VII – Ten list.

Isbell1012: Cóż, nareszcie się pojawił. Jest w nim dużo dialogów, ale muszą tu być, bo są ważne. Mam nadzieję, że się spodoba i nie będziecie zawiedzeni. Ponad to jutro powinien pojawić się nowy rozdział na Fontannach. Przepraszam za wszystkie błędy, ale sprawdzałam to późno i mogłam czegoś nie zauważyć. Zapraszam do lektury.  

Dwójka mężczyzn w mundurach wojskowych zapukała do drzwi domu. Tego samego gdzie paręnaście dni temu obudzili się Gunsi. Drzwi otwarła im ta sama mało rozmowna kobieta. Mężczyźni weszli do środka i usiedli przy stole kuchennym.

- Krystynko, oni tutaj są? – zapytał jeden z nich i spojrzał na kobietę.

- Ależ skąd! Ostatnio byli tu z tydzień temu…nie wiem czy jeszcze się zjawią – odparła zaskoczona pytaniem bruneta. – A czemu pytasz?

- Szukamy ich oraz całej tej barwnej armii – wyjaśnił drugi z nich, czarnowłosy.

- A na co wam oni akurat teraz?

- Kazano nam do nich pójść i zobaczyć jak sobie radzą…może weźmiemy kilku z nich z okopu… - rozmyślał brunet. – A wiesz może gdzie są? To znaczy, gdzie mają ten swój okop.

- Oczywiście, że wiem! A panowie wiecie może…dlaczego oni tu są…? – zapytała niepewnie.

- Nie do końca, to wie tylko nasz dowódca.

- Ale coś wiecie.

- Coś tak…

- No mówcie, proszę! – nalegała.

- Większość jest zza oceanu, z Ameryki – zaczął czarnowłosy i spojrzał na swojego kolegę. – Rzekomo wyglądają tak jakby przybyli z przyszłości, widziałaś ich, prawda?

- Och tak! Są niesamowici! Ci mężczyźni mają długie włosy, takie jak ich narzeczone! A inni mieli nawet twarze przyozdobione czarnymi kreskami na policzkach albo takie nieuczesane włosy! – Krystynka była wyraźnie podekscytowana wyglądem cudzoziemców. Spojrzała na zaskoczonych mężczyzn.

- Imponujące…ale, wracając do tego o czym mówiłem…

- Proszę, dalej! – poganiała go.

- Spokojnie. Z tego co zrozumiałem, przywiodła ich tu wokalista, której imienia nie pamiętam i jest ona pozytywną i zakręconą osóbką. Mało tego, takich jak ona jest więcej, bo chyba trzech. Ale nie powiem nic więcej, bo nie mam zamiaru wprowadzać cię w błąd, moja droga.

- Niesamowite! – pisnęła.

- Rzeczywiście, ale teraz to my mamy pytanie…powiesz nam gdzie oni są?

- Pewno, to nawet nie jest tak…daleko – powiedziała po czym w skupieniu i z precyzją opisała mężczyzną jak najszybciej dojść do okopu w którym dzielnie walczyła ta jakże barwna armia.

^^^^^^^^^

- Ktoś idzie… - mruknął Axl i spojrzał na czuwającego obok Izzy’ego. Czarnowłosy zwrócił głowę w tą samą stronę co rudzielec, by móc dostrzec to co lekko zaniepokoiło jego przyjaciela.

- Nawet dwie osoby – dodał Stradlin. – Strzelać?

- Nie wiem…nie wyglądają na wrogów.

- Niby racja, idą prosto w naszą stronę, nie chowają się po krzakach…

- Iść po Adlera?

- Ja pójdę.

- To idź, tylko tak w miarę szybko.

- Jasne – powiedział idąc pewnym krokiem w stronę gdzie powinien być Steven oraz Slash. – Steve? – zaczął niepewnie kiedy tylko znalazł się wystarczająco blisko blondyna.

- Hm? – mruknął powoli Adler odwracając głowę w stronę Izzy’ego. – O co chodzi?

- Możesz ze mną pójść? Dosłownie na pięć minut, Slash sobie poradzi…

- Teoretycznie to mogę, ale o co chodzi?-  powtórzył pytanie.

- No chodź po prostu! – Izzy chwycił Adlera z rękę i szybkim krokiem ruszył w stronę gdzie pozostawił Axla.

 Kiedy doszli, zobaczyli, że rudzielec rozmawia z dwoma mężczyznami jak gdyby nigdy nic. Izzy i Steven zadawali sobie jedno pytanie: kim oni są? Stali chwilę i patrzyli na nowych. W pewnym momencie jeden z nich, ten brunet zauważył stojących na uboczu.

- Steven Adler? – zapytał unosząc brew.

- Tak…a pan…owie to…? – powiedział wolno perkusista i spojrzał przenikliwie na mężczyzn.

- Wasi sojusznicy! Eryk i Wiktor.

