Prolog: Civil War

Isbell1012: Witam was w nowym opowiadaniu. Jak widzimy zmieniłam wygląd bloga i dodałam nową zakładkę Fabuła i Autorka. Zapraszam do zapoznania się z nimi i miłej lektury życzę :)

 Niewysoki mężczyzna z kręconymi, brązowymi włosami siedział na czarnej kanapie w kamiennym domu wzniesionym w niedostępnym dla ludzi i nieznanym im miejscu. Patrzył się w stronę niewielkiego okna. Tylko on wiedział dlaczego tu jest i kto jest godny mu w tym pomóc. Twarz nie wyrażała żadnych emocji i nie wyglądała na taką która by należała do czterdziesto-trzy latka. Nagle obok niego pojawiła się kobieta. Nie weszła ani drzwiami ani oknem. Po prostu się pojawiła. Jej długie, roztrzepane, brązowe włosy opadały swobodnie na plecy, ramiona. Położyła rękę przyozdobioną wieloma rzemykami i innymi bransoletkami na prawym ramieniu siedzącego mężczyzny. Normalny człowiek byłby przerażony. On zaś lekko uśmiechnął się i nadal patrzył w okno.

- Witaj Janis – powiedział spokojnie.

- Gdzie on jest? Dlaczego jeszcze się nie zjawił? – zapytała zachrypniętym głosem.

- Myślałem, że jest z tobą.

- Nie, nie było go ze mną. Jestem sama. Tak jak było przedtem. Na scenie kochałam się z tysiącami ludzi, ale wracałam zawsze sama…

- Wiem o tym. Nie przejmujmy się nim. Trafi bez problemu. W wizjach, schizach przechodził przez takie drogi, że ta nie powinna sprawić mu najmniejszego problemu – powiedziawszy to po jego lewej stronie pojawił się młody, szczupły mężczyzna może chłopak a może staruszek. Wygląd, myśli i przejścia mówią zupełnie co innego tak, że trudno stwierdzić kim on jest naprawdę. Część brązowych, falowane włosów plątała się gdzieś pod jego białą koszulą a część opadała na nią. Spojrzał na dwójkę towarzyszy zza swoich lustrzanek. Siedzący powiedział by usiedli na kanapie naprzeciwko niego.

- Dlaczego tu jesteśmy? Dlaczego ty tu jesteś? – zapytał nowo przybyły.

- Dobre pytanie – powiedział niski – A odpowiedź jest trudna a za razem łatwa. Dlaczego ja, ciągle żywy jestem w kamiennym domu w Starożytnej Grecji razem z dwójką duchów, duchów wiecznie już młodych ludzi zmarłych z własnej głupoty, zamkniętych w ciałach dwudziesto-kilku latków już na wieki wieków?

- Nie wiemy tego. Liczymy, że nam powiesz. Mamy już dosyć kłamstw i cierpienia – powiedziała Janis.

- Już wam to wyjaśnię. Wiem dużo. Wiem kiedy umrę. Czterdzieści lat po was. Wiem jaki będzie świat. Świat muzyki zmieni się tak drastycznie. Nie wiadomo dlaczego, skąd ludzie zaczną tworzyć coś takiego. Dlaczego im się to będzie podobało. Ale to nie ważne. Przechodzę do rzeczy. Trzeba zrobić coś aby mimo wszystko taka muzyka jaką mamy teraz NIGDY nie zaginęła. Żeby zawsze ją kochano i słuchano z uczuciem.

- Co masz na myśli…?

- Próbę. Coś czego nigdy nie było. Pierwszą i za razem ostatnią. Próbę miłości, wytrwałości, mocy…wszystkiego. Jak to przejdą ich muzyka nigdy nie zaginie. Zawsze znajdą się ludzie którzy ją będą kochać tak jak ją kochają teraz. To znaczy w tej teraźniejszości  XX wieku. Odpowiadając na wasze pytania, jesteśmy w Starożytnej Grecji, bo tu nas nikt nie znajdzie, nie podsłucha, nie zobaczy. Wracając do próby, weźmiemy największe choć nie koniecznie zespoły i wokalistów. Będą musieli walczyć, wykazywać się sprytem, odwagą, inteligencją i przebiegłością…

- Jak walczyć? Gdzie? – zapytał właściciel lustrzanek.

- Gdzie? – uśmiechnął się niski – Na wojnie.

