rację. On nie umarł. On tutaj jest, z nami. On nas kocha. Tak samo jak my jego. On jest nadal, tylko już nigdy nie wystąpi na żywo. Może dlatego, że nie otrzymywał takiego szacunku jaki mu się należał? Może dlatego, że świat zaczęła ogarniać era zmutowanego popu? Ciocia Alisa też bardzo mądrze powiedziała taką jedną rzecz…nawiązującą bardzo do mnie i do takich jak ja i ona. Do tych, co uważali go za największą inspirację.

- Co powiedziała? – spytał Izzy podchodząc do młodego.

- Zacytuję… ,,Kiedy poznałam Rainbow i głos, osobowość Ronnie’go, miałam wrażenie, że wygrałam życie. Ale chyba je straciłam, gdy dowiedziałam się, że Dio nie żyje. Od zaledwie parunastu godzin’’.

- Zawsze miała takie myśli – uśmiechnęła się Julia.

- Miałam i będę mieć – odparła Szwedka wchodząc do salonu i stając obok Roberta. – Ronnie był dla mnie kimś. Największą inspiracją, zaraz obok Stonesów. I bardzo wam dziękuję za to, że kiedyś dostałam na urodziny bilety na koncert w Oslo. Dziękuję, że byliście ze mną. I dziękuję chłopakom, że załatwili możliwość porozmawiania z nim osobiście.

- Że też musiałem być taki mały – fuknął Robert poirytowany faktem, że jego rodzice byli na koncercie Dio podczas gdy on już żył.

- Nie przejmuj się – powiedział po chwili milczenia Duff – masz to szczęście, że twoi rodzice jak i wujowie, ciotki, chuj, że dobrani…

- McKagan, słownictwo – upomniała męża Lydia.

- No przecież wiesz, że już znał to słowo. Ale jak mówię, młody, wiedz, że jak będzie możliwość i potrzeba poznania cię z kimś kogo słuchasz, lubisz, kochasz, wielbisz to wystarczy powiedzieć. Jak staruszkowie się nie zgodzą to zawsze możesz dać znać wujkowi Michaelowi.

- Komu? – spytał chłopiec.

- Widzisz, twoje imię sceniczne zjadło prawdziwe – zaśmiała się Patti.

- Chodziło o mnie – zwrócił się do Roberta. – Wiesz, tak się składa, że to zajebiste imię, którym posługuję się na co dzień nadałem sobie sam, normalnie jestem Mich…

- Michael Andrew McKagan, wiem. Wyłączyłem się na chwilę – speszył się chłopiec.

- No właśnie. Więc wiedz, że masz we mnie wsparcie.

- A jakbyś chciał pogadać o twórczości Dio w Rainbow, Black Sabbath czy gdziekolwiek indziej, to wiesz, że ja zawsze chętnie - uśmiechnęła się Szwedka.

- W rodzinie też masz wsparcie, kochanie – powiedziała Julia i spojrzała na potakującego Slasha.

- Masz wsparcie w nas wszystkich, jesteśmy jedną, wielką rock n’ roll’ową rodziną – wtrącił z entuzjazmem Steven.

- Jesteśmy już nią dwadzieścia pięć lat. W tym samym składzie. Były wzloty i były upadki. Ale jesteśmy – podsumował Izzy i położył rękę na ramieniu pozytywnie zaskoczonego młodego Hudsona.

- Było nas pięciu przeciwko całemu światu. I tak już pozostanie – i to było zdanie kluczowe. Wypowiedziane przez autora słynnego cytatu. Wokalistę, który zajął miejsce za Ronnie’m Jamsem Dio na liście stu najlepszych wokalistów wszech czasów. I tym samym zdaniem zakończył wszelkie wizje, schizy. A złe wspomnienia zaczęły na dobre znikać. Bo w końcu mieli siebie nawzajem.

 Wielka rock n’ roll’owa rodzina.

^^^^^^^^^

- Umarł – szepnęła nie wierząc w to co chcąc nie chcąc słyszała od rana.

- Umarł – potwierdził jej towarzysz i uśmiechnął się lekko.

- I z czego ty się cieszysz?

- A czemu nie? Ludzie i tak oddawali mu za mały szacunek. A teraz będziemy mogli z nim być do samego końca. Wielka trójka, Janis.

- Ależ teraz również mogliśmy, z tym wyjątkiem, że nas nie widział.

- Widział nas, nie pamiętasz tego co było pod koniec lat osiemdziesiątych?

- Tego nie było, Jim…

- Nawet nie udawaj. Wiesz, że tak tłumaczyć mogą to sobie ci żywi. Że to był sen czy cokolwiek innego. Duchy nie śpią, więc nie oszukuj się.

- Niechętnie przyznam rację…więc co teraz?

- Teraz przywitajcie się ze starym znajomym – powiedział bardzo dobrze znany im głos.

- Witaj, tym razem w szeregach...naszych – powiedział Jim i spojrzał na towarzyszkę.

- Tak jak powiedziałeś…teraz jesteśmy razem.

- Na zawsze – potwierdził Ronnie. – Tak powiedziałem i tak będzie.

- Więc co teraz? – Janis  powtórzyła pytanie.

- Wieczność. Wszystko i nic. Nie ma się już nad czym zastanawiać. Życie się potoczy samo.

- Ale…

- Życie trwa nadal, przyjaciele. To, że już nie ziemskie nie znaczy, że żadne.

,, My hands are tied 
For all I've seen has changed my mind 
But still the wars go on as the years go by 
With no love of God or human rights 
'Cause all these dreams are swept aside 
By bloody hands of the hypnotized 
Who carry the cross of homicide 
And history bears the scars of our civil wars’’

Zatem sen - czy jednak prawda?

Koniec,

do zobaczenia

w już zupełnie innym,

a tym samym świecie.

Świecie, w którym

wygrywa silniejszy.

W świecie, w którym

rock n’ roll znaczy

więcej niż

wszystko.