XXVI - Szczęście w nieszczęściu.

Isbell1012: Bardzo was wszystkich przepraszam, że odcinek dodałam dopiero dzisiaj, ale chyba wszyscy rozumiemy, że ja też chodzę do szkoły. Pisałam ten rozdział w sumie trzy dni. Wszystko to wynika z braku czasu i organizacji. Mam nadzieję, że wam się spodoba, bo nareszcie będziecie mogli odetchnąć z ulgą :) Zapraszam do lektury.
PS. Mama Izzy'ego w następnym odcinku, bo wyszło mi z tego coś...dziwnego :D

^dwa dni później^

- Zadowolony z siebie jesteś? Oto ci chodziło, tak? – Alisa siedziała na stole w kuchni znienawidzonego przez nią domu – Bo jeżeli tak…to chyba ci to troszkę nie wyszło. Ale ja się tam nie znam niby. Chociaż z tego co wiem to porywana osoba rzadko kiedy ma możliwość wyboru…czy chce być porwana – zaśmiała się i wyciągnęła z kieszeni spodni jakąś starą ulotkę – No co się tak na mnie gapisz? Co z twoją…ofiarą?

- Zamknij się wreszcie, co?! – zdenerwował się Noah – Tak, tak, tak, jasne! Nie jestem porywaczem! Twoja przyjaciółeczka, siostrzyczka kochana sobie śpi…a ja jej pomogłem zasnąć...

- Dając jej tabletki usypiające – przerwała mu znudzona Alisa – Jesteś bossem. A potem ją omotałeś tym pieprzonym sznurkiem.

- Nie mogę cię czasem rozgryźć, kuzyneczko…

^^^^^^^^^

 Duff chodził po całym blaszaku kopiąc wszystko co miał na swojej drodzy. Był przerażony, poirytowany, zażenowany i wkurzony najbardziej jak się da. Jeszcze na dodatek było mu cholernie gorąco. Kiedy potknął się o nogę Axla, rzucił mu mordercze spojrzenie. Rudzielec nie wiedział nawet dlaczego Duff ma do niego pretensje.

- Dobra – westchnął zszokowany Slash – Tak zasadniczo to…

- To, kurwa, debil MEJD IN chujowa Szwecja nam podprowadził dziewczyny!!! – wybuchnął Duff.

- I są w jego domu – powiedział spokojnie Izzy, chociaż tak naprawdę miał ochotę urwać jaja temu idiocie. Stradlin patrzył na przyjaciół którzy również na niego patrzyli.

- Skąd ty to wiesz?!

 Izzy w odpowiedzi pokazał im małą karteczkę z napisem: Mój kreatywny kuzyn postanowił porwać Lydię a ja mu potowarzyszę. Nie wiem co on chce, ale jedziemy do jego domu J Alisa.

- Aha. CZYLI MY TEŻ TAM KURWA MAMY ZARAZ POJECHAĆ! ON JEST PSYCHOPATĄ, ON IM COŚ ZROBI, NO KURWA JEDZIEMY!

- On ma racje – powiedział Steven z lekkim przerażeniem w oczach – Ale musimy zabrać Pandorę…i jakiś transport.

 Wszyscy przyznali mu rację i czym prędzej wybiegli z blaszaka. Pędzili w stronę centrum L.A aż nagle wpadli na jakiegoś gościa. Miał brązowe włosy do ramion i coś szaliko-podobnego  na szyi. Axl wybełkotał szybko coś w stylu, że im się bardzo spieszy i to nagła sytuacja i, że w ogóle jest źle i muszą iść po Pandorę i czy wie może gdzie mieszkają siostry Johnson w sensie skrót do ich domu.

- Yyyy…nie, ale mogę was podrzucić tam gdzie się tak spieszycie – powiedział chłopak – Hej Steve, hej Slash.

