I - Chłopcy z marzeniami

Upał był nie do zniesienia. Ulice Lafayette świeciły pustkami. Tylko na schodkach niewielkiego domku mieszczącego się na obrzeżach miasta siedziało dwóch chłopaków. Pierwszy z nich trzymał w ręce kilka kartek. Jego długie, rude włosy opadały na mokre od potu plecy. Na ramieniu rudzielca leżała jego jasnoszara, kieyś biała koszulka. Chłopak śpiewał i trzeba przyznać, że wychodziło mu naprawdę niesamowicie. Tym utalentowanym przyszłym wokalistą był dwudziestoletni Axl Rose. Obok niego siedział jego najlepszy przyjaciel Izzy Stradlin. Również dwudziestolatek. Ciemnowłosy chłopak którym był Izzy trzymał na klanach gitarę i łagodnie wprawiając jej struny w drżenie, wygrywał melodie będącą podkładem pod piosenkę śpiewaną przez Axla. Tworzyli wspaniały duet. Ich marzeniem było mieć własny zespół.

- Nie wytrzymam już. Chodźmy gdzieś, byle nie na ten upał – powiedział w pewnym momencie Axl.

- Wszędzie masz upał. Ale rzeczywiście można by coś zrobić, bo bolą mnie już palce – odpowiedział Izzy.

- Mówiłeś kiedyś, że byłeś gdzieś nad jakimś strumyczkiem czy czymś takim…pamiętasz?

- Pamiętam. Ale to jest taki strumyczek, że wiesz.

- Ale co będziemy kurwa robić innego? Nie chce mi się śpiewać cały dzień. Odnieś gitarę i chodź, zaczekam na ciebie.

- No dobrze. Muszę wziąć psa. Mama twierdzi, ze się nim nie zajmuję.

- Przecież dajesz mu jeść, kąpiesz go. A jak nie to teraz to zrobi.

Izzy uśmiechnął się i wszedł do środka domu. Odniósł gitarę do swojego pokoju po czym poszedł odszukać psa. Po jakiś pięciu minutach, młody gitarzysta wyszedł z domu trzymając w ręku kilka pustych kartek i dwa długopisy. Za nim podążał młody doberman.

- Rose, łap! – powiedział Izzy i rzucił przyjacielowi długopisy – Możemy iść! – rzucił.

Axl spojrzał z niedowierzaniem na oddalającego się chłopaka. Dobrze wiedział co zamierzał Stradlin. Jego raczej spokojny, czarnowłosy towarzysz doszedł do wniosku, że w południe upalnego dnia napiszą kolejną piosenkę! ,,Zwariował. Kurwa zwariował!” – pomyślał Rose i wepchnął długopisy do kieszeni. Stał jeszcze chwilę w miejscu i ruszył za Izzym.

                                                               

  ^^^^^^^^^      

Stary pociąg zatrzymał się na stacji w Lafayette. Z wagonów zaczęły wylewać się tłumy zmęczonych i spoconych ludzi. Wśród nich idzie bardzo wysoki blondyn z walizką i z czarnym futerałem na plecach. To osiemnastoletni Duff McKagan. Spojrzał na zegar wiszący na ściennie. Była 13:48. Nastolatek czuł się zagubiony. Lafayette nie przypominało jego rodzinnego Indianapolis, owszem było to całkiem ładne miasto, ale…

,,Co ja tu w ogóle robię?” – pomyślał Duff. Chwilę później opamiętał się. Przypomniał sobie, że zjeździ cały stan Indiana tylko po to żeby odnaleźć takich ludzi jak on – młodych, utalentowanych gości pragnących zaistnieć w świecie muzyki. Nie miał pojęcia w którą stronę pójść. Postanowił udać się w spokojniejszą stronę miasta. Duff nie wiedział, ze będzie tu tak gorąco. ,,Gorzej niż w tym cholernym pociągu”  - pomyślał. Nie miało jednak sensu stać w dalszym ciągu jak kołek na stacji kolejowej. Trzeba było ruszyć. Ruszać na poszukiwanie przyszłych rockmanów.

Minęły dwie godziny. McKagan był cały mokry. Przez cały ten czas nie znalazł nikogo. Na ulicach miną może z piętnaście osób. Zatrzymał  się naprzeciwko lasu.

- Nie po to chodziłem jak idiota przez dwie godziny żeby znaleźć tylko pieprzony las! – wykrzyczał na cały głos.

Był wściekły. Rzucił swoją walizkę na trawę po czym zdjął przepoconą, czarną bokserkę i wyrzucił w krzaki. Usiadł na swoim bagażu i schował twarz w dłoniach. Nagle usłyszał cichą grę na gitarze. Podniósł głowę i rozejrzał się. Nikogo nie widział a gra nie ustawała. Chwilę potem do dźwięków gitary dołączył jeszcze wokal. Niesamowity, zachrypnięty głos i spokojna rock n’ rollowa gra? Czyżby jego podróż nie była jednak  taka zupełnie bez skutku?

Duff szybko wstał z walizki i wyciągnął z czarnego futerału gitarę basową. Ruszył w głąb lasu podążając za imponującą (przynajmniej jego zdaniem) piosenką.