- Aha – uspokoił się i zastanowił się nad kolejnym pytaniem. – W jakim celu postanowiliście nas…uhm…odwiedzić?

- To jest właściwe pytanie, Steven, o ile można się tak zwracać.

- Można, spokojnie. Więc? – dopytywał.

- Więc…hm, moglibyśmy pomówić o tym na osobności? To ważne.

 Steven spojrzał zaskoczony na Eryka i jego towarzysza. Nie miał pojęcia dlaczego i po co ci panowie tu przyszli i dlaczego chcą z nim rozmawiać na osobności. Przeniósł wzrok na zdezorientowanego Axla a potem na stojącego obok, chyba zamyślonego Stradlina. Znów na mężczyzn. Pokiwał twierdząco głową i ruszył w ich stronę z nadzieją wyjaśnienia tej całej sytuacji.

^^^^^^^^^

- Duff?

- Tak, Sandra, posłuchaj mnie.

- Co cię stało…?

- Obiecasz mi jedną, jedyną rzecz?

- Nie rozumiem…

- Obiecasz?

- No…tak. Ale co się stało? Dlaczego nie jesteś w okopie? Jak się mają chłopaki? A Jeff?

- Co się stało…no…więc…ja…on…my…matko…

- Duff?...

- Ehm, ja nie umiem ci tego powiedzieć, ale spróbuję…Jeff…on…on nie żyje.

- Pro…proszę? McKagan, żartujesz sobie ze mnie? Bawi cię to do cholery?!

- Nie żartuję. Został zastrzelony…i…

- Nie. Nie, nie NIE! Co ty pierdolisz?! Przestań się błaźnić, nie wierzę ci!

- Nawet nie wiesz jak bardzo chciałbym żartować…

- A..a…AAA! KTO MU TO ZROBIŁ?!

- Błagam, nie ka…

- KTO MU TO ZROBIŁ PRZEROŚNIĘTA BLONDYNKO?!

- Niemiec…i…i…

- I?!

- I W PEWNYM SENSIE JA!

- C-co…?

- Niepotrzebnie tam szedłem wtedy, mogłem zostać i wszystko byłoby dobrze…

- Mój narzeczony nie żyje przez ciebie…?

- Ale ja naprawdę…

- Niemożliwe…no przecież ja się zabiję…!

- Nie mów tak, przepraszam…

- 'Przepraszam' nikomu życia nie wróci!

- Sandra…nie możesz…

- Nie?

- Przestań…

- Nie?

- Sandra…

- TO PATRZ.

- NIE MOŻESZ, NIE, STOP!

 Ale było już za późno.

^^^^^^^^^

16 września 1939

Ten list.

 Zostałem poproszony przez nijakiego Eryka i jego towarzysza Wiktora o napisanie tego listu. Nie powiedzieli mi dokładnie co ma w nim być, dlatego sam się nad tym zastanowię i wykorzystam to co mi zdradzili…mało tego będzie, ale muszę to napisać…Dlaczego?

 Nieco ponad dwa tygodnie temu zostałem wybrany na przywódcę drugiej grupy. Chyba tej najliczniejszej. Wiedziałem, że zostanę wybrany, nie wiem skąd, ale to chyba nie sprawka Janis…moja Pandora tak uważa i raczej ma rację. Jako jedyny myślę tu naprawdę trzeźwo, więc chyba dobrze się sprawuję w roli…przywódcy.

 Nie wiem dlaczego (znowu nie wiem…) tylko ja się nie boję. Naprawdę. Patrząc na moich przyjaciół widzę strach i przerażenie…ból. Patrząc na swoje odbicie widzę determinację i…rozwagę. Można widzieć rozwagę? Ja widzę, więc może i można. Eryk zasugerował mi opisanie kilku z Moich Najlepszych…chyba tak zrobię.

Slash – zaraz na początku pokłóciliśmy się. Ale wiem, że działał wtedy pod wpływem nerwów i strachu…nie czułem tego, ale rozumiem mojego przyjaciela. On taki był zawsze, od najmłodszych lat. Ale mnie takiego chyba nie znał, ja sam nie znałem takiego siebie, chociaż wiedziałem, że coś się we mnie kryje.

Duff – jest mu teraz cholernie ciężko, martwię się o niego. Uważa, że spoczywa na nim ciężar…oskarża się o śmierć Jeffa LaBara. Nie do końca słusznie. Chociaż nie mam pojęcia co mu…strzeliło do głowy (nie podoba mi się to wyrażenie) kiedy szedł tam, gdzie powinien być TYLKO Glam.

Izzy – nie okazuje emocji, ale we wnętrzu krzyczy. Martwi się o wszystko, to do niego nie podobne, a najbardziej o swoją Alisę. Zastanawiałem się co by się stało gdyby jej…nie było. On by się zabił? Wkurw…wkurzyłby się tak, że by sam powystrzelał wszystkich wrogów?