- O KURWA, GILBY! – zawołali równocześnie Adler i Saul – To ty stój…i wy też tu z nim stójcie a my pójdziemy szybko po Pandorę i przyjdziemy…pomieści twoje auto siedem osób?! – popatrzyli na Gilby’ego który właśnie przytaknął. Zadowoleni z siebie przyjaciele popędzili jeszcze szybciej w głąb L.A. Axl, Izzy i Duff zostali z brunetem. Gilby chwilę później poznał, że tym wysokim gościem jest Duff i przedstawił się nowym znajomym. Jakieś dwanaście minut później przybiegli do nich zdyszani Steven i Slash a za nimi Pandora. Dziewczyna była w szoku kiedy dowiedziała się, że Gunsi wiedzą gdzie jest jej siostra i tym dziwnym  przekazem od Alisy…

- No jedziemy, jedziemy, JEDZIEMY?! – niecierpliwiła się Pandora – I cześć – powiedziała do Gilby’ego.

- Jedziemy, cześć – powiedział brunet i uśmiechnął się do dziewczyny – wchodźcie do tyłu a Stardlin do przodu. Pokarzesz mi gdzie jechać.

 I tak jak powiedział Gilby, wsiedli do auta i ruszyli na drugi koniec Los Angeles, by załatwić tą dziwną sprawę raz na zawsze.

^^^^^^^^^

 Alisa siedziała znudzona na kanapie w domu swojego kuzyna. Nie była ani przerażona, ani zaskoczona, ani zadowolona. Straciła chyba uczucia. Patrzyła się tempo w przestrzeń aż nagle do pokoju wszedł Noah w wyjątkowo związanych włosach.

- No – zaczęła dziewczyna – powiedz mi, po co to wszystko? Po co usypianie, wiązanie, porywanie, zabijanie bananów, arbuzów i cała te reszta? Bo albo to ja jestem głupia albo to jakaś nowa moda.

- No, tak jasne. Oczywiście, że… - zająknął się Noah – Nie. Nie lubię cię, tak? No tak. Po drugie, ona nie jest związana, bez przesady już, no. Nie jestem jakimś totalnym zjebem.

- No ja nie wiem…

- Cicho! Już znowu zaczynasz mnie wkurzać, kurwa no!

- Nadużywasz słowa ‘no’ – powiedziała i rzuciła mu wyzywające spojrzenie.

- Zamknij się…

- Nie.

- DO CHOLERY JASNEJ! Mam czasem taką straszną ochotę…CIĘ KURWA NO ZABIĆ! Naprawdę, nie wiem czemu cię nie lubię, ale tak mam i jest mi z tym dobrze! Odkąd pamiętam zawsze byłaś lepsza a moja niechęć do ciebie rosła z roku na rok, z dnia na dzień z sekundy na sekundę! Dalej rośnie!

- A wiesz, ze ja też mam taką ochotę!? Czasami jak siedziałam tak w tym durnym blaszaku to tak sobie właśnie myślałam, jakby było cudownie BEZ CIEBIE! Ty jesteś mi winien teoretycznie życie! Ja nie jestem już…cała.

- Aha, no fajnie, super! A gdyby…cię nagle zabrakło to co…? Ktoś by za tobą tęsknił? Mama, tata? A może twój…Izzy? A może on jest z tobą tylko dlatego, że nie ma opcji żebyś za… - Alisa pchnęła go z całej siły na ścianę nie pozwalając mu dokończyć.

- Zamknij się! Pomyśl o sobie! Kogo ty masz!? Matka nie wie ci się z tobą dzieje i wcale się tym nie interesuje! Ojciec to samo! A dziewczyna…ach, zapomniałam! Ty nie masz dziewczyny! I nigdy nie będziesz jej mieć! Kto by chciał być z kimś takim jak ty!? Chyba największy ślepiec! Nikt, rozumiesz? Jesteś chorym psychicznie człowiekiem potrafiącym dbać tylko i wyłącznie o siebie! Taka jest prawda! Nigdy nikogo nie miałeś!

- Suko… - wybełkotał Noah i zrobił coś co Alisę zamurowało. Przeleciało jej przed oczami całe życie. Czyli wszystko i nic – I co teraz? Już nie jesteś taka odważna, nie!?