- Jak to…na wojnie?

- Przeniesiemy ich do wojennej Polski. Będą walczyć razem z nimi, Polakami. Przeciw wrogom. Potem będą musieli się wmieszać w tłum w…zresztą nie ważne. Dowiecie się w swoim czasie wszystkiego. Jest nas trójka. A będą cztery różne przestrzenie czasowe. Każdy z nas otrzyma pod opiekę jedną a w ostatniej będziemy wszyscy. Zaczniemy od wspomnianej przedtem wojny.

- Ja chcę – powiedziała brunetka.

- Tak?

- Tak. Jako osoba kojarzona powszechnie z pokojem chcę iść na opiekunkę czasu wojennego.

- W takim razie ja biorę średniowiecze. Jako osoba będąca w przyszłości uznawana za ojca, dziadka metalu chcę być opiekunem tych religijnych czasów.

- A Jim?

- Jim, ponieważ jest oderwany od rzeczywistości może się udać do osiemnastowiecznej Francji. Znasz chyba Paryż bardzo dobrze… - spojrzał na niego.

- Tak, leżąc tam, w ziemi przez to kilkanaście lat udało mi się z nim zapoznać – powiedział spokojnie Jim – A to czwarte miejsce?

- Nie wiem jeszcze gdzie dokładnie, ale chodzi mi o wiek X, IX…

- Prasłowianie – powiedziała wolno Janis – Podoba mi się to pod jeszcze jednym względem – ożywiła się. Mężczyźni patrzyli na nią pytająco – Widząc z góry te wszystkie zespoły i słuchając ich narzekań jak mają trudno i tak dalej mam ochotę…nie wiem, ale dopiero teraz, na polu bitwy zobaczą co to naprawdę znaczy mieć w życiu ciężko.

- Tak, masz rację – powiedział Jim.

- Dziękuję. Powiedz nam, Ronnie – spojrzała na siedzącego naprzeciwko niej – jakie zespoły chcesz-chcemy tam zabrać?

- A właśnie, chcę usłyszeć wasze propozycje. Panie Morrison, zacznij – powiedział najstarszy z nich.

- Sugeruję The Rolling Stones – popatrzył na Ronniego – Pink Floyd, White Lion, Deep Purple, Whitesnake, Skid Row, Scorpions…

- Aerosmith, Patti Smith, Bonnie Tyler, The Runaways, The Who, Led Zeppelin, Vixen…Maanam? – przerwała mu Janis.

- Moich kochanych Doorsów – dodał rozmarzonym głosem Jim – Kiss, Cinderella, Mötley Crüe, W.A.S.P….

- Ja bym dał jeszcze Metallikę, Iron Maiden, Rainbow, Black Sabbath, Alice Cooper… - powiedział Ronnie.

- Weźmy ich kobiety – podsunęła brunetka – i mężczyzn.

- Zgadzam się. Taki był plan, próba miłości wskazuje na to, że pasowałby tam też cenne dla nich osoby…Jest jeszcze jeden zespół o którym zapomnieliśmy…Guns N’ Roses.

- Najniebezpieczniejszy Zespół Świata – podsumował Morrison.

- Tak, no właśnie. Oni. Czy wszyscy zgadzają się z tymi propozycjami?

 Odpowiedzi były twierdzące. I tak oto trzy legendy,  Janis Joplin, Jim Morrison, Ronnie James Dio, mieli zrobić wszystko by prawdziwa muzyka przetrwała. By była wieczna. I taka będzie. Dwie godziny później Janis i Jim zniknęli tak samo jak się pojawili. A Dio siedział tak jak na początku i patrzył się w okno. W końcu wstał i skierował się w stronę rozsuwanych drzwi. Wyszedł z kamiennego domku i spojrzał na niego. Widział jak znika. Kamień robił się coraz jaśniejszy aż stał się niewidoczny dla ludzi, ale wciąż tam był. Wiedział to. Stał w miejscu aż sam zniknął. Zniknął by pojawić się tam gdzie jest teraz Jim i Janis. W Ameryce czeka na niego wiele pracy. On działa jako człowiek. Oni jako duchy. Ale sobie poradzą. Wiedział, że jego pomocnicy już obserwują wybrańców. On też musiał zacząć. Wiedział też, że muzycy zrobią wszystko by wygrać i przeżyć…mieli w końcu dzieci potrzebujące rodziców, prawda?