Axl – też jest do siebie nie podobny. Jest tak strasznie spokojny, że mam wrażenie, że on jest w jakiś sposób zabity i potrafi tylko mówić i chodzić. Coś jak robot. Trudno to określić, już chyba nawet nie myśli o Cyndi. Albo o niej myśli i właśnie dlatego jest spokojny…nie wiem…znowu.

Pandora – moja kochana. Nie widziałem jej trzy albo cztery dni. Nie umiem o niej nic napisać…nie umiem. Kocham ją i zrobię wszystko, by czuła się bezpiecznie.

Julia – zaczynam się błaźnić. Piszę o kimś a nie wiem nic. Nie mamy tu czasu dla siebie. Rzadko ją widuję…jak już to rozmawia ze Slashem albo…chyba tyle.

Lydia – ma chwilowo dość Duffa. Jest na niego zła, bo nie umie przemówić mu do rozsądku. Obwinia się tylko o tą cholerną śmierć a jego żona musi tego słuchać. Lydia ostatnio sprawuję się coraz lepiej, zastrzeliła dwie osoby…

Alisa – również jest załamana. Załamana faktem śmierci Jeffa. Załamana depresją Veroniki. Załamana tokiem myślenia Duffa. Ale walczy i jest twarda. Razem z Lydią…są w tym samym miejscu. Również zastrzeliła z dwie osoby. To nie tak mało…

Patti – ona nie walczy. Ona pomaga chyba tej kobiecie w domu. Tam gdzie się obudziliśmy dla…muzyki i wolności tego kraju. Z Axlem widuje się rzadko i to chyba ma na niego duży, niekoniecznie pozytywny wpływ.

I ja…widzę Pandorę co kilka dni, najmniej odpoczywam, zawsze muszę mieć wszystko pod kontrolą…nie spałem od dwóch dni. Ale czym ja się tu skarżę. Co to są dwa dni…

 Opisałem to co miałem, co chciałem. Podczas mojej rozmowy z tymi prawdziwymi Polakami miałem wrażenie, że rozmawiam z…kimś lepszym ode mnie o nieskończoną ilość razy. Oni byli inni niż my. My walczymy za ich kraj i jesteśmy przerażeni. Oni walczą za swój kraj a są pogodni. Nie wiedziałem czemu i chyba dalej nie wiem. Nie wiem i nie wiem i nie wiem. Co drugie zdanie ma w sobie ‘nie wiem’.

 Doszedłem do wniosku, że napiszę tu o tych co zmarli…zostali do tego zmuszeni. Wiktor powiedział mi wszystkich ‘naszych’ którzy odeszli. Głupi byłem myśląc, że nie ma tylko Perry’ego i LaBara…

 Pierwszy zostawił nas Joe. Potem był Jeff. A po nich Robert Plant, Alice Cooper i Doro Pesch wraz z Litą Ford. Kiedy znaleziono te dwie ostatnie to rzekomo wyglądały jak pogrążone we śnie. Wtulone w siebie. Ale martwe. Tego jak zginęły nie wiadomo.

 I chyba tu zakończę ten list, coś mnie niepokoi. Coś chyba wisi w powietrzu. Nie podoba mi się to. Nie będę jednak wywoływał wilka z lasu.

Steven Adler,

Guns N’ Roses,

II

^^^^^^^^^

- To jest niemożliwe! – krzyknął przerażony Eryk i spojrzał na towarzyszącego mu Wiktora. – On jest niesamowity! – miał na myśli Stevena Adlera. Blondyn napisał prosty, ale bardzo prawdziwy list z niezwykłą końcówką. Mówiła ona o czymś co wisi w powietrzu. Wisiało, nie byle co. Wszyscy ludzie uciekający na wschód, by uniknąć Niemców teraz prawdopodobnie wracali. Ze wschodu na Polskę najechała Rosja. Dokładnie dzień po tym jak Adler miał to swoje dziwne przeczucie. – Myślisz, że on wie o tym co zrobił?

- Szczerze wątpię, ale musimy przyspieszyć! – powiedział Wiktor i raz jeszcze sprawdził czy w jego kieszeni nadal znajduje się list. – Musimy im o tym powiedzieć, ich Adler ma w sobie coś niesamowitego…

- Wiem, ale to było widać. Oni wszyscy są na jakiś sposób niesamowici, bo…

- Wygląd? – domyślił się.

- Tak…a co z Krystyną?

- Jaką…

- Tą u której wczoraj byliśmy, kolego. Gosposia z domu gdzie obudziła się nasza wyrocznia…

- Już wiem. A co ma z nią być?

- Jej też pasowałoby chyba powiedzieć, że jesteśmy już całkowicie pomiędzy młotem a kowadłem.

- Powiemy jej, spokojnie. Jeszcze zdążymy…rudzielcu! – krzyknął gdy tylko dostrzegł głowę o tych charakterystycznych włosach. – Wołaj nam waszego przywódcę, szybko…no już!