 Brunetka patrzyła się na czarny pistolet trzymany przez kuzyna. Czyżby miała zginąć w wieku dwudziestu lat z rąk własnego kuzyna? Koniec życia? Nie ma już nic? Stała naprzeciwko jej przyszłego kata? Czy już nigdy nie miała zobaczyć swojego ukochanego? Swoich przyjaciół? Lydii? Rodziny…? To nie mogło się tak skończyć. Chwyciła szybko tasak leżący na kuchennym blacie. Nawet nie zauważyła kiedy przeszli do kuchni.

- Będziemy ze sobą walczyć? – zapytał Noah – wiesz, że nawet najlepszy nóż nie ma za bardzo szansy z pistoletem, prawda?

- Nie chwal dnia przed zachodem – warknęła i zacisnęła zęby.

- Och czyżby…?

 Nagle Alise dosłownie wbiło w podłogę. Zza plecami kuzyn zobaczyła stojącą Lydię. ,,Boże co ona robi?’’ – pomyślała Szwedka. Zaczęła się bać. O siebie i o bliskich.

- Wiesz, kuzynko…w życiu są wzloty, takie jak twój kiedy opuściłaś Szwecję i takie jak…również twój. Tylko ten teraz…kiedy opuścisz Amerykę. Raz na zawsze. Nie będzie już szansy na powrót…nigdy. Wiesz, że cały czas narzekasz na to swoje kalectwo…to ja daruję ci cierpienia i spadną one na kogoś innego. Twojego narzeczonego, przyjaciółkę…

 Alisa patrzyła na niego i starała się powstrzymać łzy. On stał naprzeciwko niej i uśmiechał się. Chyba jedyny szczery uśmiech w jego życiu… Stali tak wpatrzeni w siebie aż nagle stało się coś czego nikt nie przewidział. Noah poleciał do przodu, prosto na Alisę. Usłyszeli dźwięk wystrzału. Patti stojąca w rogu salonu zaczęła krzyczeć. Lydia też. Alisa została przywalona ciężarem swojego kuzyna. Na jej ustach pojawił się psychopatyczny uśmiech. Spojrzała na przerażone dziewczyny i zrzuciła z siebie ciało kuzyna. Ciało, które miało już nigdy nie wstać. Ciało, które należało do najgorszej osoby jaką znali. Ciało w które był wbity tasak…

- Dziękuję, kochana – szepnęła Alisa do Lydii – Gdyby nie ty, ja mogłabym leżeć na jego miejscu.

- Proszę – wydusiła ruda. Wiedziała, że przyczyniła się do zabójstwa człowieka. Ona kopnęła go w plecy przez co poleciał w stronę kuzynki…a ona zrobiła coś czego chyba nikt nie żałuje. Obrona własna. Zabiła go…jej najlepsza przyjaciółka zabiła członka swojej rodziny.

 Nagle do mieszkania wpadli Gunsi i Gilby. Wszyscy zatrzymali się na progu patrząc na leżące w kuchni ciało i klęczącą przy nim Alisę.

- Ja pierdole – wyszeptał Slash i spojrzał na leżący obok pistolet.

- On tym do ciebie celował? – wychrypiał przerażony Izzy.

- On nie żyje – stwierdził jeszcze bardziej przerażony Axl.

- Tak – powiedziała wolno Lydia i podeszła do Alisy – On nie żyje. On nareszcie nie żyje. Ale wystarczył jeden fałszywy ruch a to właśnie ona mogła być w tym stanie – wskazała na przyjaciółkę.

- Matko święta – powiedzieli Duff i Steven.

 Alisa popatrzyła na wszystkich, wstała i podeszła do Izzy’ego. Wtuliła się w niego z całej siły i zaczęła płakać. Stardlin spojrzał na nią z przerażeniem w oczach.

- Jestem wolna. Rozumiesz to? Izzy, ja jestem nareszcie wolna! Jego już nie ma! A my z Lydią i Patti żyjemy!